Levend geloof 1984.03
De opdracht van Jezus door Gert Jan Doornink
Jezus Christus, de Zoon van de levende God, vervulde de opdracht die Hij van zijn Vader ontvangen had, op een volmaakte wijze. Wie de evangeliën onbevooroordeeld leest, zal dit ten volle moeten beamen. Hij kwam om de werken van satan te ontmaskeren en te verbreken en uiteindelijk overwon Hij de satan aan het kruis van Golgotha toen Hij het uitriep: “Het is volbracht!”
De opdracht die Jezus vervulde stelde ook op een volmaakte wijze de wil van God in het licht: de mens te verlossen uit de macht van satan en hem terugbrengen in de gemeenschap met God. Ieder mens die deze gemeenschap heeft leren kennen door te geloven in het volbrachte werk van Jezus Christus, kan het met Paulus belijden dat Hij ons verlost heeft uit de macht der duisternis en overgebracht in het Koninkrijk van de Zoon zijner liefde, in wie wij de verlossing hebben, de vergeving van zonden Kolossenzen 1 vers 13 en 14 (Kol. 01:13-14) .
Jezus opdracht is ook onze opdracht!
De opdracht van Jezus is ook onze opdracht! Toen Jezus op aarde was, en iedere dag opnieuw bezig was zich met volkomen overgave te wijden aan zijn taak, was één van de dingen die Hij deed zijn discipelen trainen en voor te bereiden om dezelfde dingen te gaan doen die Hij deed. Hij sprak: “Gelijk de Vader Mij gezonden heeft, zend Ik ook u” Johannes 20 vers 21 (Joh. 20:21). En: “Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u, wie in Mij gelooft, de werken, die Ik doe, zal hij ook doen, en grotere nog dan deze…” Johannes 14 vers 12 (Joh. 14:12). Zijn afscheidswoorden waren: “Gij zult kracht ontvangen, wanneer de Heilige Geest over u komt, en gij zult Mijn getuigen zijn…” Handelingen 1 vers 8 (Hand. 01:08).
In de Handelingen kunnen wij lezen hoe de eerste christengemeente gehoorzaam was aan deze opdracht. De boodschap van Gods Koninkrijk brak zich op glorieuze wijze baan, zoals dat ook gebeurde toen Jezus zelf op aarde was. In deze eindtijd gaan de oprechte kinderen Gods zich opnieuw bewust worden dat het gaat om het gehoorzaam zijn aan de opdracht van Jezus. Daarbij gaat elke oppervlakkigheid hoe langer hoe meer verdwijnen. Te gemakkelijk werden in het verleden vaak, op zichzelf juiste, leuzen gebruikt zoals bijvoorbeeld ‘Jezus redt en geneest en doopt met zijn Geest’, zonder dat men zelf ten volle de volkomen verlossing en overwinning beleefde. Daardoor ontstond veel scheefgroei en kramp, want wie zich niet richt op het volkomene zal het einddoel nooit bereiken. Dan krijgt satan de gelegenheid te infiltreren, vooral ook met natuurlijke, aardsgerichte leringen. Daarom is het ook zo belangrijk dat wij onze plaats hebben ingenomen in een gemeente waar de volle boodschap centraal staat.
In de voetstappen van Jezus
Jezus kende geen enkele oppervlakkigheid in zijn bediening. Alles wat Hij sprak en deed, kwam vanuit een diepe verbondenheid met zijn hemelse Vader en vanuit een diepe bewogenheid met allen die door satan geknecht werden. Er wordt wel eens gedacht dat dit vanzelfsprekend was, Hij was immers de Zoon van God? Maar juist omdat Hij mens werd (Hij is het vleesgeworden woord van God), was Hij ook in alles van de Vader afhankelijk en moest Hij in gehoorzaamheid aan God, zijn wil volbrengen. Het was echter een ‘gehoorzaamheid in liefde’. Het wezen, het karakter van God had zich op een volmaakte wijze in Jezus gemanifesteerd. Gods wil: ‘het goede, welgevallige en volkomene’ voor alle mensen, kwam vanuit zijn hart en raakte andere harten aan.
Als volgelingen van Jezus zal, naarmate wij geestelijk groeien, hetzelfde door ons leven heen gebeuren. Jezus en zijn boodschap die wij hebben leren kennen, blijft niet verborgen, het is geen theorie die wij opslaan in onze denkwereld zonder er verder iets mee te doen. Maar juist vanuit ons vernieuwde denken – een vernieuwing die nog dagelijks doorgaat – vindt er een verdere omvorming van ons leven plaats naar het beeld van Jezus. En dientengevolge wordt ons getuigenis in deze wereld ook effectiever en gaan wij tenslotte aan het verlangen van de zuchtende schepping geheel beantwoorden.
Nog is dat alles ‘in ontwikkeling’, maar laten we zorgen dat we deze ontwikkeling – de groei van het nieuwe leven van Christus in ons – op geen enkele wijze tegenhouden. We moeten daarbij meer en meer op een juiste, dat wil zeggen geestelijke, wijze ingroeien in het Woord van God. Kennis, inzicht, wijsheid en onderscheiding daarbij krijgen we alleen door de Heilige Geest. Anders komen we in dwalingen terecht en worden geen stabiele, overwinnende christenen en kunnen we ook de opdracht van Jezus niet vervullen. Dan bestaat ook het gevaar dat we het gaan zoeken in allerlei, vaak op het gevoelsleven gerichte, spectaculaire ervaringen, zoals we vandaag aan de dag bij sommigen aantreffen. Men heeft dan telkens nieuwe impulsen nodig maar komt geestelijk niet verder.
Toen Jezus op aarde was zocht Hij het nooit in het spectaculaire of sensationele. Hij ging de weg die de Vader aan Hem had getoond. Hij leerde als gezaghebbende en satan had aan Hem niets. Daardoor kon Hij de opdracht van de Vader tot het einde toe vervullen en is Hij voor alle thans levende christenen een inspirerend voorbeeld om na te volgen. Een navolging die mogelijk is en vrucht draagt als Gods Woord en de Heilige Geest (die twee behoren altijd samen te gaan) de koers van ons leven bepalen. Jezus was de eerste Vertegenwoordiger van Gods Koninkrijk. Wij mogen het in onze dagen zijn. Zo vervullen wij in deze tijd de opdracht van God met de blijdschap en zekerheid in onze harten dat wij een uitverkoren geslacht zijn, een koninklijk priesterschap, een heilige natie, een volk Gode ten eigendom, om de grote daden Gods te verkondigen 1 Petrus 2 vers 9 (1 Petr. 02:09). Zoals Jezus het deed willen wij het ook doen, want Zijn opdracht is ook onze opdracht!
Nieuw leven (gedicht) door Tea Keuper Dijk
Elk jaar opnieuw is daar het grote wonder
van de vernieuwing in heel de natuur.
Waar schijnbaar dorre bomen naakt en donker stonden
komt léven, ’t groen der hope, pril en puur…
De knoppen zwellen, d’ aard breekt aarz’ lend open,
De blaadjes, bolgewassen komen in het zicht…
De mens die ’t ziet, gaat op het nieuwe hopen,
verlangt naar warmte, leven, liefde en licht.
O God, zoals Uw schepping in het voorjaar
laat zien het leven, het ontluikend groen,
zo wacht U tot de Kroon van wat U maakte,
het nieuw gewaad, vol luister aan zal doen.
U schiep de mens naar Uw verheven voorbeeld,
Uw Geest was in hem in de eerste hof.
De mens, hij had gemeenschap met zijn Schepper
en aard’ en hemel zong U blijde lof!
