Elia op de Karmel

Hij zag de priesters in hun fladderende gewaden,

die hinkend sprongen rond het altaar uur na uur,

en in hun woeste zang tot Baal snerpend baden:

“O Baal, antwoord ons, zend ons uw hemelvuur !”

 

Trots zei hij: Schreeuw toch luid, uw God is overladen

met werk, hij is op reis of slaapt op ’t middaguur. “

En bloedend vroegen zij een teken van genade.

Het volk stond zwijgend om hem als een starre muur.

 

Toen voelde hij zich eenzaam, want dit zwijgend wachten

sprak van hunk’ren naar de zonde keer op keer.

Plots riep hij: “Kiest nu, wie gij brengen zult uw eer!”

 

En als een schreeuw bad hij: “God toon dit volk Uw krachten!”

Toen viel ’t verterend vuur gelijk een bliksem neer

en staam’lend riep het volk: “Jahweh, Jahweh alleen is Heer!”

Br.

 

Volmaakt door Zijn heerlijkheid

… Uw schoonheid… was volmaakt door Mijn heerlijkheid” (Ez. 16:24)

Wanneer we dit hoofdstuk van Ezechiël lezen, krijgen we een diepe indruk, niet alleen van wat God voor ons gedaan heeft, maar ook van wat Hij voor ons zijn wil. Het is vol geestelijke waarheden, en, zoals het zo vaak in Gods Woord is, geeft ook hier Israëls geschiedenis ons rijke lessen. Onge­twijfeld hééft dit volk nog een heerlijke toekomst. Eenmaal zal Israël, dat nu veracht en een vloek in de wereld is, tot een zegen gesteld worden. Doch deze Wijde herstelling zal niet komen door hun wijsheid en eigen heerlijkheid, maar zoals het woord hierboven ons zegt: volmaakt door Gods heerlijkheid.

Israël had niets waarop het roemen kon. Het was alles Gods wonderbare uitverkiezing, zodat het inderdaad zeg­gen kon: alle roem is uitgesloten.

En is het ook niet zo bij ons? Wat was er te onze na­tuurlijke zondige Staat, waar wij trots op konden zijn? Er was niets begeerlijks in ons. Alles aan ons was ellendig. Het is maar geen vrome uitdrukking, wanneer de Schrift zegt, dat we melaats waren van boven tot beneden. Het is goed in deze dagen, waarin de mens menigmaal denkt, het zonder God te kunnen stellen, te horen, hoe God ons ziet. De zuivere spiegel, het Woord Gods, geeft ons een waar beeld van onszelf.

Gods Woord neemt meest beelden uit het dagelijks leven. Toch is het levend en krachtig en scherpsnijdender dan enig tweesnijdend zwaard. En wat hier van Israël gezegd wordt, is ook van toepassing op ons, zoals wij van nature zijn. “Niet gewassen met water, terwijl niemand zich over U ontfermde, zijt gij geworpen geweest op het vlakke veld om de walgelijkheid van uw ziel ten dage toen gij geboren waart”. (Ez. 16:04-06). Paulus zegt “daar gij dood waart door de zonden en misdaden.

Maar het is ook heerlijk waar, en het kan een ieders ervaring worden, dat we niet in zulk een toestand hoeven te blijven. Wanneer Christus in ons leven komt en het scheppende woord uitspreekt, worden we vanuit de dood overgezet in het leven.

Als ik u voorbij ging zag ik u, vertreden zijnde in uw bloed. Ik zeide tot u in uw bloed, leef.

En dit niet alleen, Hij heeft ons gewassen en ons ook bekleed met goud en zilver. Hij heeft ons fijn linnen aangedaan en versierd met sieraden. Door Christus zijn wij gemaakt tot een koninklijk Priesterschap, opdat wij tot roem en prijs Zijner heerlijkheid zouden zijn. Dit alles is ons geschonken door de soevereine wil en genade Gods. Durven wij het te aanvaarden in het geloof? Zie, wat ge in Christus geworden zijt, laat het woord Gods, dat levenwekkend is, uw hart en wil in overeenstemming brengen, zodat elke belofte ook in uw leven vervuld kan worden. Daar is Goddelijk geloof voor nodig en dat geloof wil Hij ons schenken. Daarom blijft ons gebed: “Heer vermeerder ons het geloof”.

Alles is van God, door Christus dood en opstanding verworven; reiniging, heiliging en bekleding.

Nadat Paulus onze verdorven natuurlijke toestand heeft geschetst zegt hij: “Maar gij zijt afgewassen, maar gij zijt geheiligd, maar gij zijt gerechtvaardigd, in de naam van de Here Jezus en door de geest onzes Gods”. (1 Kor. 06:11)

Zo kunnen we volmaakt zijn door Zijn heerlijkheid. Dit wil Christus ook in uw leven waarheid maken. Blijf niet in de geboorte steken, maar eigen u door het geloof al deze beloften toe. “Gij zijt afgewassen, geheiligd, gerechtvaar­digd” Maar dan moeten wij ook leven tot eer van Gods naam “Tot prijs der heerlijkheid Zijner genade, door welke Hij ons begenadigd heeft in de Geliefde” (Ef. 01:06).

Willen we nog eens goed ons tekstwoord lezen en eens duidelijk zien, waar de sleutel ligt tot deze heerlijkheid. Het is maar één klein woordje: “Zijn”. “Volmaakt door Zijn heerlijkheid” Christus alleen heeft het gedaan. Hij bekleedt ons niet op grond van iets wat wij gedaan hebben, maar het beste kleed wordt gegeven aan de verloren zoon, die ge­willig is, zijn vuile lompen uit te trekken, om zo bekleed te worden met de klederen des heils. “Ik heb hun de heerlijkheid gegeven”.

Men kan blijven staren op zijn vuil verleden en bij velen is het de boze gelukt dit te doen en daarom leven zij niet in de voorrechten, die een ware goddelijke wedergeboorte ons schenkt. Volmaakt, welk een machtig woord en hoe weinig wordt het vaak verstaan. Hoeveel van Gods kinde­ren zijn beangst voor dit woord. Men maakt er zich mee af door te zeggen: dat kunnen we hier op aarde toch niet bereiken. Paulus zegt echter: “Zovelen wij dan volmaakt zijn” (Filip. 03:15). “Maar” zegt ge “in (Filip. 03:12) staat: niet dat ik reeds volmaakt ben”. Inderdaad schijnt het of hier tegen­spraak is. Doch dit is niet zo. In vers 12 heeft volmaakt de betekenis van “voleindigd” welk woord we ook in vele Bijbelvertalingen vinden en waardoor we een duidelijke ver­klaring krijgen. Mag ik hier even citeren wat de bekende Godsman O. Stockmayer schrijft over deze verzen: “Er zijn volmaakten, die niet voleindigd zijn, gelijk onze Here (Heb. 02:10: Heb. 05:08-09) Op aarde was Hij volmaakt, maar moest door lijden voleindigd worden. Volmaakt in Christus’ zin, is de mens. die door Christus gegrepen is die Christus zich heeft toegeëigend, van wie Christus bezit heeft genomen. Hij geeft zichzelf over, om zich in Christus weder te vinden: “opdat ik in Hem bevonden moge worden”. Die er zo voor staat is volmaakt. En hoe uit zich deze vol­maaktheid? Een volmaakte kan niet anders dan zich uit­strekken naar de voleinding, het is de altijd werkzame drijf­veer van zijn nieuwe natuur, een inwendige noodzakelijkheid. Volmaaktheid in de zin van (Filip. 03:15) en in onderscheiding van de voleinding. Is niet het doel, dat wij pas aan het einde van ons leven kunnen ontvangen, maar de stand van een normaal en gezond kind van God. “

En nu tot slot nog een enkel woord.

Ten eerste: Durf het te geloven. . “Neem uw positie in Christus. In Christus zijn we meer dan alleen overgegeven: we zijn bemind, ja we zijn bekleed met schone klederen. We mogen door het geloof onze plaats innemen en: “de Koning zal lust hebben aan uw schoonheid” “Geheel zijt gij schoon. Mijn vriendin! Er is geen gebrek aan U”

Zeker moeten we diep doordrongen zijn van onze zonden, maar we mogen ook zeggen dat we aangenomen zijn in de Geliefde. We behoeven niet bang te zijn om onze plaats in te nemen onder Gods Heilige, want we zijn heerlijk gewor­den door Zijn heerlijkheid.

Ten tweede: Matig U niets aan. We hebben niets, maar dan ook niets van onszelf. Alles komt van boven, van de gever van alle goede gaven. Wanneer de verzoeker komt en ons tracht te verleiden om ons te laten geloven dat we iets zijn, bedenk dan, wat we eens geweest zijn en laat het woord Gods ons in de ware ootmoed des harten brengen. “Hoort naar Mij, aanschouwt de rotssteen, waaruit u gehouwen bent en de holligheid van de bronwel waaruit gij gegraven bent” (Jes. 51:01). Het blijft altijd: “Niets dan een zondaar maar verlost. Volmaakt door Zijn heerlijk­heid”.

1. K.

 

Aan de lezers.

Door technische moeilijkheden konden we de laatste weken niet op tijd verschijnen. In het vervolg hopen we in staat te zijn de bladen Woensdag te verzenden, zodat de lezers het blad vóór de Zondag ontvangen kunnen.

 

Als in Gods kerk regeert de starre exegeet

en vromen leer in plaats van broederliefde treedt,

dan vraagt men slechts naar recht, dan splijt men immer verder,

waarna zich elk weer trots de kerk van Christus heet

Br.

 

Offertypen uit het Oude testament. door Dr. W. ten Boom (2)

Het brandoffer der armen (Lev. 01:14-17)

Je moet maar arm zijn! De nood grijpt je aan en ver­zwelgt je als een draaikolk, Je hebt nauwelijks moed om naar de dokter te gaan en als je er komt, begeeft je stem je. Je hebt ternauwernood kracht om je eigen problemen te stellen.

Het brandoffer der armen en der noodlijdenden verschilt aanmerkelijk van het offer der beter gesitueerden. Deze laatsten kunnen een jonge stier offeren als beeld van hun jeug­dige kracht, die zij God ter beschikking stellen, maar de arme kiest een duif, die het beeld is van zijn levensellende. Dat dier, dat zo angstig rondfladdert en helemaal op de welwillendheid van de mensen is aangewezen. Of ook, hij kiest een tortelduif; het dier, dat eenzaam door de bossen vliegt, van de hak op de tak, een trekvogel, die her- en derwaarts trekt. Van toenadering en zelfstandige handopleg­ging (zie vorig artikel) is hier geen sprake. En ook de tweede acte, de zelfstandige slachting, die anders door de offeraar geschiedt, komt te vervallen. Hij heeft moed noch kracht zijn problemen te stellen maar – gelukkig – de priester doet het voor hem. Hij neemt de duif, splijt het de schedel met de nagel (“je verstand gaat kapot door de nood”). Daarna werpt hij de krop weg (och, de arme heeft immers geen voorraadschuur, geen kapitaalbron waar­uit hij putten kan) en hij werpt die krop “oostwaarts van het altaar naar de plaats van de as”. In het Oosten komt de zon op (“och, mocht de zon der hope nog eens dagen”).

Op de plaats van de as: (mijn leven is aan een uitgebran­de ashoop gelijk!).

De priester rukt de veren uit (och, die arme sukkelaar heeft al zoveel veren moeten laten in de maatschappelijke strijd!). Niet rustig als bij een normaal geval werpt de priester het bloed tegen het altaar om te verzoenen. Er zijn geen rustige étappes in deze menselijke nood, zij kunnen niet rustig voor God worden gebracht; het is een wilde aan­loop van een vervolgde ziel.

Het bloed wordt niet rustig geplengd, maar wordt tegen de wand van het altaar uitdrukt. Nog een acte, die de grote nood van de offeraar uitdrukt, maar ook de hoop, die onder alles door staande blijft. De priester klieft de vleugelen (hoe zwaar wordt de vleugelslag als de nood gaat rijzen!) maar denk erom priester, gij moogt ze niet uitrukken, denk erom mensenkind, waar Christus is, is hoop! De vleugels mogen wel worden ingescheurd, maar in geen geval afgescheurd. Wat ook teleurstelling, de hoop be­schaamt nimmermeer. Merkt op, armen, hoe de machtige Vriend uw nood overneemt en uitbeeldt. Hoe Hij, waar gij het zelf niet kunt, uw nood formuleert en uitspreekt en zo gij God brengt. Het einde is rijk en verrijkend als bij allen. God antwoordt met Zijn vuur, dat alles, ook het gebroken, aangevochten en geknakte leven tot zijn recht doet komen. Ook dit offer is de Here een liefelijke reuk. Wat betekent dat? Dat God Zich verblijdt in onze gebrokenheid?

Ja, dit zou een heidense God zeggen, een Baal, wiens priesters zich de huid openkerven, dat het bloed eruit spat, maar niet Israëls God, die krachten geeft en Die Zich in de welstand van Zijn volk verblijdt. God heeft plezier in de hemelse opfleuring van onze ingezonken kracht, zoals de vader zich verblijdde toen de verloren zoon zich tegoed deed aan de vaderlijke dis na vele jaren van schande voor zichzelf en zijn vaderlijk huis. Voor wie is het een feest? Natuurlijk voor de verloren zoon. Maar voor wie nog meer? Voor de vader zelf, die weet, dat eindelijk het leven van zijn jongen aan zijn doel gaat beantwoorden.

Zo verblijdt zich God, omdat Hij het leven en de kracht aan deze sterveling heeft gegeven, die ze tevoren heeft ver­spild en verknoeid in dienst der zonde. Maar nu is de zondaar gelijkgeschakeld en er is blijdschap in de hemel over één zondaar, die zich bekeert. Een “liefelijke reuk” is die be­kering, want de bekering is nog maar een klein begin, waar nog heel wat meer op volgt, wat alleen aan God bekend is. Zoals de geur de aanwezigheid van de nog verborgen bloem doet vermoeden, zo is de Goddelijke poëzie in de verheffing van de zondaar boven zijn nood als de Vader roept: “Deze mijn zoon was dood en hij is weder levend geworden en hij was verloren en is weder gevonden en – zij begonnen vrolijk te zijn. ” (Luc. 15:40).

 

Overdenking op de pelgrimsreis

Die wil, neme het water des levens om niet (Openb. 22:17)

Paulus spreekt van de overweldigende rijkdom van Gods genade, die Hij ons getoond heeft in Christus Jezus (Ef. 02:07).

Er zijn velen, die schouderophalend aan dit rijke aanbod voorbijgaan. Zij voelen zich niet ziek en hebben de medi­cijnmeester niet nodig.

Er zijn er echter ook, die zich ziek en ellendig gevoelen en gaarne de blijde zekerheid des geloofs zouden leren kennen en toch nimmer tot deze blijdschap komen.

Het zijn de zuchtende en tobbende zielen, die hopen, dat het hun ook nog eens zal worden gegeven om van het heil in Christus te genieten.

Zij zijn menigmaal het onderwerp geweest van half-mede- lijdende, half-sarcastische beschrijvingen. Zij worden dan betiteld als de “spelonkjes-mensen” “de zwarte petten ge­meente” enz.

Toch getuigt dit van een onwaardige en onchristelijke houding. Want natuurlijk zijn ook onder deze mensen enke­len voor wie het vrome woord slechts lippentaal is. Velen echter zijn ernstige, bekommerde zielen, die vrezen dat zij zichzelf zouden bedriegen met een “gestolen zegen” en met een “ingebeelde hemel ter helle zouden varen”.

Wanneer men met deze mensen spreekt, treft het ons hoe zij de beklagenswaardige slachtoffers zijn van een dogmatiek, die de rijke genade, die ons wordt aangeboden van Gods­wege, heeft weggeredeneerd achter de onmacht van de mens. Men heeft een theologie opgebouwd, waarin de arme Ziel als in een kooi lijdelijk is opgesloten.

Wanneer men deze mensen een tekst als bovenstaande of een dier vele andere woorden uit de Schrift, die spreken van Gods aanbod der genade voorhoudt, dan zeggen zij: “Ja maar dit wordt allemaal gezegd tot hen, die het “onder­werp’ zijn van Gods liefde, d. w. z. de uitverkorenen”. En aangezien zij niet weten een uitverkorene te zijn, hebben zij met deze toevoeging Gods Woord voor zich krachteloos gemaakt. Het is alsof men tegen een zieke zou zeggen: “Dit is een heilzaam medicijn tegen uw ziekte, maar het is alleen heilzaam voor diegenen die genezen zullen. “

Natuurlijk is dit waar, maar het brengt de zieke in een verwarrende toestand. Het is niet zo, dat hij eerst moet weten of ondervinden, dat Hij genezen zal, hij moet eenvou­dig beginnen het medicijn in te nemen!

Zo is het ook met de mens, tot wie Gods gebod komt: “Geloof in Jezus Christus en gij zult zalig worden”. Dit wordt in Gods Woord ons voorgehouden als een gebod, waaraan wij eenvoudig te gehoorzamen hebben. De vraag of wij tot de uitverkorenen behoren past ons niet. Nooit geeft God aan een ziel de verzekering, dat hij hiertoe behoort, om hem zodoende te bewegen tot het geloof te komen. De Schrift leert ons, dat degene, die in het geloof het aanbod de genade aanvaardt een uitverkorene is. Dit geloof is het werk Gods in onze harten. Doch deze waarheid kan eerst recht erkend worden door hen, die tot geloof gekomen zijn. Dan wordt deze leer een troost en reden van grote dankbaarheid.

Hij, die wacht tot God hem op een of andere wijze tot geloof brengt, zondigt, want hij ontvlucht de nadrukkelijke eis Gods. God zegt niet: wacht met geloven, tot u bemerkt, dat Ik aan uw hart werk. Gods werk is een verborgen werk, dat zich uit in onze wilsactie.

Wij mogen ons niet verontschuldigen met onze onmacht. Zeker wij zijn uit ons zelve dood in de zonde, en onbekwaam tot enig goed, doch Gods Woord dat tot ons komt is levenwekkend, als wij slechts luisteren. Het is er mee, als met de verlamde, tegen wie Petrus zei: “Sta recht op uwe voeten”. Als deze man had geantwoord: “Ik kan dat niet, ik ben onmachtig”, dan was hij blijven liggen en was niet genezen. Doch toen hij eenvoudig gehoorzaamde en wilde opstaan, toen werd hij genezen. Gods woord eist enkel gehoorzaamheid en wordt het scheppende almachtige Woord voor elk die luistert. De Geest en het Woord zijn het die de mens opnieuw tot nieuw leven laten komen.

Wie onbevooroordeeld de evangeliën en de zendbrieven leest, ziet dat én Jezus, en de apostelen nooit het evangelie hebben gebracht met de voorwaarde der verkiezing er bij genoemd. Ook heeft Jezus niet gezegd: “Kom tot Mij, maar weet wel dat u van Uzelf onmachtig bent.” Wanneer we deze onmachtsleer, zoals zij in sommige kringen wordt gepredikt, leggen op de eenvoudige liefdevolle uitnodiging van Christus, voelen wij hoe door en door onwaar en on-Bijbels deze leer is. Zij is onwaar, omdat ze waarheden, die als troost gegeven zijn en door Paulus in grote dankbaarheid werden neergeschreven, schuift vóór de eis der bekering.

Onze tekst legt, evenals andere teksten in Gods Woord, de nadruk op de wil des mensen. God is een groot pedagoog. Hij weet, hoe de mensen teksten zouden zoeken om hun onwil te verbergen.

Laten zij, die in grote bedruktheid nooit de stap des geloofs durfden te wagen, bang dat het “eigen werk” zou zijn, toch eens vertrouwen op de grote liefde van God tot zondaren. God die niet wil dat één zondaar verloren zal gaan. doch dat ze allen tot bekering komen (2 Petr. 03:09). God kent Uw hart, hij kent uw verlangen en Hij zal u zeker aannemen, als u de stap des geloofs doet.

Het is niet zo, dat wij verlangen een kind van God te zijn, doch dat Hij weigeren zou ons aan te nemen. Reeds dit verlangen is Zijn roepende stem in u. Iemand zei eens tegen me: “Ik heb reeds twintig jaar op God gewacht en misschien moet ik nog wel twintig jaar wachten”. Dit is een leugen en een fatale zelfmisleiding. Niet wij wachten op God, doch God wacht op ons. Niet de verloren zoon wachtte op de Vader, doch de Vader op hem. De zoon moest opstaan en tot de vader gaan en zijn schuld erkennen.

Ga tot uw Vader, Hij wijst niemand af, die pleitend op het offer van Christus, tot Hem komt. Zijn belofte is ook voor u in Christus Jezus ja en amen. Dat wil zeggen: Hij heeft in de dood van Zijn geliefde Zoon getoond, dat het Hem ernst is met de redding van zondaren en dat Hij u zeker zal aannemen.

Niets staat u in de weg. dan uw ongeloof in de waarheid van Zijn beloften. Ga tot Hem, leg Uw hand op deze belof­ten en weet dat Zijn liefde tot zondaren de garantie voor u is, dat u niet beschaamd zult uitkomen.

