Dankbaarheid
“Offer Gode dank en betaal de Allerhoogste uw geloften.” (Ps. 050:014).
Wat een grote plaats neemt danken en dankzegging in de Bijbel in. En toch moeten we erkennen dat er niets is, waar we zo in te kort schieten, dan juist in dit.
In ons tekstwoord wordt gesproken van offeren. Hier is niet sprake van offeren van geld, gaven of goederen, maar van offeren van dank. Het brengen van “de varren (letterlijk ezel hengsten) van onze lippen”, dat is de lof en aanbidding die wij tot God opzenden. Het gaat in het leven van Gods kinderen meestal zo, dat wij beginnen met onze zorgen de Here bekend te maken wanneer wij in nood of zorg verkeren en de dankzegging komt dan pas, wanneer God op een of andere wijze daarin voorzien heeft.
We hebben nog zo weinig verstaan de goddelijke orde, die de Schrift ons geeft in (1 Thess. 05:16-18: “Verblijdt U te allen tijde. Bidt zonder ophouden. Dankt God in alles, want dit is de wil van God in Christus Jezus over U.”
Ook in ons tekstwoord wordt ons gevraagd eerst twee dingen te doen:
ten eerste: offert Gode dank, dat zij ons begin.
ten tweede: betaal de Allerhoogste uw geloften.
Daarna, maar dan ook eerst nadat deze twee dingen vol bracht zijn, komt het andere: ”En roept Mij aan in de dag der benauwdheid; Ik zal u er uithelpen en u zult Mij eren.
Geliefden is het niet vaak zo, omdat wij niet gewillig waren de goddelijke dingen eerst te stellen, dat we niet in vervulling zien gaan, wat God ons beloofd heeft?
Dankbaarheid. Laat ons eens enkele redenen opgeven, waarom wij dankbaar kunnen zijn en Hem, onze God, een offer van dankbaarheid kunnen brengen.
Omdat het verleden vergeten en vergeven is.
Misschien worden wij telkens aangevallen door zonden, die in het verleden bedreven zijn. O, laat dan het Woord van God ons voorlichten, het is zo heerlijk waar, dat het verleden gedekt is door de kruisverdienste van Jezus Christus. Als God ons vergiffenis schenkt, dan vergeet Hij ook de zonden. Luister eens naar enkele woorden uit de schatkamer van de Heilige Schrift. Ik kan slechts enkelen noemen, ze zouden met tientallen aangevuld kunnen worden.
“Want Ik zal, hun ongerechtigheden genadig zijn en hun zonden en hun overtredingen zal Ik geenszins meer gedenken” (Heb. 08:12).
Wanneer God de zonden vergeeft, dan worden ze ook niet meer gezien. Doch niet enkel, dat ze niet meer gezien worden, ze kunnen ook niet meer teruggehaald worden. Hoe vaak worden kinderen Gods geplaagd over de zonden, die zij in hun onbekeerde toestand bedreven hebben. Laat u toch verder niet plagen, geloof slechts het woord van God: ”Ja, U zult al hun zonden in de diepten van de zee werpen.” (Micha 07:19).
“Zo ver het oosten is van het westen, zo ver doet Hij onze overtredingen van ons” (Ps. 103:012).
Wanneer wij met het dierbaar bloed van Christus in aanraking komen, dan kunnen wij verzekerd zijn, dat wij gereinigd worden, zowel ons hart alsook ons leven.
Indien wij onze zonden belijden, Hij is getrouw en rechtvaardig, dat Hij ons de zonden heeft vergeven en ons heeft gereinigd van alle ongerechtigheid, wanneer wij dat vragen” (1 Joh. 01:09).
Wanneer wij deze woorden lezen, dan zien wij duidelijk, dat het verleden onder het bloed van Christus is en wij kunnen daarvoor God dankzeggen.
Omdat wij niet gered zijn door onze gevoelens, maar door het geloof.