Door hoogmoed kwam de val: ’n verheven engel:
Hij strooide leugen, list, verleidt de mens:
Geknakt werd hij, zoals van riet een stengel,
Het goede doen werd tot een vrome wens…
Maar – Jezus kwam! Het licht na donk’re tijden,
Hij bracht de boodschap van het Rijk van God:
de mens hoeft niet te zondigen, te lijden:
Leg in Zijn handen héél uw levenslot!
Dan heelt Hij en maakt nieuw; een mensenleven
herleeft zoals in ’t voorjaar de natuur.
O, dank U Heer, voor ’t goed, dat U wilt geven:
Een leven, rijk en eeuwig toch van duur’
Waarom het Woord vlees is geworden -2- door Jan W. Companjen
“Hij was in de wereld, en de wereld is door Hem geworden, en de wereld heeft Hem niet gekend. Hij kwam tot het zijne, en de zijnen hebben Hem niet aangenomen. Doch allen die Hem aangenomen hebben, hun heeft Hij macht gegeven om kinderen Gods te worden, hun die in zijn naam geloven, die niet uit bloed, noch uit de wil eens mans, doch uit God geboren zijn” Johannes 1 vers 10 tot en met 13 (Joh. 01:10-13).
Waarom schiep God de mens?
God is Geest en Hij wilde niet alleen zijn en daarom sprak Hij de scheppende woorden: “Laat ons mensen maken naar ons beeld, als onze gelijkenis, opdat zij heersen over al het geschapene”. Aldus schiep God de mens als zijn woning, waarin Hij met zijn Geest zou kunnen wonen en werken opdat het geschapene zou kunnen uitgroeien tot alle volheid Gods, kennende goed en kwaad door de leiding van Gods Geest.
De mens is meer dan een natuurlijk schepsel met een lichaam en een ziel, hij is een drie-éénheid in geest, ziel en lichaam. De geest, die met Gods Geest verbonden dient te zijn, beheerst en beheert dan ziel en lichaam. Hierin vindt je ook de Goddelijke drie-eenheid ¿? terug, zoals deze zich in het nieuwe verbond op bijzondere wijze heeft geopenbaard door de Geest werkende in de Zoon (de ziel van het Goddelijk wezen) en de gemeente, het uitvoeringslichaam waartoe God de mens schiep. Zo hebben wij, net als het joodse volk in het oude verbond, een koning en een hogepriester gekregen die voor ons uitgaat en ons de weg wijst naar de volle waarheid, het beloofde land. Het grote verschil tussen het oude en nieuwe verbond ligt in het feit dat er tussen God en de mens een middelaar is gekomen, een nieuwe Adam, een nieuwe mens Gods. Het gesproken woord van God kwam in Hem tot een nieuwe opdracht en een nieuw volk van God.
Van eerste naar tweede Adam
Het woord door God de Vader bij de schepping gesproken kwam in levende lijve tot ons. De eerste Adam werd door de Schepper uit de aarde geformeerd, de tweede Adam, Jezus Christus, werd door bevruchting van de Geest Gods, uit Maria geboren. Zo werd het bevruchtende Woord van God een mens van vlees en bloed en kwam onder ons, dat wil zeggen in ons midden wonen. De eerste Adam had een zelfde grote roeping, maar hij koos voor een aards, natuurlijk leven, en luisterde naar de verleidende stem van satan die Adam aanzette, nadat Eva eerst verleid was, tot het eten van de boom van kennis. Die eigen kennis, waardoor hij inderdaad goed en kwaad leerde kennen, bracht de mens niet verder dan een strijd om het eigen bestaan. Hij bakent als het gedierte in het veld en in de lucht, zijn domein, zijn territorium af en ziet elke vreemdeling in zijn poort als een tegenstander.
Maar God hield vast aan zijn plan, Hij is niet veranderd. Hij heeft de mens verkoren om Geestelijk te worden, dat wil zeggen bovennatuurlijk. In dit licht is ook ons tekstwoord alleen maar te verstaan en wordt het ons duidelijk dat Jezus Christus als eerste mens tot dit nieuwe geslacht doordrong. Hij is de eerstgeborene van een nieuw geslacht. Een nieuwe Adam, Mens Gods, waarin God verder kon gaan. En dat niet alleen in Hem, maar ook in allen die in Hem geloven als poort naar dat nieuwe rijk Gods. Ik ben de deur, zei Jezus en Hij doelde daarbij op de nieuwe en verse weg die naar hét leven Gods leidt. God heeft de mens nooit af ge schreven en Hij heeft door de eeuwen heen steeds een mens gevonden waardoor Hij de fakkel kon doorgeven en Hij zich kon openbaren.
Doel is en blijft daarbij de Geestelijke mens. Dat Geestelijk zijn is geen titel of een uiterlijke vorm, maar een innerlijk leven met Hem die de mens tot zonen geschapen heeft. Wij verstaan dan ook pas goed wat God bedoelt met de mens als wij naar de Here Jezus kijken. Hij is de eerste Zoon van God en de mens zoals God hem heeft bedoeld. Er wordt vaak gevraagd: “Wat is Gods bedoeling met ons leven en waarvoor ben ik bestemd?” Als we op die vraag een antwoord willen hebben moeten wij naar Jezus kijken, naar wat Hij is en met welk doel Hij alles volbracht heeft. Hebreeën 2 vers 10 en 11 (Heb. 02:10-11) laat ons dit zo duidelijk zien, namelijk om vele zonen tot heerlijkheid te brengen.
Waar wacht de schepping op?
God wil dat datgene wat met de Here Jezus is gebeurd ook met ons zal gebeuren. Hij wil vele zonen hebben en velen tot heerlijkheid brengen en Hij die de mensen aan God wijdt en al degenen die door Hem aan God gewijd zijn, hebben één en dezelfde Vader. Daarom noemt Hij ons broers en daarvoor schaamt Hij zich niet. Hij heiligt ons door zijn Geest als in vuur, zodat wij één worden met Hem. Daarbij gaat het niet alleen om ons als Gemeente van Christus, maar om de gehele wereld. Met reikhalzend verlangen ziet de schepping er naar uit dat Romeinen 8 vers 17 tot en met 21 (Rom. 08:17-21) in vervulling gaat. Daar staat: “Zijn wij kinderen, dan zijn wij ook erfgenamen: erfgenamen van God en mede-erfgenamen van Christus, immers indien wij delen in zijn lijden is dit om ook te delen in zijn verheerlijking. Want ik ben er zeker van dat het lijden van de tegenwoordige tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid die over ons geopenbaard zal worden. Want met reikhalzend verlangen wacht de schepping op het openbaar worden van de zonen Gods. De schepping is aan de vruchteloosheid onderworpen, niet vrijwillig, maar om de wil van hem die haar daaraan onderworpen heeft, in hope echter, omdat ook de schepping zelf van de dienstbaarheid aan de vergankelijkheid zal bevrijd worden tot de vrijheid van de heerlijkheid der kinderen Gods”.
De wereld zit er op te wachten, ja God heeft ook de wereld op het oog. In verband met deze geweldige bestemming wil ik ook nog graag met u enkele Bijbelgedeelten doornemen die hierop betrekking hebben.
Om te beginnen Johannes 1 vers 18 (Joh. 01:18), het absolute bewijs dat het Gods weg is, de weg die ons Jezus leerde kennen, namelijk dat Hij ons God liet kennen zoals Hij werkelijk is. God is één geheel, Hij is vol en gaaf. Hij is enkel licht en geen duisternis wordt in Hem gevonden. Hij is alleen rechtvaardig, alleen barmhartig, alleen heiig en alleen goed. Hij is nooit verdeeld en zijn plannen falen niet.