Want God heeft u lief en Hij wacht op U. Gelooft u dat?

Br.

 

Ziet, Hij komt bespreking van de openbaring van Johannes (27)

De 24 ouderlingen. (Openb. 04:04)

Zoals de regenboog boven de troon is, zo ziet Johannes op de glanzende kristallen vloer een wijde kring van 24 tronen, die zijn middelpunt heeft in de vurige lichtglans van de troon Gods.

Op deze tronen ziet hij zitten 24 ouderlingen. Gouden kronen zijn op hun hoofden, symbool van hun regerings­macht, en zij zijn gekleed in smetteloos fijn linnen.

De vraag, die zich aan ons opdringt is: Wie zijn deze ouderlingen?

Sommige uitleggers denken, dat zij de hoofden zijn van de hemelse engelenscharen. En dit op grond van (Openb. 05:09-10) waar zij zeggen: Gij hebt hen Gode gekocht door Uw bloed en hebt hen voor onze God gemaakt tot een koninkrijk en tot priesters.

Doch volgens ons hebben we hier te doen met de vertegenwoordi­gers van de gemeente, dus met mensen. En wel in de eerste plaats om het hier gebruikte woord “ouderling”. Dit woord wekt reeds door zijn oorspronkelijke betekenis de voorstelling van iemand, die door meerderheid van jaren, leiding geeft. Dit woord past niet bij engelen. Het is een woord speciaal behorend bij de Nieuw Testamentische gemeente en verschilt zelfs in betekenis van het Oud Testamentische woord “oudste”.

Ook lezen we nergens van engelen, die voor Gods aange­zicht zitten. Zij zijn, ook de hoogste engelen onder hen, dienende geesten.

Dat zij in (Openb. 05:09) zeggen: Gij hebt hen Gode gekocht door Uw bloed, zegt niets tegen deze mening, zij spreken immers hier niet over zichzelf, doch over de grote gemeente, die zij vertegenwoordigen.

Ja, hun aanwezigheid zelf is een bewijs. Immers zij vor­men het kenmerkende verschil met de beschrijvingen van deze hemelse troonzaal uit het Oude Testament. Al wat Johannes aanschouwde: de vlammende troon Gods, de vier levende wezens, de kristallen vloer, vinden we ook reeds in de beschrijvingen van Jesaja, Ezechiël en Daniël, doch de aanwezigheid van deze ouderlingen is iets geheel nieuws. En dit is duidelijk, want de gemeente waarin èn de vrome Joden én de gelovigen uit, de heidenen samen het lichaam van Christus op aarde vormen, was geheel in het Oude Testament onbekend. Eerst aan Paulus is deze verborgenheid geopenbaard, zie Efeze 3.

Men heeft in de gouden kronen en witte klederen van deze 24 ouderlingen een bewijs willen zien, dat de opstanding reeds heeft plaats gehad. Zielen die geen lichaam hebben, kunnen geen kronen en kleren dragen, zegt men dan. Doch we moeten niet vergeten, dat dit alles niet stoffelijk behoeft te zijn. Ook de zielen onder het altaar (Openb. 06:11) ontvangen witte kleren. Zowel de gouden kronen als de kleren zijn de symbolische voorstellingen van onuitsprekelijke zalig­heden. Zo lezen we in (Openb. 19:08) dat dit fijne linnen de rechtvaardige daden der Heiligen zijn. Ook van dit gehele visioen geldt, dat Johannes in stoffelijke beelden uit mag drukken dingen die onuitsprekelijk zijn en van een geheel andere orde zijn dan de ons bekende schepping.

In de aanwezigheid van deze ouderlingen vlak voor Gods troon ligt uitgedrukt het rijke voorrecht dat de gemeente heeft, dat zij met Christus is overgezet in de hemelse ge­westen. Zij heeft haar vertegenwoordigers reeds daar waar zij straks in haar geheel zal worden geplaatst.

Dr. Kuiper wijst er op dat het getal 24 aangeeft, dat de gemeente bijna voltallig is. Naar mate de eeuwen voort­schrijden werd deze vertegenwoordiging voltallig omdat ook de gemeente voltallig werd. Ook dit zou dus een bewijs kunnen zijn, dat hetgeen hier beschreven wordt, zich afspeelt in het eind der tijden.

Merkwaardig is, dat ook reeds in de tempel van Israël deze 24 ouderlingen een afschaduwing vonden. Hun getal werd namelijk gevonden in het getal van de priesterorden. In 1 Kro­nieken 24 lezen we. dat David de priesters in 24 klassen verdeelde, waarvan er telkens één uit iedere klasse dienst deed. Er waren dus steeds 24 priesters, die in de tempel alle priesters vertegenwoordigden.

Ook de heilige zangers, die aangewezen waren om God met muziekinstrumenten te loven, waren volgens 1 Kronieken 25 verdeeld in 24 klassen, waarvan telkens één uit iedere klasse dienst deed.

Deze 24 ouderlingen, die als priesters voor Gods aange­zicht gouden schalen vol reukwerk (de gebeden der Heilige) voor Gods aangezicht brengen en Hem met een nieuw gezang loven (Openb. 04:08-09) vonden dus een treffende afbeelding in de 24 priesters en 24 zangers, die in de tempel dienst deden.

Ook van dit alles geldt wat de Hebreeënbrief zegt, dat de aardse tempel een afbeelding was van de hemelse. Ook van de verdeling die David tot stand bracht geldt dit, zoals blijkt uit (1 Kron. 28:12-13) waar David tot Salomo zegt dat dit alles hem door de Geest was gezegd.

Gelijk de Israëlitische priesters steeds door 24 uit hun midden vertegenwoordigd waren in de tempel, zo is de gemeente, het priestervolk Gods op aarde, steeds vertegenwoordigd voor Gods aangezicht door 24 ouderlingen.

Het is natuurlijk nutteloos te trachten de namen te vinden van hen, die tot deze hoge waardigheid geroepen zijn.

Na de bruiloft des Lams in Openbaring 19, lezen we niet meer over deze ouderlingen. Immers dan is de symbolische mede­heerschappij door vertegenwoordiging overgegaan in werke­lijkheid. Dan is de gemeente tot volle wasdom gekomen. Dan is zij in haar geheel bekleed met blinkend en smetteloos fijn linnen. Dan is zij toegerust met alle heiligheid en wijsheid om met Christus neder te dalen op aarde om met hem te heersen over het rijk van vrede en recht, dat eenmaal komen zal.

Br.

 

Een gevangene en toch… door Corrie ten Boom (deel 6)

Als de celdeur open gaat om de “Kübel” (de ton) en het vuile water weg te halen, staat de jonge barones zo lang mogelijk bij de deur om wat lucht te krijgen. “De meest elementaire voorwaarden voor een gezond leven worden ons hier ontnomen”, gaat het door mij heen. Geen lucht genoeg, geen beweging, geen reinheid. De matrassen zijn zo intens vuil, dat als ze op elkaar gestapeld worden, alles onder het stof komt. Ik hoest er erger door en word er aan herinnerd, dat ik nog ziek ben.

Als de cel aangedweild is, wordt het stil om ons heen. Er daalt een verveling neer, die ik later heb leren vrezen. Het Oostenrijkse vrouwtje zit stil te huilen.

Zij klaagt haar angst over haar kanariepietje. “Het beestje zal zeker sterven. Niemand zal er voor zorgen. Ik ben zo opgepakt en had geen tijd om het iemand te vragen. “

Ik denk aan mijn poesje. Het laatste moment thuis was hij op mijn schoot gesprongen en gaf vriendelijk spinnend kopjes. Het denken daaraan maakt mij week. Ik begrijp het verdriet van het kleine vrouwtje naast mij. Ik praat zacht met haar en probeer haar te troosten. Dan komt een verward verhaal van haar leven. Verscheidene keren is zij getrouwd geweest en de een na de ander van haar echtgenoten had haar zo mishandeld, dat ze steeds weer wegliep. Nu was ze verliefd op een fluitist uit een jazzband.

Wat vreemd is het om zo intiem nacht en dag samen te moeten leven met mensen uit een heel ander milieu dan het mijne. Dit kan mijn mensenkennis verruimen en ik probeer met allen door te praten, maar het stuit bij allen op tegen­stand en ik voel me te vermoeid nu.

Een dame loopt de hele dag heen en weer in de cel als een gekooide leeuw. Zes passen heen, zes passen terug. Ze knippert voortdurend met haar ogen.

(Wordt vervolgd).

1945.08.25

De “vrome” laster huichelt altijd diepe pijn,

ze gaat met hangend hoofd, wil liefdes dochter zijn,

ze weent om ’s broeders val, spreekt van zijn “oude mens”,

zo sluipt ze kweez’lend rond als Satans felst venijn.

Br.

 

De antithese onvermijdelijk

Al wat gij doet met woord of werk. doet het alles in de naam van de Here Jezus; God, de Vader, dankende door Hem. (Kol. 03:17)

Daar Christendom en humanisme twee levensbeschouwingen zijn, die en in uitgangspunt én in doel geheel verschillend zijn, daar is het duidelijk dat de antithese onvermijdelijk is.

Waar we echter, hoewel niet van de wereld, toch in de wereld geplaatst zijn, daar zullen we telkens voor de vraag geplaatst worden: zijn de wegen, die het humanisme be­wandelt, de middelen die het gebruikt om het doel te bereiken, verschillend van de onze? Met andere woorden kan er in deze tijd van opbouw en herstel der krachten sprake zijn van een vruchtbaar samenwerken?

Waar we zagen hoe het doel van het Christendom ruimer en hoger is dan dat van het humanisme (namelijk de ere van God), daar is het toch zo, dat het doel van het humanisme: de opheffing, de veredeling van de mens, vrede, gerechtigheid en vrijheid eigenlijk eerst recht veilig zijn in het christen­dom. Zij zijn gegarandeerd in het woord van Christus: Zoekt eerst het koninkrijk Gods en al deze dingen zullen u toe­geworpen worden. Het christendom maakt de mens eerst waarlijk mens. En waar het ware humanisme in gevaar is, wordt ook de Kerk bedreigd. We hebben het deze jaren gezien – waar de strijd gevoerd wordt tegen barbarisme, tegen dictatuur en de knechting van het geweten, daar strijden christendom en humanisme op éen front. We zullen ook in de toekomst samen te strijden hebben tegen de verwording en de bedreiging van het menselijke, tegen de verwildering der jeugd, en voor de vrijheid van het geweten. Al staan we op zeer verschillende grondslag, toch kan er in vele praktische zaken sprake zijn van een vruchtbaar samenwerken.

Laten we goed begrijpen: de antithese is onvermijdelijk, doch zij wordt niet gezocht. Het is niet nodig deze als partijleuze telkens weer naar voren te brengen op ieder gebied en zodoende de krachten te verdelen, die anders samen gebundeld konden worden. De ware antithese is de noodzakelijke scheiding, die ons bedroeft, doch die we aanvaarden om Christus wil, bij de valse antithese gaat het om eigen partij of organisatie groot te maken.

Toch zal ook in de praktijk van het dagelijks leven, in de middelen die beiden gebruiken de antithese zich open­baren. De christen staat namelijk anders tegenover het gebruik der middelen dan de ongelovige. Al gebruikt hij dezelfde methodes en werkwijzen, hij gebruikt ze anders: want hij verwacht het er niet van.

Zo zullen we samenwerken in de strijd tegen de oorlog, doch we zullen anders werken: immers wij weten dat de uiteindelijke wereldvrede niet door onze bemoeiingen, doch alleen door de grote invasie van Christus zal bereikt worden.

Het handvest der volkeren wordt dan ook door de christen anders gelezen als door de wereldling.

Wanneer de christen een nieuwe opvoedingsmethode toe­past, dan doet hij dit, omdat hij alle hem gegeven middelen wil gebruiken om de gaven en krachten van het kind tot volle ontwikkeling te brengen, om er een goed mens van te maken, doch hij weet tevens, dat al deze middelen niet zullen baten, als God niet zelf het kind verandert en als het ware opnieuw baart door Zijn Heilige Geest.

Boven al de middelen, die wij gebruiken en boven al ons werken tezamen met de wereld, lezen wij toch steeds het woord van de psalmist: Zo de Here het huis niet bouwt, tevergeefs arbeiden de bouwlieden daaraan, zo de Here de stad niet bewaart, tevergeefs waakt de wachter.

Dwaas is het om niet te bouwen en niet te waken voor de vrede, doch wel zullen wij het steeds doen met het weten, dat we afhankelijk zijn van Hem, die ons schiep.

Daarom komt ook hier weer de antithese naar voren en wel het scherpst in twee middelen die de christen gegeven zijn als zijn machtigste wapens: namelijk het Woord en het gebed.

Het Woord, dat doorgaat tot het binnenste van de mens en oordelend werkt in het leven van de volwassene en van het kind, is het middel, om toegepast door de Geest, de harten te veranderen. Een waarlijk goede maat­schappij zal zich vormen, daar, waar de mens luistert naar dit Woord. Het is meer dan alle sociale wetgevingen. Want zeker, deze zijn nodig en zullen ook door de christen moeten gebruikt worden om te komen tot een rechtvaardige behandeling van de arbeider. Ze zijn noodzakelijk in een wereld, waar de mens door uitzuiging en slavernij zichzelf tracht te verrijken, doch zij leren geen ware naastenliefde en weldadigheid. Gods Woord verandert het hart en zegt tegen de werkgever: Gij, heren, betracht jegens uw dienst­knechten recht en billijkheid; gij weet toch, dat gij ook een heer in de hemel hebt.

Maar zij zegt eveneens tegen de werknemer: “gehoor­zaamt uw heren in alles, niet als mensen die hen naar de ogen zien, maar met eenvoud des harten in de vreze des Heren. “

Het Woord, dat hoger staat dan alle opvoedingsmethoden, omdat dit, het kind stelt tegenover de Allerhoogsten, aan Wie het ook van zijn verborgen daden – verantwoordelijk­heid schuldig is, maar dat het ook spreekt van de ver­zoening en bevrijding van zijn zonden en hartstochten door het bloed van Christus. Het opvoeden tot een deugdzaam leven is nuttig, doch de verlossing en reiniging van de zonde is oneindig meer.

Zo is het ook met het andere ons gegeven middel: het gebed. En juist hier wordt de antithese het aller scherpst. Want het gebed is wel ons aller krachtigst wapen: het is een beroep doen op Gods vrijmachtige soevereiniteit en op Zijn grote mensenliefde. Hier wordt ons gevoel van af­hankelijkheid van God omgezet in diepe vreugde, omdat wij zo’n machtige Vader hebben.

En dit alles is nu in het oog van de humanist nutteloos. Het ligt ver buiten zijn denken.

Nu dreigen hier voor de christen twee gevaren. Aan de ene zijde is er een ziekelijk mysticisme, dat de natuurlijke, ons gegeven middelen uitschakelt. Zomin als de ouders het straffen en opvoeden mogen nalaten om enkel voor het kind te bidden, zomin mogen wij ten opzichte van de maat­schappij, de middelen, die God ons gaf om onrecht en keren, verwaarlozen.

Doch omgekeerd – en dit gevaar is even groot – moeten wij er ten alle tijde er voor waken, dat we niet onder invloed van de humanistische wereldbeschouwing het gebed gaan minachten. De wereld kent dit middel niet en begrijpt het niet. Wie op onderwijsconferenties na bespreking van alle mogelijke methodes zou spreken over de kracht van het gebed, zou vreemd worden aangekeken. Zo is het ook op staatkundig gebied. Daar rekent de wereld enkel met sociale verordeningen, conferenties en allianties.

Daarom zal de christen aan alle pogingen tot bevordering van de vrede, tot verbetering van de sociale toestanden medewerken, doch hij doet het anders als de wereldling. Hij doet het biddend. Hij doet het zoals de gelovige arts ziekte en dood bestrijdt, die weet, dat deze middelen zonder Gods zegen geen waarde hebben en dat hij ook nimmer ziekte en dood uit de wereld zal kunnen verdrijven.

Want deze ganse wereld ligt onder de vloek der zonde en wacht op de dag van de bevrijding der kinderen Gods.

Br.

 

Offertypen van het O.T. door dr. W. ten Boom te Hilversum.

1. Het brandoffer (Lev. 01:01-09).

Wat van alle offers van het Oude Testament geldt, geldt wel bijzonder van het brandoffer, dat alle centrale trekken van de offerdienst omvat. Het dient niet tot onderwerping, maar tot opbouwing. Het stervende in de mens moet sterven en het offer is een snel proces, waarin de doodskrachten hun eindpunt bereiken. Maar het is tevens en vooral een levensproces, waarin al wat levenskrachtig is, wordt opge­wekt. Wij Europeanen dragen nog altijd iets van de angst van het heidendom met ons mee en daarom hebben wij altijd min of meer moeite met de gedachte van opbouw. Wij voelen ons meer thuis in de afbraak, ook in de zelf-afbraak en maken dan ook bij voorkeur van God een grote Afbreker, een “Kaputmacher” zei Blumhardt Sr. Maar God is een God van opbouw en niet van afbraak en de offerande is een snel proces ter genezing en ter bevrijding en niet tot verergering van het leed en versombering van het leven.

Het brandoffer loopt uit in de vuurbrand, die het al verteert. Nu zijn wij geneigd, getrouw aan onze negatieve methode, er onmiddellijk bij te voegen: Ja zeker, het vuur brandt en verteert. En dit is waar, maar slechts als moment in het Goddelijk bestuur. De Hebreeër dacht zich de zaak anders. Bij vuur dacht hij in de eerste plaats aan iets positiefs, aan het zonnevuur, dat licht en warmte verspreidt. Als het geweken is, overheersen de duistere machten; de mens tast hulpeloos rond in het duister, kan zich niet oriënteren en loopt gevaar zich te stoten. Maar nu komt de zon op. Het zonnevuur brengt verkwikking, wekt krachten, geeft uitzicht, groeikracht en wasdom aan de mensen en aan de natuur. Nu, dat doet God ook met Zijn hemelvuur. Dat vuur klaart op, richt, vertroost, helpt, bevordert. “De God, Die door vuur antwoordt, Die zal God zijn”, zegt Elia en wij zingen met Luther:

 

Geest des Heren, kom van Boven,

Laaf met Uw genadegloed.

Alle zielen, die geloven.

Doe hen blaken door Uw gloed.

 

Wat ligt er op het altaar? Kop, voor- en achterpoten en allerlei organen van het dier. Maar het heeft geen betrekking op het dier. Wat er met deze offerdelen wordt gedaan, heeft betrekking op de mens, die erin wordt ver­tegenwoordigd. De kop vertegenwoordigt het hoofd van de offeraar, de voorpoten zijn armen, de achterpoten zijn benen en aan en in deze offerdelen drukt de mens uit, wat hem­zelf moet of zal geschieden. In zoverre, is het dier plaatsbekledend voor de mens. Om b. v. kracht bij te zetten aan de betuiging van de psalmist, dat Gods liefde hem tot in merg en been doordringt, zegt hij: “brandoffers van merg- beesten zal ik U offeren”. (Ps. 066:015). En als de offeraar doende is met deze offerdelen, geeft hij uiting aan de gedachte van Lodensteyn:

Het oog in ’t zien, de voet in ’t wandelen

Dat in mijn denken, spreken, hand’len

In alles Uw beeltenis blijk’.

In de eindbrand van dit offer voelt de zondaar zich tot zijn recht komen; alles in zijn leven komt op hoger plan. Hij gevoelt zich in de Goddelijke vuurstroom opgenomen, gelijkgeschakeld in het hemelleven Gods. De glans van deze eindoplossing ligt de offeraar reeds op het voorhoofd als hij met het offer begint. Immers; de inleidende acte is de vrolijke toenadering, waarbij hij zeggen kan: “Komt, nadert voor Zijn aangezicht, zingt Hem een vrolijk lof­gedicht”. Dan legt hij dankbaar zijn hand op des brand­offers hoofd, “opdat het voor Hem aangenaam zij hem te verzoenen”. Het is geen zwaar corvee, het is geen diep vernederende acte, maar een ‘ zielverheffend gebeuren, die offercultus. Het is in de grond voor de mens een “aangenaam” bedrijf. Wel is dank het begin en dank het einde van de offerhandeling. Zij stelt de mens echter ook (maar niet uitsluitend) zware eisen. Hij moet zijn volle nood aan God uitleveren en dit wordt uitgesproken in de 2e handeling de z. g. slachting. Hierbij ligt het zwaartepunt op het uitstorten van het bloed. Ook weer iets, dat op de mens betrekking heeft. De offeraar stort zijn bloed, d. w. z. zijn ziel voor God uit en daarin stelt hij zijn doodsproblemen en beeldt dit uit aan het dier. De zonde heeft zijn levenskracht verbroken, het bloed, drager van het leven, vloeit lijdelijk uit als het bloed van het offerdier.

Beeld van Hem, Die als de Middelaar en Vertegenwoordiger van heel de mensheid, Zijn ziel om onzentwille heeft uit­gestort in de dood.