Wat kunnen gevoelens de mens vaak parten spelen. De ene dag zijn wij boven op de berg en de andere dag in de diepe vallei van twijfel en wanhoop. Dank God, dat onze zaligheid niet rust op onze emoties of bevindingen, maar op het onwankelbare woord van God. Het is niet afhankelijk van onze sterkte en kracht of van onze zwakheid.
“Zo dan: die meent te staan, ziet toe, dat hij niet valle.
U heeft geen verzoeking bevangen dan menselijke; doch God is getrouw, die u niet zal laten verzocht worden, boven hetgeen u aan kunt; maar Hij zal met de verzoeking ook de uitkomst geven, opdat u ze kunt dragen’ (1 Kor. 10:12-13).
Noch op onze zwakheid, noch op onze sterkte rust het. Het is wat Gods Woord in ons tot stand zal brengen: ”Wij worden om niet gerechtvaardigd, uit Zijn genade, door de verlossing, die in Christus Jezus is” (Rom. 03:24).
Degene, die niet werkt, maar gelooft in Hem, die de goddeloze rechtvaardigt, wordt zijn geloof gerekend tot rechtvaardigheid” (Rom. 04:05).
Geliefden, is dit ook niet een reden om te danken?
Omdat onze toekomst verzekerd is.
Wie zou in deze fel bewogen tijd, waar alles zo onzeker is, kunnen spreken van een verzekerde toekomst? In de wereld is dat onmogelijk.
“Niets is hier blijvend, niets is hier blijvend
alles, hoe schoon ook, zal eenmaal vergaan.” (Joh. De Heer 166)
Maar de toekomst van Gods volk is verzekerd, die rust niet in een gesproken woord van een der groten van deze eeuw, want die hebben gefaald en zullen falen, maar is geankerd in het eeuwig blijvend woord van God,
“Want ik weet, wie ik geloofd heb, en ik ben verzekerd, dat Hij machtig is, mijn pand, bij Hem weggelegd, te bewaren tot die dag” (1 Tim. 01:12).
“Vertrouw op den Here met uw ganse hart en steun op uw verstand niet. Ken Hem in al uwe wegen en Hij zal uwe paden recht maken” (Spr. 03:05-06). Zulk een verzekerde toekomst is waard, dat wij Hem brengen de varren van onze lippen.
Omdat we een getrouw Bewaarder hebben.
Het is niet wat wij kunnen doen of volbrengen. Waar zouden wij zijn, als Hij onze bewaarder niet was! Alles is van Hem. Een ogenblik, wanneer Hij niet onze Bewaarder was, zou ons storten in de diepste ellende, zonde en eeuwige duisternis, maar halleluja, Gods Woord roept het ons toe: ”Ziet, de Bewaarder Israëls zal niet sluimeren, noch slapen. De Here is uw Bewaarder” (Ps. 121:004-005).
Het is heerlijk, dat we weten: met zulk een Bewaarder kunnen wij onze toekomst veilig tegemoet treden. We zijn onder het oog van onze Verlosser en Zaligmaker. “Ik zal u onderwijzen en u leren van de weg, die gij gaan zult; Ik zal raad geven; Mijn oog zal op u zijn’ (Ps. 032:008).
We hebben niets te vrezen, daar is geen ogenblik, dat Hij ons uit het oog zal verliezen, hoe sterk de vijand ons zal belagen De duivel gaat om “als een briesende leeuw’, of “als een engel des lichts”, doch het is zo heerlijk wat we in (Deut. 11:12) lezen: “Gij zult wonen in een land, dat de Here uw God bezorgt; de ogen van de Heer, uw God, zijn voortdurend daarop, van het begin van het jaar tot het einde van het jaar.”
Met zulke beloften, wie zal ons dan kunnen scheiden van de liefde van Christus?
Ook hier past ons niets anders dan dankbaar te zijn. Zie hier geliefden, slechts enkele reden om God te danken. Dankt God in alles.
P.K.