Kolossenzen 1 vers 15 tot en met 18 (Kol. 01:15-18. Ook hier, Hij (Jezus) is het beeld van God, zie ook Hebreeën 1 vers 3 (Heb. 01:03), de afstraling van Zijn heerlijkheid en de afdruk van Zijn wezen, dat wil zeggen de aard van God. Jezus is niet alleen een afdruk van God maar Hij is ook de eerstgeborene van de ganse schepping. Het gaat er hierom dat Hij de tweede Adam is waar nog een hele reeks op volgt: de zonen, Zijn broeders. Hij is de eerstgeborene uit de doden en ook daarop volgt weer een hele reeks. Door Zijn kruisdood heeft God de vrede hersteld met alle wezens in de hemel en op de aarde.
Romeinen 8 vers 29 en 30 (Rom. 08:29-30). De gulden keten des heils. Ook hier wordt omschreven wat Gods bedoeling is met ons. Wij zijn bestemd tot gelijkvormigheid aan het beeld van Zijn Zoon, dus beelddrager van God.
1 Korinthe 15 vers 44 tot en met 49 (1 Kor. 15:44-49). Hier gaat het om de eerste en tweede Adam. Lees bij vers 48 voor de ‘stoffelijke’ Adam en voor de ‘stoffelijken’ de mensen die van hem afstammen . En lees voor de ‘hemelse’ de Here Jezus en voor de ‘hemelsen’ zij die van Hem afstammen. Dit is geen toekomstmuziek maar heerlijke werkelijkheid voor een ieder die uit God geboren is.
2 Korinthe 3 vers 18 (2 Kor. 03:18). Wij mogen en kunnen Christus weerspiegelen en dan kan de wereld Christus kennen door ons. Hij moet in ons gestalte aannemen. Wij kunnen echter alleen Zijn beeld weerspiegelen als wij naar Hem en alleen naar Hem kijken. Dit leven moet in ons zichtbaar worden als een nieuwe levenswandel.
Filippenzen 3 vers 17 tot en met 21 (Filip. 03:17-21). Paulus schroomt niet zichzelf (!) en anderen tot voorbeeld te stellen. Hij en die anderen verwachten immers alles van Christus en door de Heilige Geest worden en zijn zij vernieuwd tot het evenbeeld van Christus. Deze belofte geldt ook voor Zijn lichaam, de Gemeente. Hij is de Heer, die onze zonde vergeeft, onze ziekte geneest en ons doopt, onderdompelt en vol maakt met Zijn Geest.
De voltooiing van dit alles zal plaats vinden wanneer Hij ons vernederd lichaam veranderen zal en gelijkvormig zal maken aan Zijn verheerlijkt lichaam. Dit verheerlijkte lichaam, waarvan Christus ook de eerste is, werd herkend na zijn opstanding. Hij ontving dat lichaam na Zijn opstanding en werd als opgestane Heer herkend. Het was dus verwant aan het lichaam voor Zijn dood. Wel was het anders. Hij kwam door gesloten deuren en was toch geen geestverschijning.
In dat lichaam komt Hij tot ons terug en Hij zal met ons de grote eindstrijd strijden. Hij zal met ons samenzijn zoals Hij met Zijn discipelen samen was tussen Zijn opstanding en hemelvaart .
1 Johannes 1 vers 1 en 2 (1 Joh. 01:01-02). De wereld kent ons niet, dat wil zeggen zij zien deze toekomst niet en hebben geen toekomstverwachting, daarom hebben wij tegenstand en hoon te verwachten. Maar de tijd komt en is nabij dat wij Hem gelijk zullen zijn, want wij zullen zijn zoals Hij is. Een ieder die Hem aangenomen heeft, dat wil zeggen die Hem innerlijk heeft ontvangen en gedoopt is met Zijn Geest, krijgt van Hem de mogelijkheid een zoon van God te worden. Dat worden wij niet volgens de wet van de natuur, door afkomst van een menselijke vader. God zelf is onze Vader en Hij komt tot Zijn doel door Zijn Geest die het alles in ons volbrengt tot verheerlijking van Zijn Naam.
De profeet Zacharia -2- door Nico Goverts
Wat is een profeet?
Een profeet is iemand die de tijden kent. Hij is niet tijdloos, net zomin als God tijdloos is. Eeuwigheid is tenslotte niet hetzelfde als afwezigheid van tijd, een klok die eindeloos stilstaat. Dat zou het toppunt van verveling zijn. Een betere omschrijving zou wellicht zijn: eeuwigheid is de intensivering van de tijd: wat we doormaken, beleven we intenser, dieper, betrokken op de eeuwige God. Eeuwigheid is: de tijd in glans gezet, in gloed geplaatst, tot waarde gebracht; eeuwigheid betekent: de tijd komt eindelijk thuis.
Een profeet is iemand die verleden en toekomst verbindt. Verbinden – dit woord dient men dan wel in de heilzame zin op te vatten van: hij verbindt hun wonden. Hij snijdt het verleden niet af, want het verleden bloedt reeds uit duizend wonden, en daarom zou afsnijden de zaak alleen nog maar erger maken.
Zou God de tijd kunnen genezen, zou er heling zijn voor de dagen en de nachten die geslagen zijn en zuchten, voor de vragen en de klachten, voor de weggedrongen pijn? Voor hen die men dwong te zwijgen, voor de namen die vergeten zijn? Heelmeester van de tijd, dat is het wezen van de profeet, zoals God de rots der eeuwen wordt genoemd, dat is de rots der wereldtijden: op Hem, op deze rots komen de vermoeide tijden tot rust.
De gedachte ligt voor de hand: hoe verder we in de geschiedenis komen, hoe zwaarder de tijd wordt, hoe meer belast, hoe dieper gegroefd en gebogen. Men spreekt dan wel over de tand des tijds, maar wat heeft de tijd zelf moeten ondergaan? Is het waar wat Da Costa eens dichtte: Aan de eindpaal van de tijden ziet ons oog de geest van ’t kwaad, moe geworsteld en ontwapend, tot geen afval meer in staat? Of moeten we zingen: Aan de eindpaal van de tijden zijn de eeuwen uitgeput, moe geworsteld en ontluisterd, een vervallen, oude hut? Is de eindtijd als een mens, door het leven getekend, het lachen verleerd, alleen de klaagzang nog kennend?
De naam Zacharia
Dan komt daar de naam van de profeet, de naam Zacharia, en zijn naam alleen al is een baken in de nacht, een teken in de tijd, een naam die geneest, een naam die verwijst naar de helende God. Zacharia: de Here heeft gedacht. Daarmee zet deze man een stempel op de geschiedenis, met een naam van barmhartigheid. Deze naam verbindt profetie en evangelie: als Lukas zijn verhaal begint, is dit vrijwel de eerste naam die opklinkt, de naam die oud en nieuw met elkaar verbindt: een priester met name Zacharia(s). Hij en zijn vrouw waren, niet zoals het NBG vertaalt, op hoge leeftijd gekomen, maar ver in hun dagen gekomen, vele dagen zijn over hen heengegaan, en als deze priester tenslotte gaat zingen, dan horen we: “en zijn heilig verbond te gedenken” Lucas 1 vers 72 (Luc. 01:72); daar zingt deze mens zijn eigen naam uit: de Here heeft gedacht.
Hij heeft gedacht aan zijn genade,
zijn trouw aan Isrel nooit gekrenkt.
Dat is balsem voor een gewonde ziel, voor een gewonde tijd. God heeft gedacht aan zijn schepping, gedacht aan zijn volk, gedacht aan zijn volkeren, gedacht aan zijn mensenkind. Hij vergeet het zijne niet. Gedenken, dat is één van de diepe grondwoorden van de Schrift; ook weer zo’n begrip dat over de grens van Tenakh en Evangelie heen reikt: een woord van verademing, een woord dat werkt als een koele dronk voor een uitgedroogde ziel. Hoe gemakkelijk wordt iemand niet vergeten: uit het oog, uit het hart. Vergeten ben ik, uit het hart, als een dode, zo klaagt de psalmist. Vergeet niet één van zijn weldaden, maar als er een weldaad geschiedt aan tien uitgestotenen, aan tien vergetenen, hoe gauw zijn zij vergeten wat aan hen werd verricht. Gelukkig dat er Samaritanen zijn, gelukkig voor God, anders was er helemaal geen stem geweest, geen stem van eer en aanhankelijkheid voor de Meester van het leven. Zo is het trouwens zo vaak: als God het alleen van de uitverkorenen moest hebben, dan zag het voor Hem maar droevig uit.