Maar de offerhandeling is de voornaamste, namelijk de verzoening. “Dat is de kern van heel de offerdienst” (Mamonides). De priester treedt naderbij en vangt in naam van Israëls God het bloed op. Het angstig, bruisende bloed, beeld van hartstocht en van wanhoop. Hij zegt tegen de offeraar, die zelfstandig zijn zonde heeft beleden: geef het bloed maar aan mij, niet gij, maar God weet er raad mee en als bewijs daarvan werpt hij het bloed tegen het altaar. Daar komt het tot rust, tegen de vaste, opvangende kracht van God, zoals de bruisende stortzee tegen de harde dijk van basalt aan de kust te pletter slaat en tevens tot rust komt. Zo wordt de nood, de menselijke bloednood, bij God tot rust gebracht en gestild.

Hier koortsen onze hartstochten uit; hier komen onze zenuwcomplexen tot rust. Hier wordt de te hoop gelopen kracht uiteengelegd en omgezet in nieuwe energie. Het altaar Gods is eindpunt en rustpunt, maar tevens een vernieuwd krachtcentrum voor een in zonde verloren mensheid. Verzoenen betekent: tot rust brengen, uitdoven, beschermend bedekken, zoals de hand de kaarsvlam uitdooft. Staande voor het kruis van Christus (dat is het altaar bij uitnemendheid) zegt de mens:

Dat Uw bloed mijn hoop doen wekke,

en mijn schuld voor God bedekke.

Dit is een zuiver Goddelijke actie, waarbij de mens steil afhankelijk is. De mens stelt zijn probleem in de bloedstorting, God vangt het op en ons weerspannig overtreden verzoent en zuivert Hij. Het kruis der verzoening wordt in deze acte afgebeeld, terwijl de daarop volgende vuurbrand het Goddelijk zegel en antwoord is op de aangebrachte verzoening, zoals de opstanding het antwoord Gods was op Golgotha.

In deze enkele zinnebeeldige handelingen, wordt tevens de gehele weg des heils vertegenwoordigd en afgebeeld. Wij mogen en wij moeten dankbaar tot God komen en worden door het kruis tot op de grond verootmoedigd, maar door de opstanding tot de hemel opgeheven.

Ook het ophangen van de huid van het offerdier, van dat fijngevoelige, prikkelbare orgaan van de huid, dat alles op zichzelf betrekt, is een gewichtige acte, waarbij de ijdelheid van de mens er volkomen aangaat. Maar het einde is de opstanding, die in de laaiende vuurbrand van Gods gunst de mens vernieuwd en de volle kracht des hemels in zijn dienst stelt. Zo is het offer louter winst. Een gave Gods, die wel de afbrekende krachten in de mens maar niet de mens zelf neerdrukt, integendeel hem veeleer opheft en bruikbaar maakt in het strijdperk van dit leven. Wij kunnen er nog bijvoegen, dat sommige bijbelvertalers op goede gronden het woord brandoffer vertalen met “opheffingsoffer”. De gedachte is dezelfde, want door de verzoening leeft de mens op, zijn leven, zijn eigenlijke leven begint pas en hij kan zeggen met de dichter:

Het leven was mij sterven.

Tot Gij mij op deed staan.

Gij doet mij schatten erven,

Die nimmermeer vergaan.

 

Overdenking op de pelgrimsreis

Strijd de goede strijd des geloofs (1 Tim. 06:12)

Een krantenbericht deelt mee, dat de Japanse minister van Oorlog harakiri heeft gepleegd in zijn ambtswoning “ten einde te boeten voor zijn falen bij de vervulling van zijn plichten als minister van Zijne Majesteit”.

Er is iets ontroerends in dit bericht.

Een land gaat onder, verliest de strijd door de geweldige technische overmacht van de vijand. En zonder zich hier­mee te verontschuldigen sterft deze minister van oorlog.

En nu weet ik wel, dat de geestesgesteldheid van een Japanner geheel anders is dan die van een Europeaan. Hij geeft zijn leven, niet omdat hij daardoor denkt snel in het Paradijs te komen, want dit zegt hem weinig. Hij geeft het eenvoudig omdat hij gelooft, dat het zijn plicht is om het te doen. Geslacht op geslacht is hem ingeprent dat “Dai Nippon” “Groot Japan” recht op hem heeft en dat zelfs het offer van zijn leven daarbij niet te veel is.

En toch… Toch werd ik even stil bij dit bericht. En de vraag kwam bij mij op: Wat doen wij…?

Deze man dient een keizer, een mens. Hij geeft zijn leven gaarne voor zijn vaderland, een rijk, dat hem hoogstens wat tijdelijk geluk kan geven. Toch dient hij het met zijn ganse persoonlijkheid.

En wij? Wij, die strijder, worden genoemd van Jezus Christus, hoe strijden wij?

Voor Hem, Die meer is dan een mens. Wiens koninkrijk eeuwig is en Die recht op ons heeft, niet door natuurlijke geboorte slechts, doch doordat Hij ons uit de afschuwelijkste slavernij loskocht met het allerhoogste wat Hij kon geven: zijn eigen leven? Hoe strijden wij?

Hoe menigmaal leggen we onze wapenen neer voor de strijd ten einde is, hoe weinig vurigheid van geest is er, hoe menigmaal trachten wij het op een akkoordje te gooien met wereld en Satan.

Voorts weest krachtig in de Here en in de kracht Zijner mogendheid. Doet de gehele wapenrusting Gods aan, om te kunnen standhouden. . . ‘

Óns leven is in plaats van een strijd, zo menigmaal een genoeglijk voortwandelen langs die wegen, waar we de minste weerstand ontmoeten.

In plaats dat we strijden in de voorste linies, waar de bloed- en vuurbanier wappert boven ons hoofd.

Het is wel eens gezegd, dat, de moderne mens in een kinderlijk tijdperk is gekomen, waarin hij het spel beoefent met een ernst en een hartstocht een betere zaak waardig.

Wee ons als christenen zulk een slappe levenshouding aannemen. Als alle plichtsgevoel tegenover onze opperste Koning weg is.

Als sport en radio en krant en duizend andere dingen ons afhouden van onze strijd.

Zevenmaal eindigt Jezus een brief aan zijn gemeente met een rijke beloften aan hem, die overwint.

Ja, zegt het boek der Openbaring: “Wie overwint zal alles beërven”.

Maak ernst met uw leven, maak ernst met de strijd waartoe gij opgeroepen zijt.

Want wie deze strijd verliest, heeft in werkelijkheid geestelijk harakiri gepleegd. Zijn lot is de tweede dood.

Alleen wie overwint zal eten van de boom des levens.

Br.

 

Blood donor.

Als een symbool van ‘t leven vloeit deze rode stroom

– kracht van mijn kracht – om hem, die reeds ging sterven

te redden in zijn nood, maar in die helse droom

van vuile rook en vuur en dodelijke scherven

Hij vloeit in bleke lippen als een zegenrijke kracht,

en één zal weten, dat er vrienden aan hem denken,

wier bloed een sterker hulp geeft in zijn donkere nacht,

dan veel welsprekendheid hem ooit kon schenken.

 

Doch, o, ik vraag of hij ook kent het bloed,

die roder stroom, die zuivere diepe vloed

veel kostbaarder, dan ooit mijn bloed kan zijn,

dat eens vergoten werd in bittere pijn,

dat zijn beminde ziel van dood bevrijd

en ’t leven geeft en vreugd in eeuwigheid. Uit het Engels

*) Een blood-donor is iemand, die zijn bloed geeft om een ander door transfusie in het leven te behouden. In de 2^e wereldoorlog werd dit bloed per vliegtuig naar de fronten vervoerd en is in vele gevallen het middel geweest tot herstel van zwaar gewonden.

 

Een gevangene en toch… door Corrie ten Boom (deel 4)

Het gehele huis wordt doorzocht. Een kast in de huis­kamer, afgekeurd als schuilplaats voor personen, maar waar wij waardevolle dingen in gestopt hebben, wordt ontdekt. Zilveren rijksdaalders, door ons opgespaard, worden op tafel gesmeten en verdwijnen in de tas van de Kapitein. Doosjes met horloges van Joden en snuisterijen komen tevoorschijn.

Langs de muren staan en zitten allen, die in de val liepen. Niemand spreekt er. Er is iets onheilspellends in dit zwijgen. Vader is heel rustig. Hij zit in de stoel bij de kachel.

Ik wil naar hem toegaan, maar de Gestapo-man draait mijn stoel achterste voren en ik moet met mijn gezicht naar de muur blijven zitten. In mijn eigen huis heb ik niets meer te zeggen. Is er boosheid in mijn hart om die vernederende behandeling? Neen! ik gevoel enkel medelijden met al die mensen om mij heen. Och, daar komt de oude zendeling Lasschuit binnen! Hij ook al arrestant?

Een oude juffrouw in de gang babbelt argeloos tegen een Gestapo-man: “Mijnheer ik kom waarschuwen, dat oom Herman gepakt is, de mensen hier mogen ook wel oppassen. Wilt U ze even zeggen, dat ze voorzichtig moeten zijn?”

“Ja zeker, ” antwoordt poesliefde Gestapo-man: “Wie moet ik nog meer waarschuwen?”

“O, dat weet ik niet, al die mensen bijvoorbeeld, die hier zo over huis komen”.

De telefoon rinkelt. Ik ben wel een beetje trots geweest, dat ik de telefoon clandestien heb behouden. Nu verwens ik die telefoon. Ik moet zelf de boodschappen aannemen met een Gestapo-man naast me. Ik probeer zoveel in de toon van mijn stem te leggen, dat de mensen aan het andere eind moeten begrijpen dat er onraad is.

Herhaaldelijk klinkt het: “Weet je al, dat oom Herman gepakt is? Pas op hoor! Er is gevaar voor jullie!”

O durfde ik maar uit te gillen: “Ja, dat weet ik en wij zijn ook gearresteerd en naast mij staat zo’n Gestapo-man en luistert mee!”

Maar ik durf niet, want ik heb respect voor de hand naast me.

Op een ogenblik wil een van de mannen zelf opbellen. Hij krijgt echter geen gehoor. De clandestiene aansluiting is verbroken! Men, heeft mij begrepen. Woedend vraagt Kaptein: “Hoe komt het, dat de lijn verbroken is? Hebben jullie een geheim nummer”?

Ik antwoord onnozel: “Ik weet nergens van, ik weet niet wat het is”, maar in mijn hart ben ik opgelucht. Gelukkig geen telefoontjes meer. Men heeft reeds vermoeden van ons ongeluk.

Ik zit nu toch weer bij vader en probeer de kachel op te poken. Betsie deelt wat brood uit. Ik kan het moeilijk door mijn keel krijgen, maar ik zie, dat de bediende het gretig aanpakt.

“Wat ellendig voor hem, dat hij ook vastgehouden wordt” gaat het door mij heen, “wat een verdriet voor zijn vrouw en kinderen. “

Ik krijg ineens een gevoel of de dood in ons huis is binnengekomen. De verhoudingen van het leven veranderen, als er sprake is van sterven. Alle omstandigheden verliezen ineens hun belangrijkheid. Het komt er niet op aan of de kachel uitgaat, een knoop van mijn japon er af is, het buffet onopgeruimd blijft.

Als er zoiets ingrijpends gebeurt, betekent dat meestal de dood. Nu is het iets anders: voor ons komt de gevangenschap.

De Gestapo-mannen zijn bezig een streep te trekken onder ons leven.

Maar als ik Betsie’s blik ontmoet, wijst zij naar ons mooie, nieuwe schouwtje. Daar hangt op de tegels een eenvoudig gebrandschilderd plankje waarop staat: “Jezus is Overwinnaar”.

Vader volgt ook mijn blik en zegt hardop. ‘ “Ja hoor, dat is zeker. “

Het is net of er een zekere ontspanning komt op de gezichten, nu er iemand iets heeft gezegd. Of komt het doordat ook anderen de tekst hebben gelezen?

Ik peins bij mezelf: “Het lijkt wel of de Gestapo nu overwinnaar is, maar ’t is niet zo”. Begrijpen doe ik het niet helemaal, maar geloven is niet hetzelfde als begrijpen.

De poes springt op mijn schoot, zijn zacht huidje schuurt hij tegen mij aan. ’t Ontroert mij. Wat zal er van hem wor­den, als straks het huis leeg is?

Een Gestapo-man zegt ineens tegen vader: “Ik zie daar een Bijbel liggen. Vertel eens wat staat daarin over de overheid?”

Vader antwoordt: “Vreest God, eert de Koningin. “

“Niet waar, dat staat er niet. “

“Neen, er staat: Vreest God, eert de Koning, maar dat is in ons geval de Koningin. “

Ik ben bijna dankbaar als wij naar het politiebureau in de Smedestraat worden gebracht. Vader leunt op mijn arm. Als hij de Friese klok in de gang passeert, zegt hij: “Trek de klok eens op”.

Beseft hij niet, dat hij hier morgen niet meer zal zijn, in dit huis met zijn vele herinneringen?

Terwijl wij dit alles beleven, zitten in de geheime kamer zes duikelaars weggeborgen. De Gestapo weet, dat ze er zijn, maar kan nergens de kamer vinden. Ons huis is zo oud en wonderlijk gebouwd, dat niemand zien kan, dat er een kamer is, waar twee muren zijn, waartussen ruimte is voor acht personen.

Er blijft een wacht van twee politiemannen achter om het huis te bewaken. Na twee en halve dag is er echter politie gekomen van de goede richting.

Deze was ingelicht door onze medewerkers en heeft de arme verstekelingen bevrijd. Wat waren ze dankbaar uit hun nauwe hokje te mogen komen, waar ze meer dan vijftig uren gestaan hadden! Toen alles donker was, durfden ze eerst de straat op te gaan. Eusie was zo blij, toen hij buiten kwam, dat hij midden op straat zijn armen ophief en een Joods gebed uitsprak. Zal hij nooit verstandig worden?

In het politiebureau wordt een grote matras voor ons neergelegd, waarop we moeten slapen. Ik tel 35 gevangenen. Al vaders kinderen: drie dochters, een zoon en één kleinzoon liggen bij hem.

“Ik heb dat eens gezien in een droom” zegt Betsie, “Ik begreep niet wat het was, maar ik zag vader met al zijn kinderen en vele anderen, liggend op een matras. “

Voor we gaan liggen, verzamelt vader allen om zich heen. Mijn broer leest op zijn verzoek Psalm 91 en vader bidt met ons.

Hoe dikwijls heb ik hem horen bidden. Zo rustig en kalm als altijd klinkt ook nu zijn stem. Het zal de laatste maal zijn, dat hij met ons bidt, maar ik weet dat gelukkig niet.

In het lokaal houdt een agent de wacht. Hij is vriendelijk en als hij naar vader kijkt, komt er een bedroefde blik in zijn ogen.

“Dit is zeker wel de oudste arrestant, die U ooit te bewaren hebt gehad?” vraag ik hem.

“Het is erg genoeg” bromt hij.

Doordat we bijna geheel aan onszelf zijn overgelaten, hebben wij voldoende tijd om rustig met elkander te over­wegen, welke antwoorden wij zullen geven bij een eventueel verhoor.

Zo gaan wij de nacht in.

(Wordt vervolgd).

 

 

Teer niet op moed van vorige geslachten,

roem niet op aantal, zie niet om u heen,

buig zelf de knie en bidt God om krachten,

draag Zijn banier en strijdt als ’t moet alleen.

 

De onwillige maranatha gasten

Lezen: (Luc. 14:07-24)

Het is stil geworden onder de genodigden. Jezus heeft weer voor de zoveelste maal het gewoonterecht en de conventie doorbroken. Ter wille van de ernst van zijn woorden heeft de Here zich niet gestoord aan de gevoeligheden van de aan­wezigen. Aan het einde van zijn gelijkenis richt Hij zich recht­streeks met de toepassing tot zijn gastheer. Niet in algemene termen, maar angstig persoonlijk klinkt het tot deze: Maar als gij een maaltijd houdt, nodig dan armen, gebrekkigen, kreupelen, blinden. Dan zult ge zalig zijn, omdat ze het u niet kunnen vergelden: want bij de opstanding der recht­vaardigen zal men het u vergelden.

Het schijnt, dat slechts de geestelijke elite rondom de gast­heer verenigd was en Jezus zal zijn uitnodiging voor deze maaltijd wel te danken hebben gehad aan het feit, dat Hij in het centrum der belang­stelling stond bij de leidslieden van het volk. Het kon zijn nut hebben indien men zich op de hoogte stelde van de leer van de rabbi uit Nazareth.

Het vrome gezelschap, de bloem der theologische wetenschap is met stomheid geslagen. Met een paar zinnen heeft de Here de ontzaglijke diepte geopenbaard van de ware godgeleerdheid. Dezelfde waarheid hoorde de rijke jongeling, toen Jezus sprak: Ga heen en verkoop alles wat gij hebt en geef het de armen. Niet het vrome woord alleen, maar de barmhartigheid en de liefde, dus de daad. zijn aangenaam voor God. Deze wenst geen fauteuil-christendom, dat onder genot van een sigaar en een kop koffie de eeuwige waar­heden behandelt en onverschillig of zelfs maar laks blijft ten aanzien van het lijden der mensheid. Hij wil dat wij ernst maken met de barmhartigheid en dat wij de armen en ver­minkten zullen bijstaan.

Een der scherpzinnigste gasten verbreekt de stilte en tracht de gastheer in deze moeilijke situatie te helpen. Hij geeft een meesterlijke wending aan het afgebroken ge­sprek. Hij tracht zijns inziens de eenvoudige en klare woorden des Heren op hoger plan te brengen. Zijn theologisch antwoord zal Jezus woorden overspannen en misschien wel vermanend ziet hij Jezus aan en zegt: Zalig hij, die maaltijd zal houden in het koninkrijk Gods.

We horen de Maranatha man over het koninkrijk Gods. Een geliefd onderwerp van discussie voor een theoreticus, die zijn bespiegelingen wil vastleggen in een systeem van de laatste dingen. Kent gij hen niet, zij, die zulke hete hoofden kunnen krijgen, wanneer ze deze onderwerpen aanvoeren en die in het gewone leven zo koud en liefdeloos zijn?

Bijbeldeskundige als hij is, denkt hij aan de woorden van de profeet: En de Here der heirscharen zal op deze berg alle volken een vette maaltijd maken, een maaltijd van reine wijnen, die gezuiverd zijn. (Jes. 25:06).

De zonde van deze gast is, dat hij Jezus’ woorden over liefde en ontferming, over zelfverloochening, over het kruis­drager! (want de verwisseling van onze scherpzinnige, literair ontwikkelde, kunstzinnige, wetenschappelijke vrienden met de domme, vieze achterbuurmensen terwille van het gebod van de Meester is het aanvaarden van het kruis wegredeneert met de gedachte aan een toekomstig heil. In (Luc. 14:14) lezen we de juiste houding voor de gelovige: Aanvaard de armen, de verminkten als uw broeders en zie op de vergelding van het loon bij Jezus’ wederkomst, als de doden, die in Hem zijn ontslapen zullen ontwaken, met andere woorden ten tijde van de opstanding der rechtvaardigen.

Dat is het waarachtige Maranatha geloof, dat is de vreugde van de echte Maranatha-verwachting.

Deze gast is het type van allen, die zoveel praat hebben in de beslotenheid van eigen kring, waarop een stempel ligt door bepaalde theologische inzichten en die het zwaarste der wet, de liefde, nalaten. Hij is het type van hen, die door hun maatschappelijke welvaart buiten het leven der armen staan en dit ook niet wensen te kennen. Heus, de duivel accep­teert ook wel Maranatha-mannen en vrouwen, indien ze traag geworden zijn of lauw, indien ze slechts formele be­lijders zijn van een zo’n machtige waarheid. Waar geen ernst wordt gemaakt met de liefde-verterende roep der bruid: och Heer kom. Daar volgt de ineen zinking, de dorheid, de afval.

Jezus scheurt dit ragfijne web van zelfmisleiding en zelf­bedrog uiteen. De scherpe repliek lezen we in (Luc. 14:16): Maar Hij zei hem.

Onbevreesd voor de mannen der theologie gaat Jezus ver­der. Hij is de heelmeester, die het mes er diep inzet, opdat men goed zal beseffen, hoe groot deze zondewonde wel is.

De Here spreekt over het aanvaarden van uitnodigingen door gasten voor de grote maaltijd, maar toont tevens de onbetrouwbaarheid der genodigden, daar zij, naarmate de datum van het feest nadert, er tegen op zien er heen te gaan. En als dan de grote gastheer tegen het uur van de maaltijd de gasten herinnert aan de belangrijke gebeurtenis, ontvangt zijn dienaar een massa verontschuldigingen en heimelijke of openlijke weigeringen.