Brieven uit Amerika door Corrie ten Boom
Na een voorspoedige reis is Corrie ten Boom weer in Nederland aangekomen. Ze heeft veel zegen ontvangen en veel zegen mogen verspreiden. Tot op de boot toe, de Queen Elisabeth, waar ze met Molotof en andere diplomaten reisde, heeft God haar gebruikt om zielen tot vrede te brengen.
Wij hopen de beschrijving van enkele episodes uit het laatste gedeelte van haar reis, nog in ons blad op te nemen.
Salt Lake City.
De Mormonenstad.
Duizenden stroomden de grote Tabernakel binnen voor een congres. Op de achtergrond de grote prachtige tempel, waar alleen Mormonen op een bepaalde tijd de drempel mogen overschrijden. Achter en rondom ons mooie bergen, nu bedekt met sneeuw. Ik luisterde naar de redevoeringen. Wonderlijk om te horen preken over een congres dat Adam, de eerste mens, gehouden heeft, drie jaar voor zijn dood, vlak bij het paradijs dat in Amerika lag. “Be humble’ was een steeds herhaalde vermaning. ‘t Zingen van het grote koor was mooi en er werd gebeden in de naam van Jezus Christus. Het woord Evangelie werd genoemd als het meest noodzakelijke.
Kende ik iets van het Mormonisme na ‘t meemaken van die indrukwekkende vergadering?
’s Middags bracht ik huisbezoeken bij Hollanders. Zij waren sterk onder invloed van hun omgeving en hier leerde ik de grote gevaren kennen van de leer van Mormon. Werkheiligheid, geen genade, ’t Verzoenend sterven van Christus niet nodig. Een man noemde op zijn vingers wijzend, achtereenvolgens al zijn goede werken, de steun van zijn vertrouwen voor de toekomst. Wat een armoede, wat een wanbegrip!
Ik zag de vermoeide gezichten van hen, die hier strijden voor het zuivere Evangelie, ’t Is een roeien tegen de stroom op. Een waar bolwerk is de Youth for Christ. Met trouw en volharding werken hier vele jonge mensen onder aanvoering van Doe Stiles. Er werd goed gezongen en mooie muziek gemaakt. Ik mocht er spreken en had fijn contact. Wat ga ik al anders over de “altarcall”, denken dan in het begin. Ik verheugde me toen een jonge vrouw en een Mormoonse jongen naar voren kwamen. Toen zijn ouders ’t later hoorden, verboden zij de jongen ooit weer hierheen te gaan. Ik weet, als hij door Christus gegrepen is, dan zal hij ook door Hem meer dan overwinnaar zijn en ik bid voor hem en voor die velen, die daar hun zendingsveld hebben in de donkere Mormonenstad, die er zo licht en blij uitziet.
’t Was een volgepropt weekend. Dat is nog eens werken! Dat is nog eens leven! Vier meetings, een radio-interview en drie huisbezoeken in twee dagen.
Een bezoek in de gevangenis. Wat wonderlijk om weer de gevangenispoort door te gaan en te zien sluiten achter mij. Er is geen angst in mij als ik in zo’n omgeving kom. Ik mag zelf straks de poort weer uit, zodra ik het wil. Maar ’t maakt mij ook niet zenuwachtig, want wat nableef in mijn herinnering van eigen gevangenisdagen is niet triest. Ik denk het meest aan wat de Heiland voor mij was in die dagen, het zingen in de eenzame cel en ’t luisteren naar Zijn stem. En heel diep in mijn onderbewustzijn verberg ik de spanningen, het afgrijzen, het heimwee dat ik er leed. Ik begrijp ze beter, hen die er nu zijn. Ze staan niet ver van mij af. Als ik tegenover de Canadese jongen sta, wiens vrienden mij zijn adres hebben gestuurd om hem te bezoeken, hebben we al gauw contact. Ik laat hem vertellen en spreek tot hem over de liefde van de Heiland en de noodzakelijkheid en mogelijkheid van volkomen overgave aan Hem. Ik kijk om mij heen, achter een soort gaas, is een hok waar op de grond de omtrek van voeten getekend is. We bidden samen, de jongen en ik. Als hij weggaat is er in zijn ogen een blije blik, hij heeft aanvaard het licht dat alle duister kan verdragen.