Hoe gauw wordt er vergeten, ook als het om de geschiedenis gaat. De ene mens krenkte de ander, Kain was niet de bewaarder van zijn broeder, want Abel, zijn naam betekent tenslotte slechts damp, en hoe kun je nu ter wereld damp ooit bewaren, en zo verdwijnen broeders als damp tussen avond en morgen, en wie daarop let, is een kniesoor, want het leven gaat door, nietwaar? en het productieproces ook.
Het ene volk brak het andere volk het hart, maar daar kunnen we toch niet bij blijven staan en twee minuten stilte vinden wij al een hele tijd, en het leven gaat snel en een mens is al zo spoedig oud en dan heeft hij al zoveel eigen smart te dragen, val hem dus niet zwaar met de lasten van een ander. Soms kan een mens van twintig al oud zijn, of misschien wel een mens van tien, hij heeft al zoveel te dragen, er kan niets, neen niets meer bij. Mensen in een grote stad: slachtoffers van onze welvaart; ze sterven samen en ieder sterft alleen, zo zingt J. Booij. Zou dat de reden zijn dat de duisternis zo graag steden bouwt: steden van vergetelheid, waar de mens wordt vergeten en de geschiedenis begraven. Men zegt zo vlot: de tijd heelt alle wonden, maar als de tijd nu zelf zo verwond is? We kunnen natuurlijk ons opsluiten, ons afsluiten: vóór ons is er geen tijd geweest en na ons zal er niets wezen, een mens leeft tenslotte maar één generatie. Maar is er dan geen geslacht geweest dat al zijn hoop en verwachting op ons heeft gelegd, een geslacht ook dat al zijn falen en pijn, al zijn droefheid en gemis, op ons heeft overgedragen? En zijn over ons niet de einden der eeuwen gekomen, zoals Paulus dat formuleert?
Geslacht na geslacht bracht zijn lasten mee; men zal aan hem het hele gewicht van zijn familie hangen. En wie kan dat verdragen behalve die ene, die volmaakte Mens, die alle eeuwen op zich nam en in de tijd kwam om de tijd te genezen. Als wij over deze dingen spreken, bedoelen wij geen erfzonde, maar ouders verwonden soms hun kinderen, volkeren kwetsen elkaar, en door de generaties heen voegt zich wond bij wond. De mensheid is oud, want wachten duurt lang en de mensen zijn ver in hun dagen gekomen. Maar God heeft gedacht. Zacharia: dat is de toonzetting van de vreugdetijding, de inzet van het evangelie. Neem deze naam als een anker voor uw ziel; neem dit woord als een houvast persoonlijk voor u: God heeft aan u gedacht. Toen ze jou vertrapten, om je lachten, je niet begrepen, toen je eenzaam dreef op de levenszee, toen niemand om je gaf, en ze zeiden: je had er net zo goed niet kunnen zijn, toen heeft Hij aan jou gedacht.
De man op het rode paard tussen de mirten
Zo heeft God aan zijn profeet leren denken; God heeft hem geleerd te denken, te gedenken, zoals Hij dat zelf gewend is. Vandaar uit komt het eerste gezicht. De man op het rode paard tussen de mirten. Typerend voor de profeet is de scherpe fixering van de tijd: van nu aan komt er een keerpunt. Maar nu ben Ik voor het overblijfsel van dit volk niet meer als in de vorige dagen, luidt het woord van de Here der heerscharen” Zacharia 8 vers 11 (Zach. 08:11). De vorige dagen worden genezen in het nu, in het heden. Hij is het die je dagen heel maakt, al die dagen die gebroken zijn, en je zit bij de scherven van de tijd, mensen en volkeren zitten bij de scherven, maar God zal de dagen helen.
Daar staat de man tussen de mirten. Gezeten op een rood paard; rood is de kleur van de oorlog, zoals we dat ook zien in Openbaring 6. Mirten spelen in het denken van de Schrift een niet onbelangrijke rol. We komen ze met name tegen aan het slot van de exodus-cyclus in Jesaja. De hoofdstukken Jesaja 40 tot en met 55 schilderen ons de uittocht uit de Babylonische ballingschap; deze uittocht en terugkeer vormen de periode die aan de profetische werkzaamheid van Zacharia voorafgaat. Deze cyclus van Jesaja nu noemt de mirt aan het begin, in Jesaja 41 vers 19 (Jes. 41:19), waar God aankondigt dat Hij in de woestijn samen met nog diverse andere bomen de mirt zal zetten; en aan het eind van dezelfde cyclus is er opnieuw sprake van de mirt, die de distel of de netel zal vervangen. Dit laatste vers van Jesaja 55 heeft een unieke strategische positie, want het vormt het slotakkoord van het nieuwe lied dat de vreugdebode mag aanheffen over de geestelijk zwaar gehavende ballingen. En het zal de Here zijn tot een naam, tot een eeuwig teken, dat niet uitgeroeid zal worden, zo besluit Jesaja.
De mirt is beeld van de nieuwe mens
De mirt is een prachtig beeld van de nieuwe mens. Het Hebreeuwse woord voor mirt, hadas, vinden we terug in de naam Hadassah, de oorspronkelijke naam van Esther. In plaats van dorens en distels staan daar mirten; in plaats van machten staan daar mensen. Dit is het teken dat door God wordt opgericht. Met dit teken eindigt Jesaja zijn zang die hij aanhief ter vertroosting van het volk in de ballingschap. Mirten vormen het teken Gods. En we weten uit Openbaring 12 dat het teken in de hemel is de gemeente. Als er mirten staan in de woestijn, dan is de woestijn genezen; in elk geval is dan het genezingsproces op gang gekomen. De mirt is een altijd groene heester met donker glimmende bladeren en sneeuwwitte, geurende bloemen. Naar het beeld dat Zacharia ziet, bevinden de mirten zich in de diepte; dit woord ‘diepte’ komt twaalf maal in de Tenakh voor, meestal als aanduiding van de diepte der zee of de diepte van een moeras of een rivier; soms als beeld van de onderwereld, het doodsgebied. Men leidt het af van een werkwoord dat betekent: zich neerleggen, neerzinken; of ook wel van een woordstam die schaduw, beschaduwen betekent; anderen denken aan een werkwoord ‘gorgelen’, waarmee men dan verbindt de gedachte aan een kolk, een draaikolk, een maalstroom. Bepalend voor de uitleg moet naar mijn mening zijn dat hetzelfde woord nog eenmaal bij de profeet Zacharia voorkomt: “de diepten der Nijl zullen uitdrogen” Zacharia 10 vers 11 (Zach. 10:11). Hier gaat het over een doortocht voor naar huis kerende ballingen. Verwant daarmee is de gedachte in Psalm 68: Ik breng weder of Ik doe terugkeren uit de diepten der zee. Ook in die psalm wordt het woord geplaatst in het tekstverband van een exodus; zo ook in de uittocht-hoofdstukken van Jesaja: God spreekt tot de diepte: Verdroog! Jesaja 44 vers 27 (Jes. 44:27); daar staat een ietwat andere vorm van dezelfde woordstam.