We lezen in Matteüs 25, dat er tien maagden waren, die allen de bruidegom tegemoet gingen. Ze zijn de Maranatha- broeders en zusters, die echter allen weer insluimeren, als de Heer vertoeft te komen. Is dat ook bij ons niet het geval geweest. Waar zijn de machtige Maranatha samenkomsten? Hoeveel Maranathakringen zijn er niet verdwenen of geval­len in een star dogmatisch belijden? Gode zij dank, dat er onder de sluimerende mensen nog talrijken zijn, die wachten op de roep der boodschappers ter ure van Jezus’ komst: Ziet, de bruidegom komt, gaat uit hem tegemoet! Zij wachten op een vernieuwde zegen, op de vervulling van de Heilige Geest, die hen toebereiden zal tot de vereniging met Jezus.

Droevig is het, als men eenmaal de Maranatha prediking heeft geloofd en de kracht ervan ziet wegvloeien. Als Jezus komst niet meer urgent is, omdat alles zo lang duurt. Als de Maranatha-mens de pinnen van zijn tent weer wat vaster gaat slaan in deze aarde.

Jezus’ komst is het keerpunt in de Godsgeschiedenis. Als de hemel opengaat om een verloste mensheid te ontvangen, dan is het geen tijd meer om de aardse zaken actueel te achten. Zijn komst is zo alles overheersend, dat het eten, drinken, huwen en ten huwelijk uitgeven een beletsel kunnen zijn in dat uur. Die zich dan bekommert om vele dingen is een dwaas.

Wat dunkt u van iemand, die binnen twee uur zijn huis wegens evacuatie moet verlaten en meent, dat hij nog tijd heeft de elektricien te halen, omdat het licht in zijn kelder defect is?

Wat dunkt u van de dwaas, die zich op zijn sterfbed nog bezorgd maakt over de distributiebon, die voor de ko­mende week aangewezen is?

Hoeveel schade doet het reeds nu niet, indien wij ons hoofd en hart vullen met misschien nuttige, maar toch niet nood­zakelijke dingen. Broeder of zuster, gij bekommert u over vele dingen!

Als Jezus komt, komen ook de verontschuldigingen. Maar Hij zal ze niet accepteren. Akkers kopen en ossen beproeven zijn dan een beletsel om in te gaan. Zelfs het huwelijk is niet urgenter dan de vereniging met de hemelse bruidegom.

Wat is dat toch verschrikkelijk in het leven, wanneer men moet zeggen: Ik heb een vrouw of man getrouwd, en daarom kan ik niet komen. Heerlijk is het als man een vrouw samen zich gereed maken tot het ingaan in de hemelse heerlijkheid!

Wat doet de Heer nu met al deze bezitters van aardse goederen, die er niet van scheiden kunnen?

Toornig zegt Hij, dat niemand van die genodigden zijn avondmaal smaken zal.

Hij ziet nu om naar de bezitloze. Deze krijgen nu de voorkeur en zij worden gedwongen in te gaan. Waarom? Bengel zei eens: “Omdat armen geen akkers kunnen kopen, kreupelen geen ossen kunnen beproeven en misvormden niet kunnen huwen”.

Wie oren heeft om te hóren, zet ze open, die oren!

Welke verontschuldigingen hebt gij en welke zult gij heb­ben in die dag, mijn Maranatha-broeder of zuster?

Gods vrije genade strekt zich uit naar hen, die alleen rijk willen zijn in Jezus. Zijn hemelse zaken hebben een ander publiek dan de zaal, waar Jezus aanzat. En waar in onze vergaderingen aanzien des persoons is, waar de man met de gouden ring heerschappij voert, daar zullen ook wij onder het oordeel vallen.

Laten wij ernst maken met de toebereiding van Zijn komst. De Geest getuigt, dat de tijd nabij is.

Ziet Hij staat aan de deur, misschien is Hij ook al reeds buiten Uw kerk of kring. Maar Hij klopt nog. Wanneer iemand luistert naar Zijn stem en de deur zal ontsluiten, dan zal Hij binnenkomen en maaltijd met hem houden.

1. E. v. d. B.

 

Schuld.

De heerlijkheid, die Gij Mij gegeven hebt, heb Ik hun gegeven, opdat zij één zijn gelijk Wij één zijn. (Joh. 17:22)

De rijke en heerlijke waarheidsopenbaring, die Jezus ons gegeven heeft, had ons moeten leiden tot grote eenheid. Ze is veelkleurig als de regenboog, doch één. Langs onder­scheiden wegen hadden wij elkander steeds meer moeten benaderen. Jezus heeft er de Vader om gebeden.

Helaas is ze onder onze zondige bekrompenheid geworden tot oorzaak van verdeeldheid.

Het is onze gemeenschappelijke schuld, dat we het lichaam van onzen Heer, de gemeente, hebben verscheurd in kerken en kringen en groepen en groepjes.

Het woord: “Waar twee of drie tezamen zijn in Mijn naam ben Ik in het midden”, is een misbruikt recht geworden, waarop we ons bleven be­roepen hoewel het onze schuld was dat we slechts met twee of drie samen waren.

Schuld bij de kerken, schuld bij de kringen en sekten.

Hier willen we over denken.

Schuld bij de kerken. De overbekende uitdrukking: “de sekten; in het geweten van de kerk’ houdt toch de erkenning in, dat er iets niet in orde was. Daar zijn waarheden weg­gedrongen in de loop der eeuwen. Gedachten, menselijke overleggingen, die soms met kleine meerderheid op een synode zijn aanvaard, werden dogma’s, die beslissend werden voor het al of niet mogen behoren tot een kerk.

Ging het niet zo met de doop? Het is een man als Karl Barth. die het weer moet zeggen, wat toch ieder kon weten, dat de doop der volwassenen de oer-doop is, die alleen Bij­belse grond heeft. En nu willen we niet de staf breken over de kinderdoop, waaraan God menigmaal rijke zegen heeft verbonden en die voor velen een aansporing werd om bewust deze daad der ouders “voor eigen rekening” te nemen, doch wel vragen we: waarom was er geen plaats voor beiden, waarom moesten zij, die de doop der volwassenen voor­stonden, weggedrongen worden naar de sekte en kleine kring? Waarom moest de ontvangen heerlijkheid der doop, in plaats van tot eenheid leiden tot scheuring?

En is het zo niet met de gedachten van het chiliasme? Laten er moeilijkheden zijn in de verklaring der teksten, waarop chiliasten zich beroepen, juist daarom was het ver­standig geweest én de een en de andere verklaring toe te laten. Men kan toch niet ontkennen, dat de letterlijke op­vatting der Schrift tot deze “ketterij” leidde. Een “ketterij”, die voor bijna alle gelovigen der oudchristelijke kerk een troost is geweest. Waarom moest de ontvangen openbaring van de “duizend jaar” leiden tot scheuring?

En zo is het met de gaven en krachten waarover Paulus in de Korinthebrief sprak. Waarom moesten het de kleine kringen zijn die in (1 Kor. 14:01) een aansporing vonden om te bidden om de gaven, allermeest die der profetie? Laten er dwalingen door zijn ontstaan en vele, vele misgrepen, zijn ze niet misschien juist daarom ontstaan omdat zij, die leiding hadden moeten geven, zwegen of eenvoudig concludeerden “dat dit niet meer voor onze tijd was”.

Dit is het verheugende van deze tijd, dat de kerk weer in beweging is gekomen. Dat men niet meer zo zeker is van allerlei dogma’s als tevoren. Zou het mogelijk zijn, dat we elkander vonden? Als de Geest gaat werken, zal er komen verlangen naar eenheid, eenheid onder hen, die eenzelfde dierbaar geloof belijden. Dan zal er weer komen openheid om in zich op te nemen, dat wat van ons verschilt in bij­zaken, doch met ons één is in de belijdenis van het ver­zoenend bloed.

Doch er is evenzeer grote schuld bij de kringen en sekten.

Zij waren immers allen bij hun ontstaan “dolerenden” “klagenden”, omdat in de moederkerk de waarheid, zoals zij die gevonden hadden, werd verduisterd. Zij voelden zich dieper ingeleid in bepaalde waarheden, en misschien was dit ook zo.    

Doch tegenover de zonde der kerk, die hoogmoedig sprak van “sekten en scheurkerken”, groeide hier evenzeer de hoogmoed die zei: “’t is de kerk maar, de arme kerk – waar ’t zo koud is, een kerkhof”.

Men voelde zich thuis in eigen kring, men kreeg ’t zo genoeglijk en stichtelijk onder elkaar en weende niet meer over “de breuk der dochter Sions”.

Men had de kerk niet meer nodig.

Het oecumenisch besef, dat men één behoorde te zijn in Christus, ging hier bijna geheel teloor.

En deze vloek van het individualisme nam men als een ziektekiem met zich mee, zodat men onderling ook weer scheurde en hopeloos verdeeld was. – en om ieder klein verschil uit elkander ging.

En niet besefte, dat men de zonde steeds groter deed worden.

Nu is er na de oorlog een grote hunkering naar eenheid. Als we hier pleiten voor die eenheid, waar ons hart naar uitgaat, waar Christus om bad; dan wil dit niet zeggen: “zet nu alle verschilpunten maar opzij, spreek niet meer over de waarheid, die u dierbaar is en kom bij ons”.

Maar we bedoelen die openheid, die leidt tot een samen­werken met waardering van elkanders inzicht in de Schrift. Omdat de Heilige Geest, ook wat betreft het inzicht, dat Hij ons schenkt, deelt aan eenieder naar dat Hij wil. Als God werkt moeten alle dingen meewerken. Dan raakt de logge kerk in beweging, dan komt er in de kringen en sekten een onvoldaanheid, omdat men voelt dat men er buiten staat en er naar onze stem niet meer geluis­terd wordt, wijl ze gesmoord wordt in de inkapseling der kleine ruimte, onvoldaanheid omdat we onze taak in het lichaam van Christus niet volbrengen kunnen.

Dan gaat God werken, doordat hij leiders wegneemt, ons uit elkander slaat als de oudste gemeente te Jeruzalem, opdat wij uitgezaaid zouden worden in de kerken.

Want dit is zeker: als Christus komt – en de tekenen wijzen op Zijn komst – dan zal de Bruidsgemeente één zijn. Zij zal volmaakt hem tegemoet gaan in de lucht.

Wij zijn thans nog verdeeld en verscheurd – dat is onze schuld. Onze tekst zegt met nadruk dat Christus ons de waarheid heeft geopenbaard “opdat wij één zouden zijn’. Laten we elkander zoeken. ‘

Wee ons, indien de liefde tot onze medebroeders niet sterk genoeg is om te kunnen komen in deze laatste der dagen tot een eendrachtig samenwonen, en samen wachten op onze Oudste Broeder. Dit zou onze schuld nog groter maken.          

Br.

 

Oecumenische persflitsen

We lezen in het Augustusnummer van “Redemption Tidings”:

Twee Amerikaanse vrouwelijke missionarissen vertelden hun opmerkelijke bevrijding uit een interneringskamp op de Filipijnen, waar zij hardvochtige behandelingen ondergingen als gevangenen van de Japanners. Tegen het einde van de oorlog aldaar gaven de Japanners hun slechts uithongeringsrantsoenen en elke dag stierven er gevangenen door uitput­ting. Eén van de beide zendelingen vertelt, dat zij minder dan tachtig pond woog. De 23ste Februari besloten de Japan­ners al de 2121 gevangenen te vermoorden, en voor dit doel werden de machinegeweren op de heuvel boven het kamp opgesteld. De orders luidden, dat zij die ochtend om zeven uur doodgeschoten zouden worden, maar twee minuten voor zeven vielen de Amerikaanse parachutisten uit de hemel naar beneden. Iedereen werd gered en geen enkel Amerikaans, Hollands of Brits leven ging daarbij verloren. De comman­derende generaal had slechts gerekend op de redding van 80 procent maar zij ontsnapten voor 100 procent.

De opmerking die Mc Arthur maakte was: “Gewis, de Here heeft ons deze dag geholpen”.

Een andere zendelinge, van het Ramabai Mukti Zending bevestigt het bovenstaande. Zij verhaalt, hoe de Japanners hen trachtten dood te hongeren, maar dat zij besloten, toen zij bemerkten, dat hun gevangenen niet snel genoeg bezweken, deze door een massamoord op te ruimen.

Zij vertelt, dat zij op het punt stond ter dood gebracht te worden, toen de Amerikaanse luchttroepen verschenen en tanks tot hun redding opdaagden. In deze amfibietanks werden de zendelingen en andere gevangenen snel in veiligheid gebracht, maar onder hevig vuur van de vijand. De 2000 soldaten, die hen doden moesten, werden, zelf gedood.

Het Engelse blad trekt dan de vergelijking tussen deze wonderbaarlijke redding en die van de apostel Petrus. Daar was de gemeente in voortdurend gebed en God kwam juist tussen beide voor de terechtstelling.

Onze Amerikaanse zendelingen besluiten hun verhaal van deze opmerkelijke verlossing met deze woorden: “Het schijnt alsof de 107de Psalm in het bijzonder geschreven is voor gevangenen in een interneringskamp – “Zij waren hongerig, ook dorstig: hun ziel was in hen overstelpt. Doch roepende tot de Here in de benauwdheid, die zij hadden, heeft Hij hen gered uit hun angsten. En Hij leidde hen voort. O, dat de mensen de Here loofden voor Zijn goedertieren­heid, en voor Zijn wonderwerken voor de kinderen der mensen! Want Hij heeft de dorstige ziel verzadigd, en de hongerige ziel met goed vervuld”.  

1. E. v. d. B.

 

 

De klein gelovige

Zij las aandachtig oude, vrome boeken,

waarin de weg des heils beschreven stond,

en trachtte ieder kenmerk, dat ze vond,

in eigen hart angstvallig op te zoeken.

 

Onvruchtbaar mijmerend in haar “huis” gedoken,

verachtte zij de wereld en haar schijn,

maar wist zich ook van ’t blijde samenzijn

met Gods verloste kinderen verstoken.

Zij hoopte, dat het haar eens werd gegeven,

geteld te zijn bij ’t volk, dat God behoort;

maar durfde niet, vertrouwend op Zijn Woord,

met Christus opstaan tot nieuw leven.

 

Zo kwam ze nimmer tot een blij getuigen;

het ongeloof was om haar als een muur;

zij hoopte slechts, dat ze in haar laatste uur,

verzekerd van haar heil, zou mogen juichen.

Br.

 

Een gevangene en toch… door Corrie ten Boom (deel 5)

Hoofdstuk 2- In Scheveningen.

De dag volgend op de slapeloze nacht duurt lang. Hoewel wij geen blijde dingen kunnen verwachten, is er toch een verlangen naar verandering.

“Als we eenmaal in de cel zitten komen we tot rust”, zeg­gen we tegen elkaar.

’s Middags komt een grote autobus voor. Als wij erin stap­pen staan vele stadgenoten bij het bureau, ’t Is stil. Haarlem heeft vader zo lief. “Haarlems good old fellow”, wordt hij genoemd. In de straten staan vele vrienden en buren. De meesten hebben tranen in de ogen. De Grote Markt is zo mooi, de zon schijnt op de Grote Kerk, het is een stralende Februaridag. Buiten is al iets van de lente. De laatste groet van Haarlem is zonnig en vriendelijk. Wanneer zal ik het terug zien?

“Als we Haarlem terugzien is het bevrijd, denkt u eens in, vader” zeg ik.

“Nee” zegt Betsie, “je zal het nog voor die tijd zien”.

Ik heb de arm om vader geslagen. Hij leunt zwaar tegen mij aan. Hij is zo zwak. Als wij praten gaat het over de Hemel.

“Het beste komt nog “, is een typische uitdrukking van vader.

“Wat ook gebeurt, de Hemel wacht ons”. “Dat is zeker”, zegt vader. Hij is niet onrustig of bedroefd. Soms denk ik, dat hij niet beseft waar hij heengaat.

In Scheveningen worden wij naar het bureau der Gestapo gebracht. Mijn zuster zegt tegen de agenten: “Mijn vader is zo zwak en ziek. Hij kan niet die hoge stap doen om in de auto te komen. “Maak u maar niet bezorgd, mevrouw”, is ’t antwoord. “We zullen hem dragen”. En dat doen ze voorzichtig. Vader ligt achterover en zijn mond valt open. Voor ’t eerst komt de gedachte in mij op, dat hij niet meer terug zal komen. Als vader binnenkomt zegt een Duitser: “Laat die man maar thuis sterven”. “Wat”, schreeuwt Kaptein, “die man is de ergste van allen. Hij praat over niets anders dan over Jezus en de Koningin”.

Het is nog een flink eind naar de gevangenis. We worden in een overvalwagen gestopt. Het is een verschrikkelijke kar. Ik denk aan de verhalen over de Franse revolutie. Er zijn geen veren onder en de wagen stoot verschrikkelijk. Vader ligt in mijn armen. Een agent probeert hem ook te steunen en de ergste schokken op te vangen.

En dan sluit de poort van de grote gevangenis zich achter ons. “Alle Nasen gegen Mauer!” Daar staan we tegen de muur. Vader krijgt een stoel. Ik geef hem een kus op het voorhoofd, dat edele voorhoofd. “De Heer zij met u”, fluister ik. “En met jou” antwoordt vader. Ik kijk nog eens om. Het was de laatste maal, dat ik vader op de aarde zag. Hij overleefde zijn gevangenneming maar 10 dagen. Hij was in de cel heel moedig. “Als ik morgen vrij kom, dan ga ik overmorgen weer verder met de hulp aan de Joden en allen die onderdak en hulp nodig hebben”. Vader was een held.

De laatste dagen raakte zijn geest verward. Tegen het einde bracht men hem naar een ziekenhuis. Daar stierf hij in de gang. Niemand wist toen wie hij was. Enige dagen liet men hem boven aarde staan en gedurig was de vraag: “Wie is toch die man met die lange baard?” Toen is hij van de armen begraven. Dit was het einde van een martelaar.

Ik word de cel ingeduwd. Op de grond liggen vier mensen. Een jonge barones ligt er naast een Oostenrijks werkstertje van de Wehrmacht. Vriendelijk heten ze me welkom.

“Het spijt me, dat ik uw zo beperkte ruimte moet delen, ” zeg ik beleefd. Zij wijzen mij de brits tegen de muur en geven me brood en water. Ik ben uitgehongerd. Binnen zeer korte tijd slaap ik.

’s Morgens word ik gewekt, door het open van de schuifbouten van de celdeur. Dat klinkt of men een zware trap tegen de deur geeft. Het licht gaat op. Een akelig fel licht, niet beschermd door een lampenkap.

Ik maak nu rustiger kennis met mijn celgenoten. Ze zijn vriendelijk en een beetje verbaasd, dat ik niet gehuild heb bij het binnenkomen. Ik tracht mij in te leven in hun gedach­ten. Een Amsterdamse vrouw uit het volk zit al twee jaar, zij heeft vele gevangeniservaringen. Zij leert mij praten door een geheim gaatje met de kleermaker, die in de cel naast ons zit. Zij is op de hoogte van alle gebeurtenissen, staat steeds op de loer naar nieuwtjes en heeft een gescherpt gehoor. ” “Daar komt Mopje aan, ze komt de kousen brengen voor cel 730. ” “O jé, uit cel 732 moet er een op verhoor. ” “Ik hoor een andere voetstap bij de ganglopers, zou er een nieuwe bij zijn gekomen?”

Haar gebabbel geeft afleiding, maar ook onrust.

(Wordt vervolgd).

1945.08.25

De “vrome” laster huichelt altijd diepe pijn,

ze gaat met hangend hoofd, wil liefdes dochter zijn,

ze weent om ’s broeders val, spreekt van zijn “oude mens”,

zo sluipt ze kweez’lend rond als Satans felst venijn.

Br.

 

De antithese onvermijdelijk

Al wat gij doet met woord of werk. doet het alles in de naam van de Here Jezus; God, de Vader, dankende door Hem. (Kol. 03:17)

Daar Christendom en humanisme twee levensbeschouwingen zijn, die en in uitgangspunt én in doel geheel verschillend zijn, daar is het duidelijk dat de antithese onvermijdelijk is.

Waar we echter, hoewel niet van de wereld, toch in de wereld geplaatst zijn, daar zullen we telkens voor de vraag geplaatst worden: zijn de wegen, die het humanisme be­wandelt, de middelen die het gebruikt om het doel te bereiken, verschillend van de onze? Met andere woorden kan er in deze tijd van opbouw en herstel der krachten sprake zijn van een vruchtbaar samenwerken?

Waar we zagen hoe het doel van het Christendom ruimer en hoger is dan dat van het humanisme (namelijk de ere van God), daar is het toch zo, dat het doel van het humanisme: de opheffing, de veredeling van de mens, vrede, gerechtigheid en vrijheid eigenlijk eerst recht veilig zijn in het christen­dom. Zij zijn gegarandeerd in het woord van Christus: Zoekt eerst het koninkrijk Gods en al deze dingen zullen u toe­geworpen worden. Het christendom maakt de mens eerst waarlijk mens. En waar het ware humanisme in gevaar is, wordt ook de Kerk bedreigd. We hebben het deze jaren gezien – waar de strijd gevoerd wordt tegen barbarisme, tegen dictatuur en de knechting van het geweten, daar strijden christendom en humanisme op éen front. We zullen ook in de toekomst samen te strijden hebben tegen de verwording en de bedreiging van het menselijke, tegen de verwildering der jeugd, en voor de vrijheid van het geweten. Al staan we op zeer verschillende grondslag, toch kan er in vele praktische zaken sprake zijn van een vruchtbaar samenwerken.