De altarcall is de uitnodiging aan het eind van een samenkomst om naar voren te komen en zich over te geven aan Christus.
De verloren Zoon (Luc. 15:32) gedachten van H. Drummond
De geschiedenis van de verloren zoon uit (Luc. 15:11-32) laat ons ook twee karakters zien, waarin worden uitgebeeld zonden van het lichaam en zonden van het gemoed. De jongste zoon leek volgens menselijke begrippen de ergste: hij verbraste zijn goed met lichtekooien en bracht schande over zijn vader en zichzelf. Het waren hartstocht zonden, of zonden van het lichaam.
Maar Christus legt een andere maatstaf aan. Hij ging juist tot tollenaars en lichtekooien en zegt tot mensen als de oudste broeder: zij zullen u voorgaan in het Koninkrijk Gods. Deze had gemoeds-zonden en het gemoed komt het geestelijke het meest nabij.
De oudste zoon was deugdzaam en plichtsgetrouw, hij verbraste zijn geld niet en werkte steeds bij zijn vader en toch vindt God zijn zonden veel erger dan die van de jongste zoon. Het was slechts slechtgehumeurdheid, maar wat zat daar achter? Hij werd boos en daardoor kwamen naar voren: liefdeloosheid tegenover de verloren zoon, die gered was. In plaats dat hij blij was. werd hij kwaad en ging niet eens naar zijn broer toe, maar sloot zich buiten. Hij bedierf ook het feest en de blijdschap van de Vader en de feestvierende gasten. Hij was jaloers en trots en wilde zich niet buigen en ongelijk bekennen. Ook kwamen naar voren: eigengerechtigheid norsheid, lichtgeraaktheid en koppigheid. We lezen niet, dat de jongste zoon weer weggegaan is door die liefdeloze ontvangst. Hoevelen van ons bederven door deze slechtgehumeurdheid niet het leven van hen, die met ons in aanraking komen en houden anderen van Christus terug, of jagen hen, die Hem zoeken, bij Hem weg. De toorn bracht al deze eigenschappen aan het licht en toch vergoelijken de mensen slechtgehumeurdheid zo graag. De toorn is de opstijgende waterbel, die de verderfelijke gassen op de bodem verraadt. Ze openbaart een dozijn afschuwelijke zonden, waardoor onnoemelijk veel leed in de wereld komt en die wel de zonden der vromen genoemd worden, omdat zij bestaanbaar zijn bij een zedelijk karakter, tenminste wat de mens er voor verslijt.
Ze komen voor bij mensen, die de zonde van de jongste broer nalaten, maar waarom? Omdat ze er meestal te laf voor zijn. Verloren zoons zijn dikwijls veel meer teder en edelmoediger en voelen zich gewoonlijk meer zondaar. De mens heeft een verkeerde opvatting van zonde. Een losbol kan een beter mens zijn, dan een zuurziende christen. De gevolgen van boosheid zijn dikwijls een onrechtvaardig oordeel en beslissingen, die moeilijk te herroepen zijn, zonder grote zelfverloochening.
De oudste zoon wilde niet binnengaan en daardoor ongelijk bekennen. De gevolgen waren voor hemzelf en de anderen funest. Hij sloot zichzelf buiten en hoe dikwijls doen wij hetzelfde?
Ten opzichte van kinderen is het ook verkeerd, omdat ze dikwijls gestraft worden, zonder rechtvaardig verhoor. Ze doden in kinderen het gevoel voor rechtvaardigheid. Het grootste kwaad ligt er echter voor een christen in, dat hij anderen van Christus afhoudt. Een christen moet rondgaan goed doende en helpende, zoals Jezus van Nazareth deed. Dan leren ze door ons, Christus kennen. Wij zijn dikwijls zulke slechte brieven van Christus. Een slecht humeur veroorzaakt invretend, blijvend, onnodig leed en is dus in wezen zonde tegen de naastenliefde. Liefde, dienende, gevende liefde, verkrijgen we alleen, door vervulling met de Heilige Geest, door Christus te gehoorzamen en steeds weer onze fouten te belijden en ons te verootmoedigen voor God en voor hen, die wij bedroefd of afgesnauwd hebben.