De diepte is het doodsgebied; maar juist daar zullen de mirten staan, als tekenen van Gods trouw, die reikt tot in het domein van de groeve. Onder lasten zwaar waart gij haast bezweken; groot was het gevaar – Ik vergat u niet, in het doodsgebied gaf Ik taal en teken (Ps. 81 nieuwe psalmberijming). Gods trouw omvat de tijden, ook de diepte van de wereldhistorie is niet aan zijn goedertierenheid onttrokken. Lange tijd heeft de geschiedenis verkeerd in een doodsstaat, maar God brengt weder uit de diepte; Hij plant zijn heil en trouw in de donkere dalen der historie waar nimmer het licht is doorgedrongen. De man tussen de mirten
De man tussen de mirten is volgens de joodse traditie Michaël. Hij is de engelvorst die speciaal de zonen van Gods volk terzijde staat, de strijder, de aanvoerder van de hemelse heirscharen. Zijn naam betekent: Wie is als God? En zo vormt de naam die hij draagt in de hemelen, een getuigenis tegenover allen die zich als góden aandienen. Michaël is de engelvorst die opkomt voor de onvergankelijkheid van de Here Here. Michaël staat tussen de mirten, tussen de dragers van de schoonheid Gods, tussen hen van wie de psalmist zingt: fris en groen zullen zij zijn, om te verkondigen dat de Here waarachtig is. Altijd groen zijn zij, onverwelkbaar groen, zo is hun wezen een getuigenis van eeuwig leven in het doodgebied.
Michaël is gezeten op een rood paard; hij is immers de aanvoerder van het leger Gods, zoals we dat terug vinden in Openbaring 12: Michaël en zijn engelen voerden oorlog. Hij wordt gevolgd door een stoet van ruiters en de verklaring die daarvan gegeven wordt, luidt: “Dezen zijn het die de Here gezonden heeft om de aarde te doorkruisen” Zacharia 1 vers 10 (Zach. 01:10). God is geïnteresseerd in de aarde; daarom zendt Hij engelvorsten, om een inspectietocht te houden, om de toestand op de aarde in ogenschouw te nemen.
De aarde gaat God ter harte; dit is een basisgedachte van de Schrift. God is één met zijn schepping. Zo gemakkelijk heeft men vaak gezegd: straks vergaat de aarde en dan maakt God wel een nieuwe. Alsof het een stuk speelgoed betreft. De kunstenaar is één met zijn beeld, met het werk dat hij gemaakt heeft. Kan men het beeldhouwwerk in elkaar trappen en tot de beeldhouwer zeggen: Trek je er niets van aan? Dikwijls heeft men gemeend: straks vergaat de schepping en God leeft vrolijk voort. Maar dat is ondenkbaar. Als een kind van huis wegloopt en zegt: ik kom nooit meer thuis, welke rechtgeaarde vader zal dan antwoorden: Geen nood, ik verwek wel weer een ander kind? Heeft de vader van de verloren zoon zo geredeneerd? Geen enkele vader die hart heeft voor zijn kinderen, zal zo reageren; dat is uitgesloten. Maar zo zou God volgens velen wel kunnen denken: mijn schepping is verdwaald, geen probleem, Ik schep wel weer een andere. Dan zou God onmenselijk zijn. Daarom moeten we de gedachte aan een vernietiging van de aarde te enen male als godslasterlijk verwerpen. God is een menselijke God. Hij is de oorsprong van alle bewogenheid. Alle ontferming komt van Hem. Hij draagt zijn schepping op zijn hart. Toen Hij hemel en aarde formeerde, heeft Hij daar zijn hart en ziel in gelegd. Dat was voor Hem niet een karweitje dat Hij even tussendoor deed, zoals iemand soms een bepaalde bezigheid kan afhandelen terwijl hij met zijn gedachten heel ergens anders zit. Wij hebben soms een totaal vertekend idee van scheppen. Zo in de trant van: God doet dat wel even; Hij schudt dat als het ware uit zijn mouw; het raakt Hem in feite niet of nauwelijks. Dit is niet de Bijbelse voorstelling; Schriftuurlijk bezien moeten we zeggen: scheppen kost iets. Het is als een geboorte. Psalm 90 zegt: Eer Gij aarde en wereld hadt voortgebracht. Het is een voortbrengen, een verwekken.
God herstelt Zijn schepping
God voert een strijd ten behoeve van zijn schepping; Hij legt de chaos aan banden; Hij bindt de tegenkrachten. God lijdt onder het zuchten van zijn schepping; Hij ziet daar niet vanuit een ivoren toren op neer. Als een kind af dwaalt, lijdt de vader vaak meer onder de afdwaling dan het kind zelf; de vader voelt scherper en pijnlijker de onvolkomenheden die zich in dat kind openbaren. God heeft zijn werken geschapen zoals een moeder een kind voortbrengt; zij heeft gevoeld hoe het in haar gestalte heeft gekregen; het ging niet buiten haar om; het is in haar geworden. Het is een deel van haarzelf.
Nu zendt God boden uit: hoe is het toch met mijn aarde? En zie, de gehele aarde verkeert in volkomen rust. Gelaten rust heel de aarde. Maar dit is niet de rust van God; dit is de rust van de dood. De geschiedenis is tot stilstand gekomen. De wonden zijn niet geheeld, maar toegedekt. De tijden die geweest zijn, zijn niet genezen, niet alleen tot zwijgen gebracht. Het is als de rust van een narcose, een verdoving. Men kan de geschiedenis toedekken met de mantel der vergetelheid, maar daarmee is er niets opgelost.
In het tweede jaar van Darius was er een groot oproer, ten gevolge waarvan het hele rijk der Perzen schudde op zijn grondvesten. Daardoor werd de hoop gewekt dat er iets nieuws stond te gebeuren. Maar nu waren alle opstanden ten einde en het leek erop dat er verder niets veranderde; alles bleef bij het oude.
De stem van het zuchtende Jeruzalem
Nu gaat de bode des Heren spreken: “Here der heerscharen, tot hoelang nog zult Gij u niet erbarmen over Jeruzalem en de steden van Juda, op wie Gij nu al zeventig jaren toornt?” Zacharia 1 vers 12 (Zach. 01:12). Het woord ‘erbarmen’ hangt in het Hebreeuws samen met het woord ‘moederschoot’. Plaats van veiligheid, geborgenheid, tederheid. Hoe kan een mensenkind bestaan in een dreigende wereld, als daar geen moederschoot is, geen begrijpende tederheid, geen beschuttende trouw?
De bode (of engel, maar het Hebreeuws heeft geen apart woord voor engel; hetzelfde woord wordt gebruikt voor menselijke boden en voor engelenboden) treedt hier op als stem van het zuchtende Jeruzalem. Tot hoelang nog? roept Jeruzalem in Psalm 79; en hier neemt de bode des Heren deze jammerklacht over, deze roep om voleinding, want dat is het in wezen; het is meer dan een klacht, het is de schreeuw om het wezen Gods, de hunkering naar de voleinding.
Tot hoelang nog? roepen in Openbaring 6 de zielen die uitgegoten zijn aan de voet van het altaar; zij schreeuwen niet om wraak, zoals wij spreken over een wraakzuchtige houding; zij treden in voor de wederoprichting aller dingen, zij smachten naar de genezing van de geschiedenis.
De ballingschap is al achttien jaar terug tot een einde gekomen, maar nog steeds is Sion een gewonde stad. Nog immer wordt de pijn van het verleden gevoeld. Zal er genezing zijn voor de geschiedenis?
(wordt vervolgd).
De Landman (gedicht) door Tea Keuper Dijk
De landman heeft mij met veel zorg geënt
op d’ afgezaagde wijnstok, die Hij spleet;
Hij maakte alles voor Zijn doel gereed: Ik werd door Hem verzorgd, ik werd erkend!
Hij wist: de sappen in de wijnstok zijn voor mij tot heil, tot eeuwig Goddelijk leven! Dat wil de Landman aan Zijn kind’ren geven: Dan word je een reine rank, vol vreugdewijn!