Laten we goed begrijpen: de antithese is onvermijdelijk, doch zij wordt niet gezocht. Het is niet nodig deze als partijleuze telkens weer naar voren te brengen op ieder gebied en zodoende de krachten te verdelen, die anders samen gebundeld konden worden. De ware antithese is de noodzakelijke scheiding, die ons bedroeft, doch die we aanvaarden om Christus wil, bij de valse antithese gaat het om eigen partij of organisatie groot te maken.

Toch zal ook in de praktijk van het dagelijks leven, in de middelen die beiden gebruiken de antithese zich open­baren. De christen staat namelijk anders tegenover het gebruik der middelen dan de ongelovige. Al gebruikt hij dezelfde methodes en werkwijzen, hij gebruikt ze anders: want hij verwacht het er niet van.

Zo zullen we samenwerken in de strijd tegen de oorlog, doch we zullen anders werken: immers wij weten dat de uiteindelijke wereldvrede niet door onze bemoeiingen, doch alleen door de grote invasie van Christus zal bereikt worden.

Het handvest der volkeren wordt dan ook door de christen anders gelezen als door de wereldling.

Wanneer de christen een nieuwe opvoedingsmethode toe­past, dan doet hij dit, omdat hij alle hem gegeven middelen wil gebruiken om de gaven en krachten van het kind tot volle ontwikkeling te brengen, om er een goed mens van te maken, doch hij weet tevens, dat al deze middelen niet zullen baten, als God niet zelf het kind verandert en als het ware opnieuw baart door Zijn Heilige Geest.

Boven al de middelen, die wij gebruiken en boven al ons werken tezamen met de wereld, lezen wij toch steeds het woord van de psalmist: Zo de Here het huis niet bouwt, tevergeefs arbeiden de bouwlieden daaraan, zo de Here de stad niet bewaart, tevergeefs waakt de wachter.

Dwaas is het om niet te bouwen en niet te waken voor de vrede, doch wel zullen wij het steeds doen met het weten, dat we afhankelijk zijn van Hem, die ons schiep.

Daarom komt ook hier weer de antithese naar voren en wel het scherpst in twee middelen die de christen gegeven zijn als zijn machtigste wapens: namelijk het Woord en het gebed.

Het Woord, dat doorgaat tot het binnenste van de mens en oordelend werkt in het leven van de volwassene en van het kind, is het middel, om toegepast door de Geest, de harten te veranderen. Een waarlijk goede maat­schappij zal zich vormen, daar, waar de mens luistert naar dit Woord. Het is meer dan alle sociale wetgevingen. Want zeker, deze zijn nodig en zullen ook door de christen moeten gebruikt worden om te komen tot een rechtvaardige behandeling van de arbeider. Ze zijn noodzakelijk in een wereld, waar de mens door uitzuiging en slavernij zichzelf tracht te verrijken, doch zij leren geen ware naastenliefde en weldadigheid. Gods Woord verandert het hart en zegt tegen de werkgever: Gij, heren, betracht jegens uw dienst­knechten recht en billijkheid; gij weet toch, dat gij ook een heer in de hemel hebt.

Maar zij zegt eveneens tegen de werknemer: “gehoor­zaamt uw heren in alles, niet als mensen die hen naar de ogen zien, maar met eenvoud des harten in de vreze des Heren. “

Het Woord, dat hoger staat dan alle opvoedingsmethoden, omdat dit, het kind stelt tegenover de Allerhoogsten, aan Wie het ook van zijn verborgen daden – verantwoordelijk­heid schuldig is, maar dat het ook spreekt van de ver­zoening en bevrijding van zijn zonden en hartstochten door het bloed van Christus. Het opvoeden tot een deugdzaam leven is nuttig, doch de verlossing en reiniging van de zonde is oneindig meer.

Zo is het ook met het andere ons gegeven middel: het gebed. En juist hier wordt de antithese het aller scherpst. Want het gebed is wel ons aller krachtigst wapen: het is een beroep doen op Gods vrijmachtige soevereiniteit en op Zijn grote mensenliefde. Hier wordt ons gevoel van af­hankelijkheid van God omgezet in diepe vreugde, omdat wij zo’n machtige Vader hebben.

En dit alles is nu in het oog van de humanist nutteloos. Het ligt ver buiten zijn denken.

Nu dreigen hier voor de christen twee gevaren. Aan de ene zijde is er een ziekelijk mysticisme, dat de natuurlijke, ons gegeven middelen uitschakelt. Zomin als de ouders het straffen en opvoeden mogen nalaten om enkel voor het kind te bidden, zomin mogen wij ten opzichte van de maat­schappij, de middelen, die God ons gaf om onrecht en keren, verwaarlozen.

Doch omgekeerd – en dit gevaar is even groot – moeten wij er ten alle tijde er voor waken, dat we niet onder invloed van de humanistische wereldbeschouwing het gebed gaan minachten. De wereld kent dit middel niet en begrijpt het niet. Wie op onderwijsconferenties na bespreking van alle mogelijke methodes zou spreken over de kracht van het gebed, zou vreemd worden aangekeken. Zo is het ook op staatkundig gebied. Daar rekent de wereld enkel met sociale verordeningen, conferenties en allianties.

Daarom zal de christen aan alle pogingen tot bevordering van de vrede, tot verbetering van de sociale toestanden medewerken, doch hij doet het anders als de wereldling. Hij doet het biddend. Hij doet het zoals de gelovige arts ziekte en dood bestrijdt, die weet, dat deze middelen zonder Gods zegen geen waarde hebben en dat hij ook nimmer ziekte en dood uit de wereld zal kunnen verdrijven.

Want deze ganse wereld ligt onder de vloek der zonde en wacht op de dag van de bevrijding der kinderen Gods.

Br.

 

Offertypen van het O.T. door dr. W. ten Boom te Hilversum.

1. Het brandoffer (Lev. 01:01-09).

Wat van alle offers van het Oude Testament geldt, geldt wel bijzonder van het brandoffer, dat alle centrale trekken van de offerdienst omvat. Het dient niet tot onderwerping, maar tot opbouwing. Het stervende in de mens moet sterven en het offer is een snel proces, waarin de doodskrachten hun eindpunt bereiken. Maar het is tevens en vooral een levensproces, waarin al wat levenskrachtig is, wordt opge­wekt. Wij Europeanen dragen nog altijd iets van de angst van het heidendom met ons mee en daarom hebben wij altijd min of meer moeite met de gedachte van opbouw. Wij voelen ons meer thuis in de afbraak, ook in de zelf-afbraak en maken dan ook bij voorkeur van God een grote Afbreker, een “Kaputmacher” zei Blumhardt Sr. Maar God is een God van opbouw en niet van afbraak en de offerande is een snel proces ter genezing en ter bevrijding en niet tot verergering van het leed en versombering van het leven.

Het brandoffer loopt uit in de vuurbrand, die het al verteert. Nu zijn wij geneigd, getrouw aan onze negatieve methode, er onmiddellijk bij te voegen: Ja zeker, het vuur brandt en verteert. En dit is waar, maar slechts als moment in het Goddelijk bestuur. De Hebreeër dacht zich de zaak anders. Bij vuur dacht hij in de eerste plaats aan iets positiefs, aan het zonnevuur, dat licht en warmte verspreidt. Als het geweken is, overheersen de duistere machten; de mens tast hulpeloos rond in het duister, kan zich niet oriënteren en loopt gevaar zich te stoten. Maar nu komt de zon op. Het zonnevuur brengt verkwikking, wekt krachten, geeft uitzicht, groeikracht en wasdom aan de mensen en aan de natuur. Nu, dat doet God ook met Zijn hemelvuur. Dat vuur klaart op, richt, vertroost, helpt, bevordert. “De God, Die door vuur antwoordt, Die zal God zijn”, zegt Elia en wij zingen met Luther:

 

Geest des Heren, kom van Boven,

Laaf met Uw genadegloed.

Alle zielen, die geloven.

Doe hen blaken door Uw gloed.

 

Wat ligt er op het altaar? Kop, voor- en achterpoten en allerlei organen van het dier. Maar het heeft geen betrekking op het dier. Wat er met deze offerdelen wordt gedaan, heeft betrekking op de mens, die erin wordt ver­tegenwoordigd. De kop vertegenwoordigt het hoofd van de offeraar, de voorpoten zijn armen, de achterpoten zijn benen en aan en in deze offerdelen drukt de mens uit, wat hem­zelf moet of zal geschieden. In zoverre, is het dier plaatsbekledend voor de mens. Om b. v. kracht bij te zetten aan de betuiging van de psalmist, dat Gods liefde hem tot in merg en been doordringt, zegt hij: “brandoffers van merg- beesten zal ik U offeren”. (Ps. 066:015). En als de offeraar doende is met deze offerdelen, geeft hij uiting aan de gedachte van Lodensteyn:

Het oog in ’t zien, de voet in ’t wandelen

Dat in mijn denken, spreken, hand’len

In alles Uw beeltenis blijk’.

In de eindbrand van dit offer voelt de zondaar zich tot zijn recht komen; alles in zijn leven komt op hoger plan. Hij gevoelt zich in de Goddelijke vuurstroom opgenomen, gelijkgeschakeld in het hemelleven Gods. De glans van deze eindoplossing ligt de offeraar reeds op het voorhoofd als hij met het offer begint. Immers; de inleidende acte is de vrolijke toenadering, waarbij hij zeggen kan: “Komt, nadert voor Zijn aangezicht, zingt Hem een vrolijk lof­gedicht”. Dan legt hij dankbaar zijn hand op des brand­offers hoofd, “opdat het voor Hem aangenaam zij hem te verzoenen”. Het is geen zwaar corvee, het is geen diep vernederende acte, maar een ‘ zielverheffend gebeuren, die offercultus. Het is in de grond voor de mens een “aangenaam” bedrijf. Wel is dank het begin en dank het einde van de offerhandeling. Zij stelt de mens echter ook (maar niet uitsluitend) zware eisen. Hij moet zijn volle nood aan God uitleveren en dit wordt uitgesproken in de 2e handeling de z. g. slachting. Hierbij ligt het zwaartepunt op het uitstorten van het bloed. Ook weer iets, dat op de mens betrekking heeft. De offeraar stort zijn bloed, d. w. z. zijn ziel voor God uit en daarin stelt hij zijn doodsproblemen en beeldt dit uit aan het dier. De zonde heeft zijn levenskracht verbroken, het bloed, drager van het leven, vloeit lijdelijk uit als het bloed van het offerdier.

Beeld van Hem, Die als de Middelaar en Vertegenwoordiger van heel de mensheid, Zijn ziel om onzentwille heeft uit­gestort in de dood.

Maar de offerhandeling is de voornaamste, namelijk de verzoening. “Dat is de kern van heel de offerdienst” (Mamonides). De priester treedt naderbij en vangt in naam van Israëls God het bloed op. Het angstig, bruisende bloed, beeld van hartstocht en van wanhoop. Hij zegt tegen de offeraar, die zelfstandig zijn zonde heeft beleden: geef het bloed maar aan mij, niet gij, maar God weet er raad mee en als bewijs daarvan werpt hij het bloed tegen het altaar. Daar komt het tot rust, tegen de vaste, opvangende kracht van God, zoals de bruisende stortzee tegen de harde dijk van basalt aan de kust te pletter slaat en tevens tot rust komt. Zo wordt de nood, de menselijke bloednood, bij God tot rust gebracht en gestild.

Hier koortsen onze hartstochten uit; hier komen onze zenuwcomplexen tot rust. Hier wordt de te hoop gelopen kracht uiteengelegd en omgezet in nieuwe energie. Het altaar Gods is eindpunt en rustpunt, maar tevens een vernieuwd krachtcentrum voor een in zonde verloren mensheid. Verzoenen betekent: tot rust brengen, uitdoven, beschermend bedekken, zoals de hand de kaarsvlam uitdooft. Staande voor het kruis van Christus (dat is het altaar bij uitnemendheid) zegt de mens:

Dat Uw bloed mijn hoop doen wekke,

en mijn schuld voor God bedekke.

Dit is een zuiver Goddelijke actie, waarbij de mens steil afhankelijk is. De mens stelt zijn probleem in de bloedstorting, God vangt het op en ons weerspannig overtreden verzoent en zuivert Hij. Het kruis der verzoening wordt in deze acte afgebeeld, terwijl de daarop volgende vuurbrand het Goddelijk zegel en antwoord is op de aangebrachte verzoening, zoals de opstanding het antwoord Gods was op Golgotha.

In deze enkele zinnebeeldige handelingen, wordt tevens de gehele weg des heils vertegenwoordigd en afgebeeld. Wij mogen en wij moeten dankbaar tot God komen en worden door het kruis tot op de grond verootmoedigd, maar door de opstanding tot de hemel opgeheven.

Ook het ophangen van de huid van het offerdier, van dat fijngevoelige, prikkelbare orgaan van de huid, dat alles op zichzelf betrekt, is een gewichtige acte, waarbij de ijdelheid van de mens er volkomen aangaat. Maar het einde is de opstanding, die in de laaiende vuurbrand van Gods gunst de mens vernieuwd en de volle kracht des hemels in zijn dienst stelt. Zo is het offer louter winst. Een gave Gods, die wel de afbrekende krachten in de mens maar niet de mens zelf neerdrukt, integendeel hem veeleer opheft en bruikbaar maakt in het strijdperk van dit leven. Wij kunnen er nog bijvoegen, dat sommige bijbelvertalers op goede gronden het woord brandoffer vertalen met “opheffingsoffer”. De gedachte is dezelfde, want door de verzoening leeft de mens op, zijn leven, zijn eigenlijke leven begint pas en hij kan zeggen met de dichter:

Het leven was mij sterven.

Tot Gij mij op deed staan.

Gij doet mij schatten erven,

Die nimmermeer vergaan.

 

Overdenking op de pelgrimsreis

Strijd de goede strijd des geloofs (1 Tim. 06:12)

Een krantenbericht deelt mee, dat de Japanse minister van Oorlog harakiri heeft gepleegd in zijn ambtswoning “ten einde te boeten voor zijn falen bij de vervulling van zijn plichten als minister van Zijne Majesteit”.

Er is iets ontroerends in dit bericht.

Een land gaat onder, verliest de strijd door de geweldige technische overmacht van de vijand. En zonder zich hier­mee te verontschuldigen sterft deze minister van oorlog.

En nu weet ik wel, dat de geestesgesteldheid van een Japanner geheel anders is dan die van een Europeaan. Hij geeft zijn leven, niet omdat hij daardoor denkt snel in het Paradijs te komen, want dit zegt hem weinig. Hij geeft het eenvoudig omdat hij gelooft, dat het zijn plicht is om het te doen. Geslacht op geslacht is hem ingeprent dat “Dai Nippon” “Groot Japan” recht op hem heeft en dat zelfs het offer van zijn leven daarbij niet te veel is.

En toch… Toch werd ik even stil bij dit bericht. En de vraag kwam bij mij op: Wat doen wij…?

Deze man dient een keizer, een mens. Hij geeft zijn leven gaarne voor zijn vaderland, een rijk, dat hem hoogstens wat tijdelijk geluk kan geven. Toch dient hij het met zijn ganse persoonlijkheid.

En wij? Wij, die strijder, worden genoemd van Jezus Christus, hoe strijden wij?

Voor Hem, Die meer is dan een mens. Wiens koninkrijk eeuwig is en Die recht op ons heeft, niet door natuurlijke geboorte slechts, doch doordat Hij ons uit de afschuwelijkste slavernij loskocht met het allerhoogste wat Hij kon geven: zijn eigen leven? Hoe strijden wij?

Hoe menigmaal leggen we onze wapenen neer voor de strijd ten einde is, hoe weinig vurigheid van geest is er, hoe menigmaal trachten wij het op een akkoordje te gooien met wereld en Satan.

Voorts weest krachtig in de Here en in de kracht Zijner mogendheid. Doet de gehele wapenrusting Gods aan, om te kunnen standhouden. . . ‘

Óns leven is in plaats van een strijd, zo menigmaal een genoeglijk voortwandelen langs die wegen, waar we de minste weerstand ontmoeten.

In plaats dat we strijden in de voorste linies, waar de bloed- en vuurbanier wappert boven ons hoofd.

Het is wel eens gezegd, dat, de moderne mens in een kinderlijk tijdperk is gekomen, waarin hij het spel beoefent met een ernst en een hartstocht een betere zaak waardig.

Wee ons als christenen zulk een slappe levenshouding aannemen. Als alle plichtsgevoel tegenover onze opperste Koning weg is.

Als sport en radio en krant en duizend andere dingen ons afhouden van onze strijd.

Zevenmaal eindigt Jezus een brief aan zijn gemeente met een rijke beloften aan hem, die overwint.

Ja, zegt het boek der Openbaring: “Wie overwint zal alles beërven”.

Maak ernst met uw leven, maak ernst met de strijd waartoe gij opgeroepen zijt.

Want wie deze strijd verliest, heeft in werkelijkheid geestelijk harakiri gepleegd. Zijn lot is de tweede dood.

Alleen wie overwint zal eten van de boom des levens.

Br.

 

Blood donor.

Als een symbool van ‘t leven vloeit deze rode stroom

– kracht van mijn kracht – om hem, die reeds ging sterven

te redden in zijn nood, maar in die helse droom

van vuile rook en vuur en dodelijke scherven

Hij vloeit in bleke lippen als een zegenrijke kracht,

en één zal weten, dat er vrienden aan hem denken,

wier bloed een sterker hulp geeft in zijn donkere nacht,

dan veel welsprekendheid hem ooit kon schenken.

 

Doch, o, ik vraag of hij ook kent het bloed,

die roder stroom, die zuivere diepe vloed

veel kostbaarder, dan ooit mijn bloed kan zijn,

dat eens vergoten werd in bittere pijn,

dat zijn beminde ziel van dood bevrijd

en ’t leven geeft en vreugd in eeuwigheid. Uit het Engels

*) Een blood-donor is iemand, die zijn bloed geeft om een ander door transfusie in het leven te behouden. In de 2^e wereldoorlog werd dit bloed per vliegtuig naar de fronten vervoerd en is in vele gevallen het middel geweest tot herstel van zwaar gewonden.

 

Een gevangene en toch… door Corrie ten Boom (deel 4)

Het gehele huis wordt doorzocht. Een kast in de huis­kamer, afgekeurd als schuilplaats voor personen, maar waar wij waardevolle dingen in gestopt hebben, wordt ontdekt. Zilveren rijksdaalders, door ons opgespaard, worden op tafel gesmeten en verdwijnen in de tas van de Kapitein. Doosjes met horloges van Joden en snuisterijen komen tevoorschijn.

Langs de muren staan en zitten allen, die in de val liepen. Niemand spreekt er. Er is iets onheilspellends in dit zwijgen. Vader is heel rustig. Hij zit in de stoel bij de kachel.

Ik wil naar hem toegaan, maar de Gestapo-man draait mijn stoel achterste voren en ik moet met mijn gezicht naar de muur blijven zitten. In mijn eigen huis heb ik niets meer te zeggen. Is er boosheid in mijn hart om die vernederende behandeling? Neen! ik gevoel enkel medelijden met al die mensen om mij heen. Och, daar komt de oude zendeling Lasschuit binnen! Hij ook al arrestant?

Een oude juffrouw in de gang babbelt argeloos tegen een Gestapo-man: “Mijnheer ik kom waarschuwen, dat oom Herman gepakt is, de mensen hier mogen ook wel oppassen. Wilt U ze even zeggen, dat ze voorzichtig moeten zijn?”

“Ja zeker, ” antwoordt poesliefde Gestapo-man: “Wie moet ik nog meer waarschuwen?”

“O, dat weet ik niet, al die mensen bijvoorbeeld, die hier zo over huis komen”.

De telefoon rinkelt. Ik ben wel een beetje trots geweest, dat ik de telefoon clandestien heb behouden. Nu verwens ik die telefoon. Ik moet zelf de boodschappen aannemen met een Gestapo-man naast me. Ik probeer zoveel in de toon van mijn stem te leggen, dat de mensen aan het andere eind moeten begrijpen dat er onraad is.

Herhaaldelijk klinkt het: “Weet je al, dat oom Herman gepakt is? Pas op hoor! Er is gevaar voor jullie!”

O durfde ik maar uit te gillen: “Ja, dat weet ik en wij zijn ook gearresteerd en naast mij staat zo’n Gestapo-man en luistert mee!”

Maar ik durf niet, want ik heb respect voor de hand naast me.

Op een ogenblik wil een van de mannen zelf opbellen. Hij krijgt echter geen gehoor. De clandestiene aansluiting is verbroken! Men, heeft mij begrepen. Woedend vraagt Kaptein: “Hoe komt het, dat de lijn verbroken is? Hebben jullie een geheim nummer”?