In de wereld sluit een christen zich dikwijls buiten menige hemel, die van vriendschap, van familieleden, Christelijke arbeid, hulp aan armen of bedroefden. Christus overwon niet door een leger, of geld, of door het bouwen van kerken, maar door de liefde. Vele christenen worden oud, onbemind en liefdeloos, omdat ze zich niet geheel aan Hem overgeven en Zijn geboden niet bewaren. Nu zijn er zonden die een Christen ineens kan laten, bijv. drankzucht, overspel, diefstal, onreine gewoonten, roken, snoepen, te veel of te lekker eten enz., dat zijn alle lichamelijke zonden.
Om echter bevrijd te worden van lasteren, wrok, haat, egoïsme, liefdeloosheid, pessimisme, angsten voor de dood, eigenzinnigheid, overdrijven, afgunst, gedruktheid, drift, ijdelheid enz., is veel tijd nodig. Daarvoor is het nodig een nieuw schepsel te worden. “Zo is dan wie in Christus is, een nieuw schepsel; het oude is voorbij gegaan, zie het nieuwe is gekomen” (2 Kor. 05:17). Hiervoor is nodig, elke dag weer, een leven van verootmoediging en zelfverloochening, alleen ziende op Jezus en op Zijn overwinningskracht en liefde. Hiervoor is het nodig van Hem te leren nederigheid en zachtmoedigheid en dat is veel moeilijker te leren dan vreemde talen, De leden van de hoge Joodse Raad, het Sanhedrin, moesten zeventig talen kennen, maar velen van hen hadden niet nederigheid en zachtmoedigheid geleerd, omdat ze te hoogmoedig waren en zich lieten voorstaan op hun talenkennis en kennis van de Schriften. Maar deze kennis is volkomen waardeloos wanneer ze niet in praktijk wordt gebracht. Wij moeten ons dagelijks oefenen tot Godzaligheid; de liefde najagen en ons lichaam bedwingen en brengen tot dienstbaarheid; onze zaligheid werken met vreze. Dit zijn alle dingen, die wij zelf moeten doen, elke dag weer en die even nodig zijn en nog nodiger dan eten, drinken, talen leren of wat ook.
Wij brengen hiervan echter niets terecht als wij dit in eigen kracht menen te kunnen doen. Wij hebben hiervoor elke dag en elk ogenblik de kracht nodig van de Heilige Geest, Die al deze eigenschappen in ons werkt, door ons geloof in de overwinningskracht van de Here Jezus Christus, die Zelf ook, door lijden gehoorzaamheid moest leren. (Heb. 05:08). Geve Hij ons de behoefte en de liefde, om elke nieuwe dag, ’s morgens vroeg met Hem te beginnen en de gehele dag op Hem te zien, dan zullen wij ook ons zelven verloochenen en dragen de lasten van anderen en hun lastigheden, vooral van hen, met wie wij dagelijks omgaan. Laat het heden zo bij U en mij mogen zijn en blijven tot glorie van den Here Jezus Christus.
Het leven en werk van Joh. Chr. Blumhardt door J. A. Schreuder! (1)
Wie over Johann Christoph Blumhardt schrijft vindt een vrij groot aantal beschrijvingen tot zijn beschikking, die echter alle terug gaan op het ene meesterwerk van ds. Zündel, een jongere tijdgenoot van Blumhardt. Ook in dit verhaal zijn veel gegevens aan hem ontleend: dit is niet telkens vermeld; hij, die thuis is in de stof zal het aan bekende citaten merken; hij zal er ook niet veel nieuws in vinden.
Mijn enige bedoeling is om hen, die aan Zündels boek en de verdere Duitse literatuur, die moeilijk te krijgen is, niet toekomen, in de nabijheid te brengen van vader Blumhardt, die meer was dan theoloog, schrijver en prediker. Hij is ons een vader in Christus, en die zijn zeldzaam, zegt Paulus.