Van de redactie door Gert Jan Doornink
Geestelijk licht op de eindtijd – Lectuur over de eindtijd is ‘in’. Talrijk zijn de bladen, boeken, brochures en artikelen die de gebeurtenissen in de eindtijd beschrijven. Heel vaak zonder inzicht door de Heilige Geest, wat onder andere blijkt uit de elkaar tegensprekende opvattingen. Doordat men allerlei Bijbelteksten verbindt aan actuele gebeurtenissen in deze wereld, die zich telkens weer wijzigen, moet men ook de eigen mening telkens weer herzien. Heel vaak zijn de verschillende eindtijdvisies ook in strijd met de boodschap van het Koninkrijk Gods, dat wil zeggen de boodschap zoals Jezus die bracht en later de apostelen. Deze boodschap is de enige die ‘geestelijke waarde’ heeft en de mens ‘los’ maakt van aardse leringen en hem op deze aarde doet functioneren als hemelburger. Wij schrijven er bewust bij ‘op deze aarde’, want één van de beschuldigingen die wij nog al eens te horen krijgen is dat als men de dingen ‘geestelijk’ ziet, men onrealistisch wordt en niet meer met beide benen op de grond staat. De werkelijkheid is echter precies het tegenovergestelde, want juist de aanvaarding en beleving van de volle boodschap maakt het mogelijk dat wij in deze wereld op een Code welgevallige wijze kunnen functioneren.
Wat “Levend Geloof” betreft willen wij graag in deze eindtijd een klaar en duidelijk geestelijk geluid laten horen. Toen wij ons een aantal jaren geleden volledig losmaakten uit allerlei ongeestelijke visies, werd ons dit niet door iedereen in dank afgenomen. Al spoedig kregen wij een bepaald etiket opgeplakt en werden in een bepaalde hoek geplaatst. Het deert ons echter niet, want voor ons is het alleen belangrijk dat wij in de wil van de Heer staan. Wij willen getrouw blijven aan onze opdracht: de verkondiging van het volle evangelie in al zijn facetten zonder, in welk opzicht dan ook, een compromis te sluiten.
Gelukkig zijn er velen die met ons ook de geestelijke weg meer en meer gaan ontdekken. En het stemt tot grote dankbaarheid en blijdschap als wij horen, zoals dikwijls gebeurt, dat dit mede komt door de artikelen in “Levend Geloof”. Wij zijn ons ervan bewust dat het schrijven van artikelen een grote verantwoordelijkheid met zich meebrengt, vooral omdat de inhoud ingaat tegen vaak traditionele opvattingen die men niet wil prijsgeven. Natuurlijk kennen ook wij onze beperktheden, maar wees ervan overtuigd dat wij in alle oprechtheid slechts één doel voor ogen hebben: de Gemeente van Christus te dienen, zodat zij zich werkelijk weer als gemeente gaat openbaren. Het gaat er om dat de volle heerlijkheid en overwinning van Jezus gestalte gaat aan nemen in de waarachtige gelovigen.
Gaarne willen wij onze lezers in dit opzicht ten dienste zijn. Naast de vorige maand gestarte serie artikelen van br. Nico Coverts over “De profeet Zacharia”, begint in dit nummer br. Wim te Dorsthorst met een artikelenserie onder de titel “Geestelijk licht op de eindtijd”. Het is de bede van ons hart dat beide series voor velen tot grote zegen zullen zijn. Ga zelf datgene wat u leest onderzoeken in het licht van Gods Woord en de Heilige Geest. Maak u eventueel los uit verkeerde leringen en ga de volle weg met Jezus. Dan zult u ontdekken dat de eindtijd niet alleen een tijd is van verdrukking, maar bovenal van vernieuwing, herstel, geboorte en grote vreugde!
Gods koninkrijk (gedicht) door Piet Snaphaan
Mijn Koninkrijk, sprak eens de Heer,
Is niet van deze aarde.
Het is een hemels Koninkrijk,
Bestemd voor wie het is bereid.
Onwankelbaar voor d’ eeuwigheid,
Van niet te schatten waarde.
Het is een Rijk van enkel Licht,
Geen duister wordt gevonden.
Dat rijk dat breekt zich hier reeds baan,
Wie dat aanvaardt, zal het verstaan,
’t Is zaak om hier reeds in te gaan,
Te zijn met God verbonden.
Geestelijk licht op de eindtijd door Wim te Dorsthorst
Inleiding
Vele christenen zijn vaak wat angstig om na te denken en te spreken over de eindtijd. Vaak is de reden een verkeerde voorstelling van zaken, wat mede bewerkt wordt door de veelheid van lectuur over dit onderwerp. De meest bizarre taferelen worden daarin af geschilderd. Dikwijls is de tendens: een dreigende God, die zich in de eindtijd eens flink zal uitleven in zijn toorn. De goddeloze mens zal bezwijken voor de gramschap Gods en de aarde zal vergaan in een verschrikkelijk vuur. Het boek Openbaring wordt ingevuld met oorlogstaferelen en al het moderne ‘wapentuig wat bestaat.
Dit is natuurlijk nooit de bedoeling van God. Het is Hem welbehaaglijk als wij onze blik durven verruimen. Jesaja 45 vers 11 (Jes. 45:11) zegt: “Zo zegt de Here, de Heilige Israëls, en zijn Formeerder: vraagt Mij naar de toekomstige dingen”. Als wij dit in alle vrijmoedigheid doen, dan zullen wij ook in deze de waarheid verstaan en dan is het goed om deze waarheid te blijven verkondigen.
Verkondig de waarheid zolang het dag is
“Levend Geloof” is geen blad om de mensen angst aan te jagen en sluit zich daarom ook niet aan bij alle aards-gerichte eindtijdvisies, maar wil onder de leiding van de Heilige Geest de waarheid in het licht stellen.
Jezus zegt in Johannes 8 vers 4 (Joh. 09:04): “Wij moeten werken de werken desgenen, die Mij gezonden heeft, zolang het dag is; er komt een nacht, waarin niemand werken kan. Zolang Ik in de wereld ben, ben Ik het licht der wereld” . Wij zijn nog steeds in de gelegenheid om in alle vrijheid in woord en geschrift te verkondigen. Dat geldt voor iedereen. Een ieder mag vrijelijk zijn mening verkondigen. Er is een zeer grote tolerantie wat betreft de vrije meningsuiting. Daarom willen wij de werken doen van Degene die ons gezonden heeft, zolang het nog dag is, dat wil zeggen zolang het nog mogelijk is. Onze Heer zegt: “Gelijk de Vader Mij gezonden heeft, zend Ik ook u”. Wij zijn allen gezondenen. Dat wil niet zeggen, dat we allemaal naar andere werelddelen moeten trekken, neen, een ieder is een gezondene op de plaats waar hij of zij staat met de talenten die hem of haar toevertrouwd zijn. In de Bergrede zei Jezus reeds: “Gij zijt het zout der aarde. Gij zijt het licht der wereld. Laat zo uw licht schijnen voor de mensen, opdat zij uw goede werken zien en uw Vader die in de hemelen is, verheerlijken”.
Het woord der waarheid in de eindtijd
Het woord der waarheid staat centraal in de eindtijd. En het belangrijkste goede werk wat Jezus deed en ook wij moeten doen, is de waarheid in het licht stellen. “Hij is de Waarheid” . Jezus zelf wordt ‘het vleesgeworden Woord’ genoemd. Het woord der waarheid. Heel duidelijk zien wij in het boek Openbaring dat ‘het woord’ centraal staat in het hele eindtijdgebeuren. Het is steeds weer het Woord dat geproclameerd wordt. Het is belangrijk dit te onderscheiden. Dit is het kenmerk van de ware eindtijdgedachte. Het woord dat uitgaat: Overwinnende en om te overwinnen (Openb. 6:2). Hierdoor zal alles geschieden en zal alles hersteld worden.