Ik antwoord onnozel: “Ik weet nergens van, ik weet niet wat het is”, maar in mijn hart ben ik opgelucht. Gelukkig geen telefoontjes meer. Men heeft reeds vermoeden van ons ongeluk.

Ik zit nu toch weer bij vader en probeer de kachel op te poken. Betsie deelt wat brood uit. Ik kan het moeilijk door mijn keel krijgen, maar ik zie, dat de bediende het gretig aanpakt.

“Wat ellendig voor hem, dat hij ook vastgehouden wordt” gaat het door mij heen, “wat een verdriet voor zijn vrouw en kinderen. “

Ik krijg ineens een gevoel of de dood in ons huis is binnengekomen. De verhoudingen van het leven veranderen, als er sprake is van sterven. Alle omstandigheden verliezen ineens hun belangrijkheid. Het komt er niet op aan of de kachel uitgaat, een knoop van mijn japon er af is, het buffet onopgeruimd blijft.

Als er zoiets ingrijpends gebeurt, betekent dat meestal de dood. Nu is het iets anders: voor ons komt de gevangenschap.

De Gestapo-mannen zijn bezig een streep te trekken onder ons leven.

Maar als ik Betsie’s blik ontmoet, wijst zij naar ons mooie, nieuwe schouwtje. Daar hangt op de tegels een eenvoudig gebrandschilderd plankje waarop staat: “Jezus is Overwinnaar”.

Vader volgt ook mijn blik en zegt hardop. ‘ “Ja hoor, dat is zeker. “

Het is net of er een zekere ontspanning komt op de gezichten, nu er iemand iets heeft gezegd. Of komt het doordat ook anderen de tekst hebben gelezen?

Ik peins bij mezelf: “Het lijkt wel of de Gestapo nu overwinnaar is, maar ’t is niet zo”. Begrijpen doe ik het niet helemaal, maar geloven is niet hetzelfde als begrijpen.

De poes springt op mijn schoot, zijn zacht huidje schuurt hij tegen mij aan. ’t Ontroert mij. Wat zal er van hem wor­den, als straks het huis leeg is?

Een Gestapo-man zegt ineens tegen vader: “Ik zie daar een Bijbel liggen. Vertel eens wat staat daarin over de overheid?”

Vader antwoordt: “Vreest God, eert de Koningin. “

“Niet waar, dat staat er niet. “

“Neen, er staat: Vreest God, eert de Koning, maar dat is in ons geval de Koningin. “

Ik ben bijna dankbaar als wij naar het politiebureau in de Smedestraat worden gebracht. Vader leunt op mijn arm. Als hij de Friese klok in de gang passeert, zegt hij: “Trek de klok eens op”.

Beseft hij niet, dat hij hier morgen niet meer zal zijn, in dit huis met zijn vele herinneringen?

Terwijl wij dit alles beleven, zitten in de geheime kamer zes duikelaars weggeborgen. De Gestapo weet, dat ze er zijn, maar kan nergens de kamer vinden. Ons huis is zo oud en wonderlijk gebouwd, dat niemand zien kan, dat er een kamer is, waar twee muren zijn, waartussen ruimte is voor acht personen.

Er blijft een wacht van twee politiemannen achter om het huis te bewaken. Na twee en halve dag is er echter politie gekomen van de goede richting.

Deze was ingelicht door onze medewerkers en heeft de arme verstekelingen bevrijd. Wat waren ze dankbaar uit hun nauwe hokje te mogen komen, waar ze meer dan vijftig uren gestaan hadden! Toen alles donker was, durfden ze eerst de straat op te gaan. Eusie was zo blij, toen hij buiten kwam, dat hij midden op straat zijn armen ophief en een Joods gebed uitsprak. Zal hij nooit verstandig worden?

In het politiebureau wordt een grote matras voor ons neergelegd, waarop we moeten slapen. Ik tel 35 gevangenen. Al vaders kinderen: drie dochters, een zoon en één kleinzoon liggen bij hem.

“Ik heb dat eens gezien in een droom” zegt Betsie, “Ik begreep niet wat het was, maar ik zag vader met al zijn kinderen en vele anderen, liggend op een matras. “

Voor we gaan liggen, verzamelt vader allen om zich heen. Mijn broer leest op zijn verzoek Psalm 91 en vader bidt met ons.

Hoe dikwijls heb ik hem horen bidden. Zo rustig en kalm als altijd klinkt ook nu zijn stem. Het zal de laatste maal zijn, dat hij met ons bidt, maar ik weet dat gelukkig niet.

In het lokaal houdt een agent de wacht. Hij is vriendelijk en als hij naar vader kijkt, komt er een bedroefde blik in zijn ogen.

“Dit is zeker wel de oudste arrestant, die U ooit te bewaren hebt gehad?” vraag ik hem.

“Het is erg genoeg” bromt hij.

Doordat we bijna geheel aan onszelf zijn overgelaten, hebben wij voldoende tijd om rustig met elkander te over­wegen, welke antwoorden wij zullen geven bij een eventueel verhoor.

Zo gaan wij de nacht in.

(Wordt vervolgd).

 

 

De “vrome” laster huichelt altijd diepe pijn,

ze gaat met hangend hoofd, wil liefdes dochter zijn,

ze weent om ’s broeders val, spreekt van zijn “oude mens”,

zo sluipt ze kweez’lend rond als Satans felst venijn.

Br.

 

De antithese onvermijdelijk

Al wat gij doet met woord of werk. doet het alles in de naam van de Here Jezus; God, de Vader, dankende door Hem. (Kol. 03:17)

Daar Christendom en humanisme twee levensbeschouwingen zijn, die en in uitgangspunt én in doel geheel verschillend zijn, daar is het duidelijk dat de antithese onvermijdelijk is.

Waar we echter, hoewel niet van de wereld, toch in de wereld geplaatst zijn, daar zullen we telkens voor de vraag geplaatst worden: zijn de wegen, die het humanisme be­wandelt, de middelen die het gebruikt om het doel te bereiken, verschillend van de onze? Met andere woorden kan er in deze tijd van opbouw en herstel der krachten sprake zijn van een vruchtbaar samenwerken?

Waar we zagen hoe het doel van het Christendom ruimer en hoger is dan dat van het humanisme (namelijk de ere van God), daar is het toch zo, dat het doel van het humanisme: de opheffing, de veredeling van de mens, vrede, gerechtigheid en vrijheid eigenlijk eerst recht veilig zijn in het christen­dom. Zij zijn gegarandeerd in het woord van Christus: Zoekt eerst het koninkrijk Gods en al deze dingen zullen u toe­geworpen worden. Het christendom maakt de mens eerst waarlijk mens. En waar het ware humanisme in gevaar is, wordt ook de Kerk bedreigd. We hebben het deze jaren gezien – waar de strijd gevoerd wordt tegen barbarisme, tegen dictatuur en de knechting van het geweten, daar strijden christendom en humanisme op éen front. We zullen ook in de toekomst samen te strijden hebben tegen de verwording en de bedreiging van het menselijke, tegen de verwildering der jeugd, en voor de vrijheid van het geweten. Al staan we op zeer verschillende grondslag, toch kan er in vele praktische zaken sprake zijn van een vruchtbaar samenwerken.

Laten we goed begrijpen: de antithese is onvermijdelijk, doch zij wordt niet gezocht. Het is niet nodig deze als partijleuze telkens weer naar voren te brengen op ieder gebied en zodoende de krachten te verdelen, die anders samen gebundeld konden worden. De ware antithese is de noodzakelijke scheiding, die ons bedroeft, doch die we aanvaarden om Christus wil, bij de valse antithese gaat het om eigen partij of organisatie groot te maken.

Toch zal ook in de praktijk van het dagelijks leven, in de middelen die beiden gebruiken de antithese zich open­baren. De christen staat namelijk anders tegenover het gebruik der middelen dan de ongelovige. Al gebruikt hij dezelfde methodes en werkwijzen, hij gebruikt ze anders: want hij verwacht het er niet van.

Zo zullen we samenwerken in de strijd tegen de oorlog, doch we zullen anders werken: immers wij weten dat de uiteindelijke wereldvrede niet door onze bemoeiingen, doch alleen door de grote invasie van Christus zal bereikt worden.

Het handvest der volkeren wordt dan ook door de christen anders gelezen als door de wereldling.

Wanneer de christen een nieuwe opvoedingsmethode toe­past, dan doet hij dit, omdat hij alle hem gegeven middelen wil gebruiken om de gaven en krachten van het kind tot volle ontwikkeling te brengen, om er een goed mens van te maken, doch hij weet tevens, dat al deze middelen niet zullen baten, als God niet zelf het kind verandert en als het ware opnieuw baart door Zijn Heilige Geest.

Boven al de middelen, die wij gebruiken en boven al ons werken tezamen met de wereld, lezen wij toch steeds het woord van de psalmist: Zo de Here het huis niet bouwt, tevergeefs arbeiden de bouwlieden daaraan, zo de Here de stad niet bewaart, tevergeefs waakt de wachter.

Dwaas is het om niet te bouwen en niet te waken voor de vrede, doch wel zullen wij het steeds doen met het weten, dat we afhankelijk zijn van Hem, die ons schiep.

Daarom komt ook hier weer de antithese naar voren en wel het scherpst in twee middelen die de christen gegeven zijn als zijn machtigste wapens: namelijk het Woord en het gebed.

Het Woord, dat doorgaat tot het binnenste van de mens en oordelend werkt in het leven van de volwassene en van het kind, is het middel, om toegepast door de Geest, de harten te veranderen. Een waarlijk goede maat­schappij zal zich vormen, daar, waar de mens luistert naar dit Woord. Het is meer dan alle sociale wetgevingen. Want zeker, deze zijn nodig en zullen ook door de christen moeten gebruikt worden om te komen tot een rechtvaardige behandeling van de arbeider. Ze zijn noodzakelijk in een wereld, waar de mens door uitzuiging en slavernij zichzelf tracht te verrijken, doch zij leren geen ware naastenliefde en weldadigheid. Gods Woord verandert het hart en zegt tegen de werkgever: Gij, heren, betracht jegens uw dienst­knechten recht en billijkheid; gij weet toch, dat gij ook een heer in de hemel hebt.

Maar zij zegt eveneens tegen de werknemer: “gehoor­zaamt uw heren in alles, niet als mensen die hen naar de ogen zien, maar met eenvoud des harten in de vreze des Heren. “

Het Woord, dat hoger staat dan alle opvoedingsmethoden, omdat dit, het kind stelt tegenover de Allerhoogsten, aan Wie het ook van zijn verborgen daden – verantwoordelijk­heid schuldig is, maar dat het ook spreekt van de ver­zoening en bevrijding van zijn zonden en hartstochten door het bloed van Christus. Het opvoeden tot een deugdzaam leven is nuttig, doch de verlossing en reiniging van de zonde is oneindig meer.

Zo is het ook met het andere ons gegeven middel: het gebed. En juist hier wordt de antithese het aller scherpst. Want het gebed is wel ons aller krachtigst wapen: het is een beroep doen op Gods vrijmachtige soevereiniteit en op Zijn grote mensenliefde. Hier wordt ons gevoel van af­hankelijkheid van God omgezet in diepe vreugde, omdat wij zo’n machtige Vader hebben.

En dit alles is nu in het oog van de humanist nutteloos. Het ligt ver buiten zijn denken.

Nu dreigen hier voor de christen twee gevaren. Aan de ene zijde is er een ziekelijk mysticisme, dat de natuurlijke, ons gegeven middelen uitschakelt. Zomin als de ouders het straffen en opvoeden mogen nalaten om enkel voor het kind te bidden, zomin mogen wij ten opzichte van de maat­schappij, de middelen, die God ons gaf om onrecht en keren, verwaarlozen.

Doch omgekeerd – en dit gevaar is even groot – moeten wij er ten alle tijde er voor waken, dat we niet onder invloed van de humanistische wereldbeschouwing het gebed gaan minachten. De wereld kent dit middel niet en begrijpt het niet. Wie op onderwijsconferenties na bespreking van alle mogelijke methodes zou spreken over de kracht van het gebed, zou vreemd worden aangekeken. Zo is het ook op staatkundig gebied. Daar rekent de wereld enkel met sociale verordeningen, conferenties en allianties.

Daarom zal de christen aan alle pogingen tot bevordering van de vrede, tot verbetering van de sociale toestanden medewerken, doch hij doet het anders als de wereldling. Hij doet het biddend. Hij doet het zoals de gelovige arts ziekte en dood bestrijdt, die weet, dat deze middelen zonder Gods zegen geen waarde hebben en dat hij ook nimmer ziekte en dood uit de wereld zal kunnen verdrijven.

Want deze ganse wereld ligt onder de vloek der zonde en wacht op de dag van de bevrijding der kinderen Gods.

Br.

 

Offertypen van het O.T. door dr. W. ten Boom te Hilversum.

1. Het brandoffer (Lev. 01:01-09).

Wat van alle offers van het Oude Testament geldt, geldt wel bijzonder van het brandoffer, dat alle centrale trekken van de offerdienst omvat. Het dient niet tot onderwerping, maar tot opbouwing. Het stervende in de mens moet sterven en het offer is een snel proces, waarin de doodskrachten hun eindpunt bereiken. Maar het is tevens en vooral een levensproces, waarin al wat levenskrachtig is, wordt opge­wekt. Wij Europeanen dragen nog altijd iets van de angst van het heidendom met ons mee en daarom hebben wij altijd min of meer moeite met de gedachte van opbouw. Wij voelen ons meer thuis in de afbraak, ook in de zelf-afbraak en maken dan ook bij voorkeur van God een grote Afbreker, een “Kaputmacher” zei Blumhardt Sr. Maar God is een God van opbouw en niet van afbraak en de offerande is een snel proces ter genezing en ter bevrijding en niet tot verergering van het leed en versombering van het leven.

Het brandoffer loopt uit in de vuurbrand, die het al verteert. Nu zijn wij geneigd, getrouw aan onze negatieve methode, er onmiddellijk bij te voegen: Ja zeker, het vuur brandt en verteert. En dit is waar, maar slechts als moment in het Goddelijk bestuur. De Hebreeër dacht zich de zaak anders. Bij vuur dacht hij in de eerste plaats aan iets positiefs, aan het zonnevuur, dat licht en warmte verspreidt. Als het geweken is, overheersen de duistere machten; de mens tast hulpeloos rond in het duister, kan zich niet oriënteren en loopt gevaar zich te stoten. Maar nu komt de zon op. Het zonnevuur brengt verkwikking, wekt krachten, geeft uitzicht, groeikracht en wasdom aan de mensen en aan de natuur. Nu, dat doet God ook met Zijn hemelvuur. Dat vuur klaart op, richt, vertroost, helpt, bevordert. “De God, Die door vuur antwoordt, Die zal God zijn”, zegt Elia en wij zingen met Luther:

 

Geest des Heren, kom van Boven,

Laaf met Uw genadegloed.

Alle zielen, die geloven.

Doe hen blaken door Uw gloed.

 

Wat ligt er op het altaar? Kop, voor- en achterpoten en allerlei organen van het dier. Maar het heeft geen betrekking op het dier. Wat er met deze offerdelen wordt gedaan, heeft betrekking op de mens, die erin wordt ver­tegenwoordigd. De kop vertegenwoordigt het hoofd van de offeraar, de voorpoten zijn armen, de achterpoten zijn benen en aan en in deze offerdelen drukt de mens uit, wat hem­zelf moet of zal geschieden. In zoverre, is het dier plaatsbekledend voor de mens. Om b. v. kracht bij te zetten aan de betuiging van de psalmist, dat Gods liefde hem tot in merg en been doordringt, zegt hij: “brandoffers van merg- beesten zal ik U offeren”. (Ps. 066:015). En als de offeraar doende is met deze offerdelen, geeft hij uiting aan de gedachte van Lodensteyn:

Het oog in ’t zien, de voet in ’t wandelen

Dat in mijn denken, spreken, hand’len

In alles Uw beeltenis blijk’.

In de eindbrand van dit offer voelt de zondaar zich tot zijn recht komen; alles in zijn leven komt op hoger plan. Hij gevoelt zich in de Goddelijke vuurstroom opgenomen, gelijkgeschakeld in het hemelleven Gods. De glans van deze eindoplossing ligt de offeraar reeds op het voorhoofd als hij met het offer begint. Immers; de inleidende acte is de vrolijke toenadering, waarbij hij zeggen kan: “Komt, nadert voor Zijn aangezicht, zingt Hem een vrolijk lof­gedicht”. Dan legt hij dankbaar zijn hand op des brand­offers hoofd, “opdat het voor Hem aangenaam zij hem te verzoenen”. Het is geen zwaar corvee, het is geen diep vernederende acte, maar een ‘ zielverheffend gebeuren, die offercultus. Het is in de grond voor de mens een “aangenaam” bedrijf. Wel is dank het begin en dank het einde van de offerhandeling. Zij stelt de mens echter ook (maar niet uitsluitend) zware eisen. Hij moet zijn volle nood aan God uitleveren en dit wordt uitgesproken in de 2e handeling de z. g. slachting. Hierbij ligt het zwaartepunt op het uitstorten van het bloed. Ook weer iets, dat op de mens betrekking heeft. De offeraar stort zijn bloed, d. w. z. zijn ziel voor God uit en daarin stelt hij zijn doodsproblemen en beeldt dit uit aan het dier. De zonde heeft zijn levenskracht verbroken, het bloed, drager van het leven, vloeit lijdelijk uit als het bloed van het offerdier.

Beeld van Hem, Die als de Middelaar en Vertegenwoordiger van heel de mensheid, Zijn ziel om onzentwille heeft uit­gestort in de dood.

Maar de offerhandeling is de voornaamste, namelijk de verzoening. “Dat is de kern van heel de offerdienst” (Mamonides). De priester treedt naderbij en vangt in naam van Israëls God het bloed op. Het angstig, bruisende bloed, beeld van hartstocht en van wanhoop. Hij zegt tegen de offeraar, die zelfstandig zijn zonde heeft beleden: geef het bloed maar aan mij, niet gij, maar God weet er raad mee en als bewijs daarvan werpt hij het bloed tegen het altaar. Daar komt het tot rust, tegen de vaste, opvangende kracht van God, zoals de bruisende stortzee tegen de harde dijk van basalt aan de kust te pletter slaat en tevens tot rust komt. Zo wordt de nood, de menselijke bloednood, bij God tot rust gebracht en gestild.

Hier koortsen onze hartstochten uit; hier komen onze zenuwcomplexen tot rust. Hier wordt de te hoop gelopen kracht uiteengelegd en omgezet in nieuwe energie. Het altaar Gods is eindpunt en rustpunt, maar tevens een vernieuwd krachtcentrum voor een in zonde verloren mensheid. Verzoenen betekent: tot rust brengen, uitdoven, beschermend bedekken, zoals de hand de kaarsvlam uitdooft. Staande voor het kruis van Christus (dat is het altaar bij uitnemendheid) zegt de mens:

Dat Uw bloed mijn hoop doen wekke,

en mijn schuld voor God bedekke.

Dit is een zuiver Goddelijke actie, waarbij de mens steil afhankelijk is. De mens stelt zijn probleem in de bloedstorting, God vangt het op en ons weerspannig overtreden verzoent en zuivert Hij. Het kruis der verzoening wordt in deze acte afgebeeld, terwijl de daarop volgende vuurbrand het Goddelijk zegel en antwoord is op de aangebrachte verzoening, zoals de opstanding het antwoord Gods was op Golgotha.

In deze enkele zinnebeeldige handelingen, wordt tevens de gehele weg des heils vertegenwoordigd en afgebeeld. Wij mogen en wij moeten dankbaar tot God komen en worden door het kruis tot op de grond verootmoedigd, maar door de opstanding tot de hemel opgeheven.

Ook het ophangen van de huid van het offerdier, van dat fijngevoelige, prikkelbare orgaan van de huid, dat alles op zichzelf betrekt, is een gewichtige acte, waarbij de ijdelheid van de mens er volkomen aangaat. Maar het einde is de opstanding, die in de laaiende vuurbrand van Gods gunst de mens vernieuwd en de volle kracht des hemels in zijn dienst stelt. Zo is het offer louter winst. Een gave Gods, die wel de afbrekende krachten in de mens maar niet de mens zelf neerdrukt, integendeel hem veeleer opheft en bruikbaar maakt in het strijdperk van dit leven. Wij kunnen er nog bijvoegen, dat sommige bijbelvertalers op goede gronden het woord brandoffer vertalen met “opheffingsoffer”. De gedachte is dezelfde, want door de verzoening leeft de mens op, zijn leven, zijn eigenlijke leven begint pas en hij kan zeggen met de dichter:

Het leven was mij sterven.

Tot Gij mij op deed staan.

Gij doet mij schatten erven,

Die nimmermeer vergaan.