Hij toont ons een leven, waarin we de wereld van het Nieuwe Testament herhaald zien, alsof een geheime, innige wens, die we onvervulbaar dachten, in vervulling gaat. We verkeren hier met een man, wie het gebed is als de ademhaling, het evangelie niet slechts een woord, maar een kracht, doordat hij het, hij theoloog, durfde nemen zoals hij het vond, als woord van God. Zonder voorbehoud waagde hij het er met die bijbel op, en dit leidde hem van de ene ervaring tot de andere. Elke nieuwe ervaring vermeerderde zijn hoop, zette zijn leven meer in gloed. Hij maakt ons verlangend, en meer dan dat: hij wijst ons met macht de weg naar ons heil.
Daarom werd dit verhaal met blijdschap en dankbaarheid geschreven, in het geloof dat hier en daar de wind van Gods geest zal waaien door de woorden en werken van Zijn Apostel Blumhardt.
Jeugdjaren.
Een mens wordt gevormd in zijn jeugd. En juist over deze periode van Blumhardt’s leven is weinig bekend. Hij is opgegroeid in een zeer eenvoudig milieu: zijn vader was houthakker in Stuttgart. Als tweede zoon in het gezin werd Johann Christoph geboren op 16 Juli 1805, toen de oorlog zwaar drukte op de Zuid-Duitse landen. De legers van Napoleon trokken ook door Stuttgart heen, plunderend en vernielend zonder zin.
Maatschappelijk eenvoudig, geestelijk van adel waren vader en moeder Blumhardt Ze waren opgegroeid in de nadagen van het 18e -eeuwse rationalisme, dat alle heil verwachtte van het menselijk denken; deze stroming is ontstaan onder invloed van de ontwikkeling der natuurwetenschappen. en bracht mee een neerzien op alle traditionele waarheden, ook die van het godsdienstig leven. Men maakte zich los van dogma’s en eiste een algehele vrijheid van denken op voor de mens. Velen hadden zich van de kerk afgewend, en het evangelie alle goddelijkheid ontzegd. Maar tegen dit alles ontstaat overal in het klein en in ’t verborgen. verzet van mensen, die aan de bijbel blijven vasthouden als aan het woord van God en de openbaring van Zijn wil; juist nu de geest van hun tijd “vrijheid” predikt, zoeken zij de “gebondenheid” van het Discipelschap.
Geloofsgenoten vinden elkaar altijd, en zo ontstaan er groepen, die haarden zijn geworden van levend geloof. Niet altijd: hier vlak naast ligt het gevaar van farizeïsme, van een zich afscheiden van de wereld. Toch zijn deze kleine gemeenschappen van zeer groot belang geweest voor het godsdienstig leven in de 19e eeuw, b.v. de Hernhutters, die ijverige ploegers op Gods velden.
In die kringen van fris geestelijk leven waren de ouders van Blumhardt thuis. Als kind was de dagelijkse omgang met de bijbel hem gewoon, hij groeide op in de nabijheid van de levende Heiland, tot Wie zijn ouders hem, door hun dagelijks leven, onopzettelijk en trouw heenleidden. “Kinderen, laat je liever je hoofd afslaan dan dat je Jezus verloochent” hield de vader zijn kinderen voor.
(Wordt vervolgd).
Dagelijks brood
Zondag 19 Januari.
Want ik schaam mij het evangelie niet, want het is een kracht Gods tot behoud voor eenieder, die gelooft. (Rom. 01:16).
Als het Woord Gods in ons werkelijk Gods woord is geworden, is er geen plaats meer voor mensenvrees. Dan brandt het in ons als een vuur.
Wie beseft dat in de grote ellende der mensen alleen het evangelie redding kan brengen, zal steeds weer dit evangelie uitdragen. Niet de gloed van onze overtuiging, of de oprechtheid van ons bedoelen of de verhevenheid van onze gedachten is de redding, doch alleen het onbegrijpelijke wonder, dat in dit evangelie God zich barmhartig neerbuigt tot de verloren mens en tot hem spreekt.