En dat woord gaat nu uit van de Gemeente. Jezus heeft zich gezet aan de rechterhand Gods in de hemelen. Hij is het hoofd van de Gemeente. Hoofd en lichaam zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het woord der waarheid zal nu gesproken worden door de Gemeente van Jezus Christus. Mannen en vrouwen, vervuld met de Heilige Geest, die leven op aarde! Heeft men de Heilige Geest niet, dan behoort men niet tot het Lichaam van Christus Romeinen 8 vers 9b (Rom. 08:09b), zegt Paulus. Men verstaat dan ook de waarheid niet. De Heilige Geest is de Geest der waarheid: Hij zal u de weg wijzen tot de volle waarheid, zegt Jezus Johannes 16 vers 13 (Joh. 16:13), De Geest die in een ieder persoonlijk en in de Gemeente werkzaam is, zal de Heilige Geest moeten zijn, waarvan men zich heel duidelijk bewust moet zijn of men die wel of niet ontvangen heeft. Men ontvangt de Heilige Geest namelijk niet automatisch bij de bekering of wedergeboorte.
Het is ‘de gave Gods’ die men ontvangt als men daar in het geloof om bidt Lucas 11 vers 9 tot en met 12 (Luc. 11:09-12). Jezus zelf zegt de volgende belangrijke woorden over de Heilige Geest in Johannes 16 vers 12 tot en met 15 (Joh. 16:12-15): “Nog veel heb ik u te zeggen, maar gij kunt het thans niet dragen; doch wanneer Hij komt, de Geest der waarheid, zal Hij u de weg wijzen tot de volle waarheid; want Hij zal niet uit Zichzelf spreken, maar al wat Hij hoort, zal Hij spreken en de toekomst zal Hij u verkondigen. Hij zal mij verheerlijken, want Hij zal het uit het Mijne nemen en het u verkondigen. Al wat de Vader heeft, is het mijne; daarom zeide Ik: Hij neemt uit het mijne en zal het u verkondigen” .
Zonder gemeente geen eindtijd
Alleen de Gemeente van Jezus Christus – naar Bijbelse maatstaven – beschikt dus over de waarheid. Zij zijn de lichtdragers in deze tijd. (“Gij zijt het licht der wereld”). Als wij de waarheid in het licht stellen, dan stuiten wij onherroepelijk op wat geen waarheid is. Zo is er een leer die zegt – en waar velen zich mee bezighouden – dat de gemeente weggenomen zal worden voor de grote verdrukking. Dit baseert men dan in hoofdzaak op de tekst in Openbaring 3 vers 10 (Openb. 03:10), waar staat: “Omdat gij het bevel bewaard, hebt om Mij te blijven verwachten, zal ook Ik u bewaren voor de ure der verzoeking, die over de gehele wereld komen zal” (NBG-vertaling) . Een meer letterlijke vertaling is: “Omdat gij het woord van mijn volharding bewaard hebt, zal ook Ik u bewaren uit de ure der verzoeking” . De lezing is: Kijk, voor de grote verdrukking begint, neemt de Heer zijn Gemeente weg. Zomaar! Ineens worden mensen weggenomen. Een vader van een gezin, een chauffeur in een auto, een chirurg van de operatietafel, enz., met alle gevolgen van dien. Enorme chaos en verdriet. En hierin moet onze Heer en Heiland dan ook de wil van de Vader doen, waarvan toch staat dat Hij alle mensen lief heeft. En God is een God van orde en niet van wanorde.
Maar wat nog veel erger is – hoe rampzalig de natuurlijke gevolgen ook zijn – als de Gemeente weggenomen zou worden, dan is al het licht weg. Wij hebben in het voorgaande gezien dat de enige lichtdragers in deze wereld de Geest vervulde kinderen Gods zijn, de Gemeente van Jezus Christus. Neemt men die weg, dan is alle waarachtige kennis van God, Jezus Christus, het heil, enz. weg. Er zou nog nooit zo’n uitzichtloze diepe duisternis over de aarde gekomen zijn als juist dan. (God zou bij wijze van spreken weer met een nieuwe Abraham moeten beginnen) . Niemand zou nog het evangelie kunnen verkondigen aan de ganse schepping, zoals Jezus dat zelf zegt in Matteüs 24 vers 14 (Matt. 24:14): “En dit evangelie van het Koninkrijk zal in de gehele wereld gepredikt worden, tot een getuigenis voor alle volken, en dan zal het einde gekomen zijn”. De Heer zou zijn opdracht zelf verijdelen, door de Gemeente weg te nemen en zo handelen tegen de wil van God.
Het raadsbesluit van God
Tevergeefs zou de schepping met reikhalzend verlangen uitzien naar het openbaar worden van de zonen Gods uit de Gemeente Romeinen 8 vers 19 (Rom. 08:19). Tevergeefs in al haar delen zuchten en in barensnood zijn. Het is te vergelijken met het wegnemen van het volk Israël voor de geboorte van Jezus Christus. Dan zou Hij er nooit gekomen zijn. Maar het volk was in verwachting van de Messias. En zo is de schepping óók in verwachting. De hele schepping is in barensnood, in al haar delen, zegt Paulus. Mens en dier en plant. En zij zucht onder het juk van de duivel. De Heer neemt zijn Gemeente niet weg, maar laat haar juist uit die schepping geboren worden tot heil van die schepping zelf. De schepping die aan de vruchteloosheid onderworpen is, gaat toch baren, gaat vrucht voortbrengen. Jubelt, gij onvruchtbare, zegt Jesaja 54. De volheid van de aarde zal de Gemeente zijn. Wij worden uit die ganse schepping geboren. “Naar het raadsbesluit van God voortgebracht door het woord der waarheid om in zekere zin eerstelingen te zijn onder zijn schepselen” Jakobus 1 vers 18 (Jak. 01:18).
Voortgebracht naar het raadsbesluit van God. God werkt volgens Zijn raadsbesluit. De heerlijkheid van de eindtijd is dat Gods raadsplan steeds meer geopenbaard gaat worden aan de Gemeente van Jezus Christus. En dat raadsplan van God is net zo eeuwig en on veranderlijk als God zelf.
Openbaring 14 vers 6 (Openb. 14:06) spreekt van een ‘eeuwig evangelie’. Eén en onveranderlijk. Jesaja spreekt profetisch als hij zegt: “O Here, Gij zijt mijn God, U zal ik verheffen, Uw Naam loven, want gij hebt wonderen gedaan, raadsbesluiten uit een ver verleden in waarheid en trouw volvoerd” Jesaja 25 vers 1 (Jes. 25:01). God handelt niet impulsief, maar alles is naar zijn eeuwig voornemen. De “Ik ben die Ik ben” uit Exodus 4 vers 14 (Ex. 04:14) is dezelfde als die in het begin sprak en die in Openbaring 1 vers 8 (Openb. 01:08) zegt: “Ik ben de Alpha en de omega, zegt de Here God, die is en die was en die komt, de Almachtige”.
En om het ons maar duidelijk te maken hoe groot zijn trouw is aangaande zijn raadsbesluiten, heeft Hij de schrijver aan de Hebreeën op laten schrijven, dat Hij gezworen heeft bij zichzelf, omdat Hij bij niemand hoger kon zweren Hebreeën 8 vers 13 (Heb. 08:13) . ‘Daarom heeft God, toen Hij des te nadrukkelijker aan de erfgenamen der belofte het on veranderlijke van zijn raad wilde doen blijken. Zich onder ede verbonden” Hebreeën 6 vers 17 (Heb. 06:17) .