 

Overdenking op de pelgrimsreis

Strijd de goede strijd des geloofs (1 Tim. 06:12)

Een krantenbericht deelt mee, dat de Japanse minister van Oorlog harakiri heeft gepleegd in zijn ambtswoning “ten einde te boeten voor zijn falen bij de vervulling van zijn plichten als minister van Zijne Majesteit”.

Er is iets ontroerends in dit bericht.

Een land gaat onder, verliest de strijd door de geweldige technische overmacht van de vijand. En zonder zich hier­mee te verontschuldigen sterft deze minister van oorlog.

En nu weet ik wel, dat de geestesgesteldheid van een Japanner geheel anders is dan die van een Europeaan. Hij geeft zijn leven, niet omdat hij daardoor denkt snel in het Paradijs te komen, want dit zegt hem weinig. Hij geeft het eenvoudig omdat hij gelooft, dat het zijn plicht is om het te doen. Geslacht op geslacht is hem ingeprent dat “Dai Nippon” “Groot Japan” recht op hem heeft en dat zelfs het offer van zijn leven daarbij niet te veel is.

En toch… Toch werd ik even stil bij dit bericht. En de vraag kwam bij mij op: Wat doen wij…?

Deze man dient een keizer, een mens. Hij geeft zijn leven gaarne voor zijn vaderland, een rijk, dat hem hoogstens wat tijdelijk geluk kan geven. Toch dient hij het met zijn ganse persoonlijkheid.

En wij? Wij, die strijder, worden genoemd van Jezus Christus, hoe strijden wij?

Voor Hem, Die meer is dan een mens. Wiens koninkrijk eeuwig is en Die recht op ons heeft, niet door natuurlijke geboorte slechts, doch doordat Hij ons uit de afschuwelijkste slavernij loskocht met het allerhoogste wat Hij kon geven: zijn eigen leven? Hoe strijden wij?

Hoe menigmaal leggen we onze wapenen neer voor de strijd ten einde is, hoe weinig vurigheid van geest is er, hoe menigmaal trachten wij het op een akkoordje te gooien met wereld en Satan.

Voorts weest krachtig in de Here en in de kracht Zijner mogendheid. Doet de gehele wapenrusting Gods aan, om te kunnen standhouden. . . ‘

Óns leven is in plaats van een strijd, zo menigmaal een genoeglijk voortwandelen langs die wegen, waar we de minste weerstand ontmoeten.

In plaats dat we strijden in de voorste linies, waar de bloed- en vuurbanier wappert boven ons hoofd.

Het is wel eens gezegd, dat, de moderne mens in een kinderlijk tijdperk is gekomen, waarin hij het spel beoefent met een ernst en een hartstocht een betere zaak waardig.

Wee ons als christenen zulk een slappe levenshouding aannemen. Als alle plichtsgevoel tegenover onze opperste Koning weg is.

Als sport en radio en krant en duizend andere dingen ons afhouden van onze strijd.

Zevenmaal eindigt Jezus een brief aan zijn gemeente met een rijke beloften aan hem, die overwint.

Ja, zegt het boek der Openbaring: “Wie overwint zal alles beërven”.

Maak ernst met uw leven, maak ernst met de strijd waartoe gij opgeroepen zijt.

Want wie deze strijd verliest, heeft in werkelijkheid geestelijk harakiri gepleegd. Zijn lot is de tweede dood.

Alleen wie overwint zal eten van de boom des levens.

Br.

 

Blood donor.

Als een symbool van ‘t leven vloeit deze rode stroom

– kracht van mijn kracht – om hem, die reeds ging sterven

te redden in zijn nood, maar in die helse droom

van vuile rook en vuur en dodelijke scherven

Hij vloeit in bleke lippen als een zegenrijke kracht,

en één zal weten, dat er vrienden aan hem denken,

wier bloed een sterker hulp geeft in zijn donkere nacht,

dan veel welsprekendheid hem ooit kon schenken.

 

Doch, o, ik vraag of hij ook kent het bloed,

die roder stroom, die zuivere diepe vloed

veel kostbaarder, dan ooit mijn bloed kan zijn,

dat eens vergoten werd in bittere pijn,

dat zijn beminde ziel van dood bevrijd

en ’t leven geeft en vreugd in eeuwigheid. Uit het Engels

*) Een blood-donor is iemand, die zijn bloed geeft om een ander door transfusie in het leven te behouden. In de 2^e wereldoorlog werd dit bloed per vliegtuig naar de fronten vervoerd en is in vele gevallen het middel geweest tot herstel van zwaar gewonden.

 

Een gevangene en toch… door Corrie ten Boom (deel 4)

Het gehele huis wordt doorzocht. Een kast in de huis­kamer, afgekeurd als schuilplaats voor personen, maar waar wij waardevolle dingen in gestopt hebben, wordt ontdekt. Zilveren rijksdaalders, door ons opgespaard, worden op tafel gesmeten en verdwijnen in de tas van de Kapitein. Doosjes met horloges van Joden en snuisterijen komen tevoorschijn.

Langs de muren staan en zitten allen, die in de val liepen. Niemand spreekt er. Er is iets onheilspellends in dit zwijgen. Vader is heel rustig. Hij zit in de stoel bij de kachel.

Ik wil naar hem toegaan, maar de Gestapo-man draait mijn stoel achterste voren en ik moet met mijn gezicht naar de muur blijven zitten. In mijn eigen huis heb ik niets meer te zeggen. Is er boosheid in mijn hart om die vernederende behandeling? Neen! ik gevoel enkel medelijden met al die mensen om mij heen. Och, daar komt de oude zendeling Lasschuit binnen! Hij ook al arrestant?

Een oude juffrouw in de gang babbelt argeloos tegen een Gestapo-man: “Mijnheer ik kom waarschuwen, dat oom Herman gepakt is, de mensen hier mogen ook wel oppassen. Wilt U ze even zeggen, dat ze voorzichtig moeten zijn?”

“Ja zeker, ” antwoordt poesliefde Gestapo-man: “Wie moet ik nog meer waarschuwen?”

“O, dat weet ik niet, al die mensen bijvoorbeeld, die hier zo over huis komen”.

De telefoon rinkelt. Ik ben wel een beetje trots geweest, dat ik de telefoon clandestien heb behouden. Nu verwens ik die telefoon. Ik moet zelf de boodschappen aannemen met een Gestapo-man naast me. Ik probeer zoveel in de toon van mijn stem te leggen, dat de mensen aan het andere eind moeten begrijpen dat er onraad is.

Herhaaldelijk klinkt het: “Weet je al, dat oom Herman gepakt is? Pas op hoor! Er is gevaar voor jullie!”

O durfde ik maar uit te gillen: “Ja, dat weet ik en wij zijn ook gearresteerd en naast mij staat zo’n Gestapo-man en luistert mee!”

Maar ik durf niet, want ik heb respect voor de hand naast me.

Op een ogenblik wil een van de mannen zelf opbellen. Hij krijgt echter geen gehoor. De clandestiene aansluiting is verbroken! Men, heeft mij begrepen. Woedend vraagt Kaptein: “Hoe komt het, dat de lijn verbroken is? Hebben jullie een geheim nummer”?

Ik antwoord onnozel: “Ik weet nergens van, ik weet niet wat het is”, maar in mijn hart ben ik opgelucht. Gelukkig geen telefoontjes meer. Men heeft reeds vermoeden van ons ongeluk.

Ik zit nu toch weer bij vader en probeer de kachel op te poken. Betsie deelt wat brood uit. Ik kan het moeilijk door mijn keel krijgen, maar ik zie, dat de bediende het gretig aanpakt.

“Wat ellendig voor hem, dat hij ook vastgehouden wordt” gaat het door mij heen, “wat een verdriet voor zijn vrouw en kinderen. “

Ik krijg ineens een gevoel of de dood in ons huis is binnengekomen. De verhoudingen van het leven veranderen, als er sprake is van sterven. Alle omstandigheden verliezen ineens hun belangrijkheid. Het komt er niet op aan of de kachel uitgaat, een knoop van mijn japon er af is, het buffet onopgeruimd blijft.

Als er zoiets ingrijpends gebeurt, betekent dat meestal de dood. Nu is het iets anders: voor ons komt de gevangenschap.

De Gestapo-mannen zijn bezig een streep te trekken onder ons leven.

Maar als ik Betsie’s blik ontmoet, wijst zij naar ons mooie, nieuwe schouwtje. Daar hangt op de tegels een eenvoudig gebrandschilderd plankje waarop staat: “Jezus is Overwinnaar”.

Vader volgt ook mijn blik en zegt hardop. ‘ “Ja hoor, dat is zeker. “

Het is net of er een zekere ontspanning komt op de gezichten, nu er iemand iets heeft gezegd. Of komt het doordat ook anderen de tekst hebben gelezen?

Ik peins bij mezelf: “Het lijkt wel of de Gestapo nu overwinnaar is, maar ’t is niet zo”. Begrijpen doe ik het niet helemaal, maar geloven is niet hetzelfde als begrijpen.

De poes springt op mijn schoot, zijn zacht huidje schuurt hij tegen mij aan. ’t Ontroert mij. Wat zal er van hem wor­den, als straks het huis leeg is?

Een Gestapo-man zegt ineens tegen vader: “Ik zie daar een Bijbel liggen. Vertel eens wat staat daarin over de overheid?”

Vader antwoordt: “Vreest God, eert de Koningin. “

“Niet waar, dat staat er niet. “

“Neen, er staat: Vreest God, eert de Koning, maar dat is in ons geval de Koningin. “

Ik ben bijna dankbaar als wij naar het politiebureau in de Smedestraat worden gebracht. Vader leunt op mijn arm. Als hij de Friese klok in de gang passeert, zegt hij: “Trek de klok eens op”.

Beseft hij niet, dat hij hier morgen niet meer zal zijn, in dit huis met zijn vele herinneringen?

Terwijl wij dit alles beleven, zitten in de geheime kamer zes duikelaars weggeborgen. De Gestapo weet, dat ze er zijn, maar kan nergens de kamer vinden. Ons huis is zo oud en wonderlijk gebouwd, dat niemand zien kan, dat er een kamer is, waar twee muren zijn, waartussen ruimte is voor acht personen.

Er blijft een wacht van twee politiemannen achter om het huis te bewaken. Na twee en halve dag is er echter politie gekomen van de goede richting.

Deze was ingelicht door onze medewerkers en heeft de arme verstekelingen bevrijd. Wat waren ze dankbaar uit hun nauwe hokje te mogen komen, waar ze meer dan vijftig uren gestaan hadden! Toen alles donker was, durfden ze eerst de straat op te gaan. Eusie was zo blij, toen hij buiten kwam, dat hij midden op straat zijn armen ophief en een Joods gebed uitsprak. Zal hij nooit verstandig worden?

In het politiebureau wordt een grote matras voor ons neergelegd, waarop we moeten slapen. Ik tel 35 gevangenen. Al vaders kinderen: drie dochters, een zoon en één kleinzoon liggen bij hem.

“Ik heb dat eens gezien in een droom” zegt Betsie, “Ik begreep niet wat het was, maar ik zag vader met al zijn kinderen en vele anderen, liggend op een matras. “

Voor we gaan liggen, verzamelt vader allen om zich heen. Mijn broer leest op zijn verzoek Psalm 91 en vader bidt met ons.

Hoe dikwijls heb ik hem horen bidden. Zo rustig en kalm als altijd klinkt ook nu zijn stem. Het zal de laatste maal zijn, dat hij met ons bidt, maar ik weet dat gelukkig niet.

In het lokaal houdt een agent de wacht. Hij is vriendelijk en als hij naar vader kijkt, komt er een bedroefde blik in zijn ogen.

“Dit is zeker wel de oudste arrestant, die U ooit te bewaren hebt gehad?” vraag ik hem.

“Het is erg genoeg” bromt hij.

Doordat we bijna geheel aan onszelf zijn overgelaten, hebben wij voldoende tijd om rustig met elkander te over­wegen, welke antwoorden wij zullen geven bij een eventueel verhoor.

Zo gaan wij de nacht in.

(Wordt vervolgd).

 

 

1945.08.25

De “vrome” laster huichelt altijd diepe pijn,

ze gaat met hangend hoofd, wil liefdes dochter zijn,

ze weent om ’s broeders val, spreekt van zijn “oude mens”,

zo sluipt ze kweez’lend rond als Satans felst venijn.

Br.

 

De antithese onvermijdelijk

Al wat gij doet met woord of werk. doet het alles in de naam van de Here Jezus; God, de Vader, dankende door Hem. (Kol. 03:17)

Daar Christendom en humanisme twee levensbeschouwingen zijn, die en in uitgangspunt én in doel geheel verschillend zijn, daar is het duidelijk dat de antithese onvermijdelijk is.

Waar we echter, hoewel niet van de wereld, toch in de wereld geplaatst zijn, daar zullen we telkens voor de vraag geplaatst worden: zijn de wegen, die het humanisme be­wandelt, de middelen die het gebruikt om het doel te bereiken, verschillend van de onze? Met andere woorden kan er in deze tijd van opbouw en herstel der krachten sprake zijn van een vruchtbaar samenwerken?

Waar we zagen hoe het doel van het Christendom ruimer en hoger is dan dat van het humanisme (namelijk de ere van God), daar is het toch zo, dat het doel van het humanisme: de opheffing, de veredeling van de mens, vrede, gerechtigheid en vrijheid eigenlijk eerst recht veilig zijn in het christen­dom. Zij zijn gegarandeerd in het woord van Christus: Zoekt eerst het koninkrijk Gods en al deze dingen zullen u toe­geworpen worden. Het christendom maakt de mens eerst waarlijk mens. En waar het ware humanisme in gevaar is, wordt ook de Kerk bedreigd. We hebben het deze jaren gezien – waar de strijd gevoerd wordt tegen barbarisme, tegen dictatuur en de knechting van het geweten, daar strijden christendom en humanisme op éen front. We zullen ook in de toekomst samen te strijden hebben tegen de verwording en de bedreiging van het menselijke, tegen de verwildering der jeugd, en voor de vrijheid van het geweten. Al staan we op zeer verschillende grondslag, toch kan er in vele praktische zaken sprake zijn van een vruchtbaar samenwerken.

Laten we goed begrijpen: de antithese is onvermijdelijk, doch zij wordt niet gezocht. Het is niet nodig deze als partijleuze telkens weer naar voren te brengen op ieder gebied en zodoende de krachten te verdelen, die anders samen gebundeld konden worden. De ware antithese is de noodzakelijke scheiding, die ons bedroeft, doch die we aanvaarden om Christus wil, bij de valse antithese gaat het om eigen partij of organisatie groot te maken.

Toch zal ook in de praktijk van het dagelijks leven, in de middelen die beiden gebruiken de antithese zich open­baren. De christen staat namelijk anders tegenover het gebruik der middelen dan de ongelovige. Al gebruikt hij dezelfde methodes en werkwijzen, hij gebruikt ze anders: want hij verwacht het er niet van.

Zo zullen we samenwerken in de strijd tegen de oorlog, doch we zullen anders werken: immers wij weten dat de uiteindelijke wereldvrede niet door onze bemoeiingen, doch alleen door de grote invasie van Christus zal bereikt worden.

Het handvest der volkeren wordt dan ook door de christen anders gelezen als door de wereldling.

Wanneer de christen een nieuwe opvoedingsmethode toe­past, dan doet hij dit, omdat hij alle hem gegeven middelen wil gebruiken om de gaven en krachten van het kind tot volle ontwikkeling te brengen, om er een goed mens van te maken, doch hij weet tevens, dat al deze middelen niet zullen baten, als God niet zelf het kind verandert en als het ware opnieuw baart door Zijn Heilige Geest.

Boven al de middelen, die wij gebruiken en boven al ons werken tezamen met de wereld, lezen wij toch steeds het woord van de psalmist: Zo de Here het huis niet bouwt, tevergeefs arbeiden de bouwlieden daaraan, zo de Here de stad niet bewaart, tevergeefs waakt de wachter.

Dwaas is het om niet te bouwen en niet te waken voor de vrede, doch wel zullen wij het steeds doen met het weten, dat we afhankelijk zijn van Hem, die ons schiep.

Daarom komt ook hier weer de antithese naar voren en wel het scherpst in twee middelen die de christen gegeven zijn als zijn machtigste wapens: namelijk het Woord en het gebed.

Het Woord, dat doorgaat tot het binnenste van de mens en oordelend werkt in het leven van de volwassene en van het kind, is het middel, om toegepast door de Geest, de harten te veranderen. Een waarlijk goede maat­schappij zal zich vormen, daar, waar de mens luistert naar dit Woord. Het is meer dan alle sociale wetgevingen. Want zeker, deze zijn nodig en zullen ook door de christen moeten gebruikt worden om te komen tot een rechtvaardige behandeling van de arbeider. Ze zijn noodzakelijk in een wereld, waar de mens door uitzuiging en slavernij zichzelf tracht te verrijken, doch zij leren geen ware naastenliefde en weldadigheid. Gods Woord verandert het hart en zegt tegen de werkgever: Gij, heren, betracht jegens uw dienst­knechten recht en billijkheid; gij weet toch, dat gij ook een heer in de hemel hebt.

Maar zij zegt eveneens tegen de werknemer: “gehoor­zaamt uw heren in alles, niet als mensen die hen naar de ogen zien, maar met eenvoud des harten in de vreze des Heren. “

Het Woord, dat hoger staat dan alle opvoedingsmethoden, omdat dit, het kind stelt tegenover de Allerhoogsten, aan Wie het ook van zijn verborgen daden – verantwoordelijk­heid schuldig is, maar dat het ook spreekt van de ver­zoening en bevrijding van zijn zonden en hartstochten door het bloed van Christus. Het opvoeden tot een deugdzaam leven is nuttig, doch de verlossing en reiniging van de zonde is oneindig meer.

Zo is het ook met het andere ons gegeven middel: het gebed. En juist hier wordt de antithese het aller scherpst. Want het gebed is wel ons aller krachtigst wapen: het is een beroep doen op Gods vrijmachtige soevereiniteit en op Zijn grote mensenliefde. Hier wordt ons gevoel van af­hankelijkheid van God omgezet in diepe vreugde, omdat wij zo’n machtige Vader hebben.

En dit alles is nu in het oog van de humanist nutteloos. Het ligt ver buiten zijn denken.

Nu dreigen hier voor de christen twee gevaren. Aan de ene zijde is er een ziekelijk mysticisme, dat de natuurlijke, ons gegeven middelen uitschakelt. Zomin als de ouders het straffen en opvoeden mogen nalaten om enkel voor het kind te bidden, zomin mogen wij ten opzichte van de maat­schappij, de middelen, die God ons gaf om onrecht en keren, verwaarlozen.

Doch omgekeerd – en dit gevaar is even groot – moeten wij er ten alle tijde er voor waken, dat we niet onder invloed van de humanistische wereldbeschouwing het gebed gaan minachten. De wereld kent dit middel niet en begrijpt het niet. Wie op onderwijsconferenties na bespreking van alle mogelijke methodes zou spreken over de kracht van het gebed, zou vreemd worden aangekeken. Zo is het ook op staatkundig gebied. Daar rekent de wereld enkel met sociale verordeningen, conferenties en allianties.

Daarom zal de christen aan alle pogingen tot bevordering van de vrede, tot verbetering van de sociale toestanden medewerken, doch hij doet het anders als de wereldling. Hij doet het biddend. Hij doet het zoals de gelovige arts ziekte en dood bestrijdt, die weet, dat deze middelen zonder Gods zegen geen waarde hebben en dat hij ook nimmer ziekte en dood uit de wereld zal kunnen verdrijven.

Want deze ganse wereld ligt onder de vloek der zonde en wacht op de dag van de bevrijding der kinderen Gods.

Br.

 

Offertypen van het O.T. door dr. W. ten Boom te Hilversum.

1. Het brandoffer (Lev. 01:01-09).

Wat van alle offers van het Oude Testament geldt, geldt wel bijzonder van het brandoffer, dat alle centrale trekken van de offerdienst omvat. Het dient niet tot onderwerping, maar tot opbouwing. Het stervende in de mens moet sterven en het offer is een snel proces, waarin de doodskrachten hun eindpunt bereiken. Maar het is tevens en vooral een levensproces, waarin al wat levenskrachtig is, wordt opge­wekt. Wij Europeanen dragen nog altijd iets van de angst van het heidendom met ons mee en daarom hebben wij altijd min of meer moeite met de gedachte van opbouw. Wij voelen ons meer thuis in de afbraak, ook in de zelf-afbraak en maken dan ook bij voorkeur van God een grote Afbreker, een “Kaputmacher” zei Blumhardt Sr. Maar God is een God van opbouw en niet van afbraak en de offerande is een snel proces ter genezing en ter bevrijding en niet tot verergering van het leed en versombering van het leven.