Gods woord is altijd een kracht. Nimmer is het dood of onwerkzaam. Daarom is het nodig dit woord onvervalst en eenvoudig te brengen. Het is voor ieder, die gelooft, een kracht tot behoud. Doch zonder geloof wordt het een oordeel, omdat men zo’n grote genade verwerpt.
Het is genade Gods voor ieder die dit leest, voor ieder die dit hoort. Voor God is de ene mens niet meer dan de andere mens. Lezen: (Jes. 55:06-11).
Maandag 20 Januari.
Want de gerechtigheid Gods wordt in dit evangelie geopenbaard uit geloof tot geloof. (Rom. 01:17),
Dat God rechtvaardig is, is voor ons van nature geen reden tot vreugde. Integendeel, ons geweten klaagt ons aan en wij vrezen voor deze toornige Rechter. Toch kunnen wij geen rust vinden buiten God. In Hem leven en bewegen wij ons. Hoe zullen wij vrede vinden bij onze Rechter?
Het evangelie openbaart ons hoe deze gerechtigheid Gods in het sterven van Christus ten volle bevredigd is. Alle zondeschuld is in Zijn sterven geboet.
Christus is de Rechtvaardige, die in Zijn ganse leven onder de wet is geweest (daarom werd Hij besneden) en deze ten volle heeft vervuld. Door het geloof worden wij zo met Hem verenigd, dat Zijn gerechtigheid de onze wordt. Ook dit wordt ons in het evangelie door God geopenbaard. Deze gerechtigheid van God stilt onze honger en dorst naar gerechtigheid, die wij zelf nimmer kunnen stillen.
Wie deze diepe waarheid gelovig aanvaardt zal steeds rijker genade ontvangen. Zijn geloof wint in vastheid, kracht en diepte: het begin is geloof en het einde is nog steeds geloof, dat steeds meer wordt: een zeker weten.
Lezen: (Heb. 09:11-15).
Dinsdag 21 Januari.
De rechtvaardige zal uit geloof leven. (Rom. 01:17).
Niet onze vrome stemming van gisteren of ons nederig gevoel van vandaag, niet ons vurig gebed of juist inzicht in de waarheid geeft ons het eeuwige leven. Het is het geloof dat zich de rechtvaardigheid van Christus toe-eigent.
Het geloof verenigt ons zo met onze Heiland, dat wij één lichaam worden met Hem en Zijn rechtvaardigheid ónze rechtvaardigheid wordt. Daarom is er slechts één eis voor ons ook weer deze dag: Blijf in Christus. Wie in Hem blijft zondigt niet. Zoek in uw ochtendgebed reeds deze eenheid en tracht deze dag in deze eenheid te leven. In deze gemeenschap sterft de zonde.
Als het oordeel Gods gaat over het menselijk geslacht, zult u veilig zijn in Christus verdienste. U bent in Christus verborgen bij God.
Lezen: (1 Joh. 03:01-10).
Woensdag 22 Januari.
Want de toorn Gods openbaart zich van de hemel over alle goddeloosheid en ongerechtigheid van mensen, die de waarheid in ongerechtigheid ten onder houden. (Rom. 01:18) Willen we recht begrijpen hoe rijk de genade Gods is, die ons bewezen is, dan moeten we iets verstaan van de toorn Gods, die brandt tegen alle ongerechtigheid. De Bijbel spreekt van God als van een verterend vuur. Te weinig wordt hierover gesproken. Daardoor is onze dankbaarheid en liefde zo klein.
Deze toorn Gods wordt ten volle openbaar in het nameloos lijden van Christus. Doch tevens is ons hier geopenbaard de volle liefde Gods, die ons een weg ten leven ontsloot. Door dit lijden zijn wij van Gods toorn verlost. Doch wie niet wil geloven in dit offer, dat geheel buiten hem werd gebracht, zal eenmaal deze toorn Gods ten voile moeten dragen. Want hij heeft de stem van de waarheid, die ook in zijn hart sprak, gesmoord onder vuilheid, leugen, hoogmoed en egoïsme. Gelukkig de mens, die niet te hoogmoedig is om uit genade te willen leven.