Zijn raadsbesluiten zijn, evenals God zelf, ‘enkel goed’ en er is geen duisternis in. 1 Johannes 1 vers 5 (1 Joh. 01:05) zegt: “God is licht en in Hem is in het geheel geen duisternis” . Nooit zal door Gods toedoen iets geschaad worden in de schepping. Al Gods handelen is er op gericht de mens wel te doen en een eeuwige scheiding te bewerken tussen licht en duisternis. Hij is als een liefdevolle chirurg die met grote kundigheid alles verwijdert wat niet in de mens thuis hoort Hebreeën 4 vers 12 (Heb. 04:12).
In Openbaring 5 zien wij God op de troon met een boekrol welke Hij geeft aan het Lam Jezus Christus. Het is niet een blanco rol, die nog door het Lam beschreven moet worden, neen, het is beschreven van binnen en van buiten. Dat wil zeggen het plan is volkomen gereed. Het bestek is klaar. “De bouwmeester van alles is God”, zegt de Hebreeën schrijver. Gods eeuwige raadsbesluiten staan opgetekend in de boekrol en die worden in waarheid en trouw volvoerd door het Lam, dat waardig bevonden is.
Niet alleen ach en wee in de eindtijd
Als Jezus profetisch spreekt over de eindtijd en dan opmerkt: “Want er zal dan een grote verdrukking zijn, zoals er niet geweest is van het begin der wereld tot nu toe en ook nooit meer wezen zal” Matteüs 24 vers 21 (Matt. 24:21), dan wil dat niet zeggen dat wij ons steeds maar bezig moeten houden met alleen maar ellende, al onderkennen wij dat heus wel. Jezus zegt ook: Leer een les van wat je ziet in de natuur. In vers 32 zegt Hij: “Leer dan van de vijgenboom deze les…” Onze Heer zegt dat die vijgenboom niet iets bijzonders is! Voor ons had de Heer net zo goed een appel- , peren- of kersenboom kunnen noemen, want Hij zegt: Leer een les uit wat je in het voorjaar aan de bomen ziet. “Wanneer zijn hout reeds week wordt en de bladeren doet uitspruiten, weet gij daaraan dat de zomer nabij is, voor de deur”.
Wij verheugen ons dat de winter voorbij is en dat we duidelijk de tekenen gaan onderscheiden van de naderende zomer. Het luidt het einde in van de heerschappij van satan en zijn demonenleger en het is het begin van een glorieuze nieuwe tijd, waarin Jezus Christus met zijn Gemeente, de zonen Gods, zullen heersen en als koningen en priesters de schepping zullen bevrijden en dienen Openbaring 20 vers 6b (Openb. 20:06b) . Wij mogen de eindtijd zien als de oogsttijd. Dat is altijd nog een reden om feest te vieren geweest Exodus 23 vers 16 (Ex. 23:16) . De tijden van arbeiden en wachten zijn voorbij en de eerste en late regen zijn er op gevallen, het volle koren is in de aar rijp geworden. Het is niet, zoals zo vaak gezegd wordt, dat God in grote grimmigheid neerdaalt en een ieder, die niet doet zoals Hij wil, treft met de verschrikkelijkste plagen. Dit kan niet, dit doet God niet. Jezus Christus heeft ons getoond wie de Vader is: enkel goed. In Zijn grote liefde wil God, en dat is aangenaam voor Hem zegt Paulus in 1 Timoteüs 2 vers 4 en 5 (1 Tim. 02:04-05): “dat alle mensen behouden worden en tot erkentenis der waarheid komen. Want er is één God en ook één middelaar tussen God en mensen, de mens Jezus Christus, die zich gegeven heeft als een losprijs voor allen” .
God roept de mensen niet met geweld, met dreiging, met vreselijke plagen, maar, zegt 1 Petrus 1 vers 3b (1 Petr. 01:03b): “door Zijn heerlijkheid en macht”. Als wij weten willen wie in grote grimmigheid is neergedaald en waar de benauwdheid en de verdrukking vandaan komen, moeten wij letten op wat Johannes ziet in visioenen over de eindtijd. Hij zegt in Openbaring 12 vers 12b (Openb. 12:12b): “Wee de aarde en de zee, want de duivel is tot u nedergedaald in grote grimmigheid, wetende dat hij weinig tijd heeft” . Dit is de sleuteltekst om in het boek Openbaring steeds vast te houden en te zien wie de bewerker is van alle verdrukking en benauwdheid. Werkt God hier dan niet aan mee? Neen! Hij kan en wil dat niet. Jezus zegt in Jesaja 59 vers 19b (Jes. 59:19b) (Statenvertaling) “als de vijand zal komen gelijk een stroom zal de Geest des Heren de banier tegen hen oprichten”. Zo is God!
Het is deze laatste wanhoopsdaad waardoor de duivel en al zijn engelen uiteindelijk in de poel des vuurs zullen belanden. Wij staan aan het begin van een geweldige openbaring van Gods heerlijkheid in zijn volk, de Gemeente van Jezus Christus. De eerste tekenen beginnen zich duidelijk te manifesteren. Het leger van kinderen Gods dat zijn plaats in de hemelse gewesten inneemt wordt steeds groter en sterker. De eerste zonen staan op het punt geboren te worden. De oplossing voor de zuchtende schepping nadert. De overheden, de machten, de wereldbeheersers dezer duisternis, de boze geesten in de hemelse gewesten, de overste van de macht der lucht, Efeze 2 vers2; Efeze 6 vers 12 (Ef. 02:02; Ef. 06:12), heel het demonische leger, komt in grote benauwdheid, verdrukking en tijdnood (“wetende dat hij weinig tijd heeft”). En deze benauwdheid en paniek ervaren de mensen op de aarde. Dit is nooit geweest (de gemeente is nog nooit zover geweest) en het zal ook nooit meer kunnen zijn, omdat dit het definitieve einde wordt van het rijk der duisternis. Maar Gods trouw, zegt de Psalmist, is schild en pantser (Psalm 91). God zal niet gedogen dat iemand boven zijn vermogen verzocht wordt 1 Korinthe 10 vers 13 (1 Kor. 10:13). Ook niet in de eindtijd! Niemand zal verloren kunnen gaan buiten zijn wil om. Als iemand verloren gaat dan zal het die mens zijn, die de duisternis liever heeft dan het licht. Er moet dus zelfs een keuzemogelijkheid zijn tussen duisternis en licht. Zo is onze God, dat is Zijn wezen.
Rechtvaardig en genadig, barmhartig en heilig, getrouw en goedertieren, eeuwig in goedheid en liefde. En daarom is de eindtijd ook een tijd van vreugde, van geboorte! Er wordt weer iets geboren, net als in de dagen van Abraham, Isaak en Jakob. Het volk Israël uit Egypte, Jezus Christus in de volheid des tijds en nu de zonen Gods in de volheid van deze tijd. Het is ook de tijd van de voltooiing. Er moet nog veel geschieden, maar de tijd komt nader dat van de troon geroepen zal worden: “Zie, de tent van God is bij de mensen en Hij zal bij hen wonen en zij zullen zijn volken zijn en God zelf zal bij hen zijn en Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen, en de dood zal niet meer zijn, noch rouw, noch geklaag, noch moeite zal er meer zijn, want de eerste dingen zijn voorbijgegaan. En Hij die op de troon gezeten is, zeide: Zie, Ik maak alle dingen nieuw” Openbaring 21 vers 3 tot en met 5 (Openb. 21:03-05) .
Wij zien, met onze verlichte ogen des harten, dat dit komende is en daarin verblijden we ons. Maar wij zien ook dat er eerst nog het een en ander moet gebeuren. Tot Johannes klinkt dan ook de opdracht: “Klim hierheen op en Ik zal u tonen, wat na dezen geschieden moet” Openbaring 4 vers 1b (Openb. 04:01b) . Wij zullen in de komende nummers van “Levend Geloof” trachten te verstaan wat Johannes zag.
(wordt vervolgd).