Lezen: (Joh. 03:14-21).
Donderdag 23 Januari.
Want hetgeen van God niet gezien kan worden, zijn eeuwige kracht en goddelijkheid wordt sedert de schepping der wereld uit zijn werken met het verstand doorzien zodat zij geen verontschuldiging hebben. (Rom. 01:20).
Wij hebben van jong af getracht ons te verontschuldigen over onze misstappen, als wij absoluut niet geweten hadden, dat God bestond en Zijn wet niet kenden, zouden wij ons zeker, en met recht, hier achter verschuilen. De mens weet echter, dat er een God is en Zijn wet is in zijn hart geschreven. Laten we niet denken, dat de heiden of de moderne mens, die de Bijbel niet leest, vrij uit gaat; immers ook zij weten, door de majesteit der schepping en de stem van hun geweten, dat God bestaat en dat Hij wil, dat ze het goede doen. Zoals God in de onbezielde schepping Zijn kracht en wijsheid openbaart, zo wilde Hij in de mens Zijn liefde en heiligheid openbaren. De mens heeft zich echter door ongehoorzaamheid aan de gemeenschap Gods onttrokken en onttrekt zich nog steeds. Daarom is ook zijn onmacht tot het goede een bewijs, dat hij afgevallen is van God, de Bron van het goede. De sprake Gods in de natuur en in de ellende van den mens ontnemen den zondaar alle verontschuldiging.
Lezen; Psalm 19.
Vrijdag 24 Januari.
Hoewel zij God erkennen, hebben zij Hem als God niet verheerlijkt of gedankt, maar zij hebben zich in hun overleggingen verloren en het is duister geworden in hun onverstandig hart. (Rom. 01:21).
De ellende van de mens na zijn val blijkt wel het meest in het feit dat hij de waarheid, het juiste inzicht in de orde der dingen, verloor en ijdele droom als waarheid ging beschouwen. Zijn dwaasheid is, dat hij zich inbeeldt de waarheid te bezitten, terwijl hij de waarheid, die God hem openbaart, als dwaasheid verwerpt. De prediking van de verlossing door het bloed minacht hij, doch de weg der zelfverlossing zoekt hij te gaan, cultuur, techniek en beschaving vereert hij als ware gelukbrengers, terwijl ze hem ellendig en arm laten. Gelukkig, indien u zich deze dag met een stille glimlach in de liefde Gods kunt verblijden, die u vond aan de voet van het kruis. Lezen: (1 Kor. 01:18-25).
Zaterdag 25 Januari.
Daarom heeft God hen in hun hartstochten overgegeven aan onreinheid. (Rom. 01:24).
Naarmate de mens zich in eigenwillige godsdienst verstrikt voltrekt zich in hem het gericht, dat hij een slaaf wordt van zijn hartstochten. Dit is te treffender omdat hij zo menigmaal het goede, het reine en edele vereert en zoekt. Het leven in de zonde is, hoe vreemd het ook klinkt, een straf van God, daar het ingaat tegen het beter weten in de mens. De mens wil ’t goede menigmaal, doch doet ’t kwade.
Het is een van de dwaasheden van de moderne mens te denken dat hij zedelijk zou kunnen leven zonder God. Zonde straft de zondaar want zij maakt hem steeds meer tot haar dienaar.
Er is verlossing van deze dwang der zonde. Dit is de blijde boodschap tot ieder die zelf nog vecht tegen ingeworteld kwaad en verborgen hartstocht. Deze verlossing is even reëel als de slavernij der zonde. Doch ze wordt slechts gevonden daar waar Christus heer van het hele hart is geworden. Hebben wij ons reeds helemaal aan Hem overgegeven?
Lezen: (Joh. 08:30-36).