Het brandoffer loopt uit in de vuurbrand, die het al verteert. Nu zijn wij geneigd, getrouw aan onze negatieve methode, er onmiddellijk bij te voegen: Ja zeker, het vuur brandt en verteert. En dit is waar, maar slechts als moment in het Goddelijk bestuur. De Hebreeër dacht zich de zaak anders. Bij vuur dacht hij in de eerste plaats aan iets positiefs, aan het zonnevuur, dat licht en warmte verspreidt. Als het geweken is, overheersen de duistere machten; de mens tast hulpeloos rond in het duister, kan zich niet oriënteren en loopt gevaar zich te stoten. Maar nu komt de zon op. Het zonnevuur brengt verkwikking, wekt krachten, geeft uitzicht, groeikracht en wasdom aan de mensen en aan de natuur. Nu, dat doet God ook met Zijn hemelvuur. Dat vuur klaart op, richt, vertroost, helpt, bevordert. “De God, Die door vuur antwoordt, Die zal God zijn”, zegt Elia en wij zingen met Luther:

 

Geest des Heren, kom van Boven,

Laaf met Uw genadegloed.

Alle zielen, die geloven.

Doe hen blaken door Uw gloed.

 

Wat ligt er op het altaar? Kop, voor- en achterpoten en allerlei organen van het dier. Maar het heeft geen betrekking op het dier. Wat er met deze offerdelen wordt gedaan, heeft betrekking op de mens, die erin wordt ver­tegenwoordigd. De kop vertegenwoordigt het hoofd van de offeraar, de voorpoten zijn armen, de achterpoten zijn benen en aan en in deze offerdelen drukt de mens uit, wat hem­zelf moet of zal geschieden. In zoverre, is het dier plaatsbekledend voor de mens. Om b. v. kracht bij te zetten aan de betuiging van de psalmist, dat Gods liefde hem tot in merg en been doordringt, zegt hij: “brandoffers van merg- beesten zal ik U offeren”. (Ps. 066:015). En als de offeraar doende is met deze offerdelen, geeft hij uiting aan de gedachte van Lodensteyn:

Het oog in ’t zien, de voet in ’t wandelen

Dat in mijn denken, spreken, hand’len

In alles Uw beeltenis blijk’.

In de eindbrand van dit offer voelt de zondaar zich tot zijn recht komen; alles in zijn leven komt op hoger plan. Hij gevoelt zich in de Goddelijke vuurstroom opgenomen, gelijkgeschakeld in het hemelleven Gods. De glans van deze eindoplossing ligt de offeraar reeds op het voorhoofd als hij met het offer begint. Immers; de inleidende acte is de vrolijke toenadering, waarbij hij zeggen kan: “Komt, nadert voor Zijn aangezicht, zingt Hem een vrolijk lof­gedicht”. Dan legt hij dankbaar zijn hand op des brand­offers hoofd, “opdat het voor Hem aangenaam zij hem te verzoenen”. Het is geen zwaar corvee, het is geen diep vernederende acte, maar een ‘ zielverheffend gebeuren, die offercultus. Het is in de grond voor de mens een “aangenaam” bedrijf. Wel is dank het begin en dank het einde van de offerhandeling. Zij stelt de mens echter ook (maar niet uitsluitend) zware eisen. Hij moet zijn volle nood aan God uitleveren en dit wordt uitgesproken in de 2e handeling de z. g. slachting. Hierbij ligt het zwaartepunt op het uitstorten van het bloed. Ook weer iets, dat op de mens betrekking heeft. De offeraar stort zijn bloed, d. w. z. zijn ziel voor God uit en daarin stelt hij zijn doodsproblemen en beeldt dit uit aan het dier. De zonde heeft zijn levenskracht verbroken, het bloed, drager van het leven, vloeit lijdelijk uit als het bloed van het offerdier.

Beeld van Hem, Die als de Middelaar en Vertegenwoordiger van heel de mensheid, Zijn ziel om onzentwille heeft uit­gestort in de dood.

Maar de offerhandeling is de voornaamste, namelijk de verzoening. “Dat is de kern van heel de offerdienst” (Mamonides). De priester treedt naderbij en vangt in naam van Israëls God het bloed op. Het angstig, bruisende bloed, beeld van hartstocht en van wanhoop. Hij zegt tegen de offeraar, die zelfstandig zijn zonde heeft beleden: geef het bloed maar aan mij, niet gij, maar God weet er raad mee en als bewijs daarvan werpt hij het bloed tegen het altaar. Daar komt het tot rust, tegen de vaste, opvangende kracht van God, zoals de bruisende stortzee tegen de harde dijk van basalt aan de kust te pletter slaat en tevens tot rust komt. Zo wordt de nood, de menselijke bloednood, bij God tot rust gebracht en gestild.

Hier koortsen onze hartstochten uit; hier komen onze zenuwcomplexen tot rust. Hier wordt de te hoop gelopen kracht uiteengelegd en omgezet in nieuwe energie. Het altaar Gods is eindpunt en rustpunt, maar tevens een vernieuwd krachtcentrum voor een in zonde verloren mensheid. Verzoenen betekent: tot rust brengen, uitdoven, beschermend bedekken, zoals de hand de kaarsvlam uitdooft. Staande voor het kruis van Christus (dat is het altaar bij uitnemendheid) zegt de mens:

Dat Uw bloed mijn hoop doen wekke,

en mijn schuld voor God bedekke.

Dit is een zuiver Goddelijke actie, waarbij de mens steil afhankelijk is. De mens stelt zijn probleem in de bloedstorting, God vangt het op en ons weerspannig overtreden verzoent en zuivert Hij. Het kruis der verzoening wordt in deze acte afgebeeld, terwijl de daarop volgende vuurbrand het Goddelijk zegel en antwoord is op de aangebrachte verzoening, zoals de opstanding het antwoord Gods was op Golgotha.

In deze enkele zinnebeeldige handelingen, wordt tevens de gehele weg des heils vertegenwoordigd en afgebeeld. Wij mogen en wij moeten dankbaar tot God komen en worden door het kruis tot op de grond verootmoedigd, maar door de opstanding tot de hemel opgeheven.

Ook het ophangen van de huid van het offerdier, van dat fijngevoelige, prikkelbare orgaan van de huid, dat alles op zichzelf betrekt, is een gewichtige acte, waarbij de ijdelheid van de mens er volkomen aangaat. Maar het einde is de opstanding, die in de laaiende vuurbrand van Gods gunst de mens vernieuwd en de volle kracht des hemels in zijn dienst stelt. Zo is het offer louter winst. Een gave Gods, die wel de afbrekende krachten in de mens maar niet de mens zelf neerdrukt, integendeel hem veeleer opheft en bruikbaar maakt in het strijdperk van dit leven. Wij kunnen er nog bijvoegen, dat sommige bijbelvertalers op goede gronden het woord brandoffer vertalen met “opheffingsoffer”. De gedachte is dezelfde, want door de verzoening leeft de mens op, zijn leven, zijn eigenlijke leven begint pas en hij kan zeggen met de dichter:

Het leven was mij sterven.

Tot Gij mij op deed staan.

Gij doet mij schatten erven,

Die nimmermeer vergaan.

 

Overdenking op de pelgrimsreis

Strijd de goede strijd des geloofs (1 Tim. 06:12)

Een krantenbericht deelt mee, dat de Japanse minister van Oorlog harakiri heeft gepleegd in zijn ambtswoning “ten einde te boeten voor zijn falen bij de vervulling van zijn plichten als minister van Zijne Majesteit”.

Er is iets ontroerends in dit bericht.

Een land gaat onder, verliest de strijd door de geweldige technische overmacht van de vijand. En zonder zich hier­mee te verontschuldigen sterft deze minister van oorlog.

En nu weet ik wel, dat de geestesgesteldheid van een Japanner geheel anders is dan die van een Europeaan. Hij geeft zijn leven, niet omdat hij daardoor denkt snel in het Paradijs te komen, want dit zegt hem weinig. Hij geeft het eenvoudig omdat hij gelooft, dat het zijn plicht is om het te doen. Geslacht op geslacht is hem ingeprent dat “Dai Nippon” “Groot Japan” recht op hem heeft en dat zelfs het offer van zijn leven daarbij niet te veel is.

En toch… Toch werd ik even stil bij dit bericht. En de vraag kwam bij mij op: Wat doen wij…?

Deze man dient een keizer, een mens. Hij geeft zijn leven gaarne voor zijn vaderland, een rijk, dat hem hoogstens wat tijdelijk geluk kan geven. Toch dient hij het met zijn ganse persoonlijkheid.

En wij? Wij, die strijder, worden genoemd van Jezus Christus, hoe strijden wij?

Voor Hem, Die meer is dan een mens. Wiens koninkrijk eeuwig is en Die recht op ons heeft, niet door natuurlijke geboorte slechts, doch doordat Hij ons uit de afschuwelijkste slavernij loskocht met het allerhoogste wat Hij kon geven: zijn eigen leven? Hoe strijden wij?

Hoe menigmaal leggen we onze wapenen neer voor de strijd ten einde is, hoe weinig vurigheid van geest is er, hoe menigmaal trachten wij het op een akkoordje te gooien met wereld en Satan.

Voorts weest krachtig in de Here en in de kracht Zijner mogendheid. Doet de gehele wapenrusting Gods aan, om te kunnen standhouden. . . ‘

Óns leven is in plaats van een strijd, zo menigmaal een genoeglijk voortwandelen langs die wegen, waar we de minste weerstand ontmoeten.

In plaats dat we strijden in de voorste linies, waar de bloed- en vuurbanier wappert boven ons hoofd.

Het is wel eens gezegd, dat, de moderne mens in een kinderlijk tijdperk is gekomen, waarin hij het spel beoefent met een ernst en een hartstocht een betere zaak waardig.

Wee ons als christenen zulk een slappe levenshouding aannemen. Als alle plichtsgevoel tegenover onze opperste Koning weg is.

Als sport en radio en krant en duizend andere dingen ons afhouden van onze strijd.

Zevenmaal eindigt Jezus een brief aan zijn gemeente met een rijke beloften aan hem, die overwint.

Ja, zegt het boek der Openbaring: “Wie overwint zal alles beërven”.

Maak ernst met uw leven, maak ernst met de strijd waartoe gij opgeroepen zijt.

Want wie deze strijd verliest, heeft in werkelijkheid geestelijk harakiri gepleegd. Zijn lot is de tweede dood.

Alleen wie overwint zal eten van de boom des levens.

Br.

 

Blood donor.

Als een symbool van ‘t leven vloeit deze rode stroom

– kracht van mijn kracht – om hem, die reeds ging sterven

te redden in zijn nood, maar in die helse droom

van vuile rook en vuur en dodelijke scherven

Hij vloeit in bleke lippen als een zegenrijke kracht,

en één zal weten, dat er vrienden aan hem denken,

wier bloed een sterker hulp geeft in zijn donkere nacht,

dan veel welsprekendheid hem ooit kon schenken.

 

Doch, o, ik vraag of hij ook kent het bloed,

die roder stroom, die zuivere diepe vloed

veel kostbaarder, dan ooit mijn bloed kan zijn,

dat eens vergoten werd in bittere pijn,

dat zijn beminde ziel van dood bevrijd

en ’t leven geeft en vreugd in eeuwigheid. Uit het Engels

*) Een blood-donor is iemand, die zijn bloed geeft om een ander door transfusie in het leven te behouden. In de 2^e wereldoorlog werd dit bloed per vliegtuig naar de fronten vervoerd en is in vele gevallen het middel geweest tot herstel van zwaar gewonden.

 

Een gevangene en toch… door Corrie ten Boom (deel 4)

Het gehele huis wordt doorzocht. Een kast in de huis­kamer, afgekeurd als schuilplaats voor personen, maar waar wij waardevolle dingen in gestopt hebben, wordt ontdekt. Zilveren rijksdaalders, door ons opgespaard, worden op tafel gesmeten en verdwijnen in de tas van de Kapitein. Doosjes met horloges van Joden en snuisterijen komen tevoorschijn.

Langs de muren staan en zitten allen, die in de val liepen. Niemand spreekt er. Er is iets onheilspellends in dit zwijgen. Vader is heel rustig. Hij zit in de stoel bij de kachel.

Ik wil naar hem toegaan, maar de Gestapo-man draait mijn stoel achterste voren en ik moet met mijn gezicht naar de muur blijven zitten. In mijn eigen huis heb ik niets meer te zeggen. Is er boosheid in mijn hart om die vernederende behandeling? Neen! ik gevoel enkel medelijden met al die mensen om mij heen. Och, daar komt de oude zendeling Lasschuit binnen! Hij ook al arrestant?

Een oude juffrouw in de gang babbelt argeloos tegen een Gestapo-man: “Mijnheer ik kom waarschuwen, dat oom Herman gepakt is, de mensen hier mogen ook wel oppassen. Wilt U ze even zeggen, dat ze voorzichtig moeten zijn?”

“Ja zeker, ” antwoordt poesliefde Gestapo-man: “Wie moet ik nog meer waarschuwen?”

“O, dat weet ik niet, al die mensen bijvoorbeeld, die hier zo over huis komen”.

De telefoon rinkelt. Ik ben wel een beetje trots geweest, dat ik de telefoon clandestien heb behouden. Nu verwens ik die telefoon. Ik moet zelf de boodschappen aannemen met een Gestapo-man naast me. Ik probeer zoveel in de toon van mijn stem te leggen, dat de mensen aan het andere eind moeten begrijpen dat er onraad is.

Herhaaldelijk klinkt het: “Weet je al, dat oom Herman gepakt is? Pas op hoor! Er is gevaar voor jullie!”

O durfde ik maar uit te gillen: “Ja, dat weet ik en wij zijn ook gearresteerd en naast mij staat zo’n Gestapo-man en luistert mee!”

Maar ik durf niet, want ik heb respect voor de hand naast me.

Op een ogenblik wil een van de mannen zelf opbellen. Hij krijgt echter geen gehoor. De clandestiene aansluiting is verbroken! Men, heeft mij begrepen. Woedend vraagt Kaptein: “Hoe komt het, dat de lijn verbroken is? Hebben jullie een geheim nummer”?

Ik antwoord onnozel: “Ik weet nergens van, ik weet niet wat het is”, maar in mijn hart ben ik opgelucht. Gelukkig geen telefoontjes meer. Men heeft reeds vermoeden van ons ongeluk.

Ik zit nu toch weer bij vader en probeer de kachel op te poken. Betsie deelt wat brood uit. Ik kan het moeilijk door mijn keel krijgen, maar ik zie, dat de bediende het gretig aanpakt.

“Wat ellendig voor hem, dat hij ook vastgehouden wordt” gaat het door mij heen, “wat een verdriet voor zijn vrouw en kinderen. “

Ik krijg ineens een gevoel of de dood in ons huis is binnengekomen. De verhoudingen van het leven veranderen, als er sprake is van sterven. Alle omstandigheden verliezen ineens hun belangrijkheid. Het komt er niet op aan of de kachel uitgaat, een knoop van mijn japon er af is, het buffet onopgeruimd blijft.

Als er zoiets ingrijpends gebeurt, betekent dat meestal de dood. Nu is het iets anders: voor ons komt de gevangenschap.

De Gestapo-mannen zijn bezig een streep te trekken onder ons leven.

Maar als ik Betsie’s blik ontmoet, wijst zij naar ons mooie, nieuwe schouwtje. Daar hangt op de tegels een eenvoudig gebrandschilderd plankje waarop staat: “Jezus is Overwinnaar”.

Vader volgt ook mijn blik en zegt hardop. ‘ “Ja hoor, dat is zeker. “

Het is net of er een zekere ontspanning komt op de gezichten, nu er iemand iets heeft gezegd. Of komt het doordat ook anderen de tekst hebben gelezen?

Ik peins bij mezelf: “Het lijkt wel of de Gestapo nu overwinnaar is, maar ’t is niet zo”. Begrijpen doe ik het niet helemaal, maar geloven is niet hetzelfde als begrijpen.

De poes springt op mijn schoot, zijn zacht huidje schuurt hij tegen mij aan. ’t Ontroert mij. Wat zal er van hem wor­den, als straks het huis leeg is?

Een Gestapo-man zegt ineens tegen vader: “Ik zie daar een Bijbel liggen. Vertel eens wat staat daarin over de overheid?”

Vader antwoordt: “Vreest God, eert de Koningin. “

“Niet waar, dat staat er niet. “

“Neen, er staat: Vreest God, eert de Koning, maar dat is in ons geval de Koningin. “

Ik ben bijna dankbaar als wij naar het politiebureau in de Smedestraat worden gebracht. Vader leunt op mijn arm. Als hij de Friese klok in de gang passeert, zegt hij: “Trek de klok eens op”.

Beseft hij niet, dat hij hier morgen niet meer zal zijn, in dit huis met zijn vele herinneringen?

Terwijl wij dit alles beleven, zitten in de geheime kamer zes duikelaars weggeborgen. De Gestapo weet, dat ze er zijn, maar kan nergens de kamer vinden. Ons huis is zo oud en wonderlijk gebouwd, dat niemand zien kan, dat er een kamer is, waar twee muren zijn, waartussen ruimte is voor acht personen.

Er blijft een wacht van twee politiemannen achter om het huis te bewaken. Na twee en halve dag is er echter politie gekomen van de goede richting.

Deze was ingelicht door onze medewerkers en heeft de arme verstekelingen bevrijd. Wat waren ze dankbaar uit hun nauwe hokje te mogen komen, waar ze meer dan vijftig uren gestaan hadden! Toen alles donker was, durfden ze eerst de straat op te gaan. Eusie was zo blij, toen hij buiten kwam, dat hij midden op straat zijn armen ophief en een Joods gebed uitsprak. Zal hij nooit verstandig worden?

In het politiebureau wordt een grote matras voor ons neergelegd, waarop we moeten slapen. Ik tel 35 gevangenen. Al vaders kinderen: drie dochters, een zoon en één kleinzoon liggen bij hem.

“Ik heb dat eens gezien in een droom” zegt Betsie, “Ik begreep niet wat het was, maar ik zag vader met al zijn kinderen en vele anderen, liggend op een matras. “

Voor we gaan liggen, verzamelt vader allen om zich heen. Mijn broer leest op zijn verzoek Psalm 91 en vader bidt met ons.

Hoe dikwijls heb ik hem horen bidden. Zo rustig en kalm als altijd klinkt ook nu zijn stem. Het zal de laatste maal zijn, dat hij met ons bidt, maar ik weet dat gelukkig niet.

In het lokaal houdt een agent de wacht. Hij is vriendelijk en als hij naar vader kijkt, komt er een bedroefde blik in zijn ogen.

“Dit is zeker wel de oudste arrestant, die U ooit te bewaren hebt gehad?” vraag ik hem.

“Het is erg genoeg” bromt hij.

Doordat we bijna geheel aan onszelf zijn overgelaten, hebben wij voldoende tijd om rustig met elkander te over­wegen, welke antwoorden wij zullen geven bij een eventueel verhoor.

Zo gaan wij de nacht in.

(Wordt vervolgd).

 

 

God, Die het stille zuchten van Zijn kind’ren hoort. (gedicht)

God, Die het stille zuchten van Zijn kind’ren hoort,

haalt wel Zijn werkers thuis, doch zet de arbeid voort.

Hij lost Zijn schildwacht af, doch plaatst een englenschaar

rondom Zijn weerloos volk en sterkt hen in ’t gevaar.

Br.

 

Krachtig in de Here

“Voorts, mijn broeders! wordt krachtig in de Here, en in de sterkte van Zijn macht”. (Ef. 06:10)

Krachtig te zijn in de Here, is toch het verlangen van ieder waar kind van God. Hoevelen betreuren niet hun krachteloosheid. Er leeft in onze harten een verlangen naar ware kracht, die ons leven opheft en ons in staat stelt voor altijd te overwinnen.

Wat voor zegen zal er kunnen uitgaan van een krach­teloos christendom? Hoe hebben deze jaren van oorlog ons geleerd, dat alleen zij, die krachtig waren, de overwinning konden behalen. En wat een treurig beeld vertoont vaak het christendom’.

Na al de heerlijke heilsfeiten en diepe verborgenheden, die Paulus aan de gemeente van Efeze mocht ontvouwen, besluit hij met deze bede om krachtig te worden in de Here en in de sterkte van Zijn macht.

Ja, we voelen het: hier ligt het geheim, de bron van kracht: in de Here. Hier moeten wij alle eigen kracht verliezen om omgord te worden met de sterkte van Zijn macht.

Deze bede van Paulus staat geschreven in de tegen­woordige tijd. Dat wil dus zeggen: het is een voortdurend proces. Het is niet een handeling, die slechts eenmaal in ons leven plaats vindt, neen, ze moet steeds weer geschieden. De stroom van Goddelijke kracht moet altijd door ons vloeien. Daarom zij onze bede steeds weer: “Here, maak mij krachtig”. In het bewust zijn van eigen onmacht en het verwachten van de voortdurende openbaring van Christus in ons, wordt onze kracht vernieuwd. “Want, die de Here verwachten zullen de kracht vernieuwen, zij zullen opvaren met vleugels die lijken op arenden; zij zullen lopen en niet moe worden; zij zullen wandelen en niet mat worden” (Jes. 40:31).

Wat heerlijk, dat er zo’n bron aanwezig is. Paulus kon met volle overtuiging bidden, want hij wist, dat nie­mand beschaamd zou worden, die uit deze machtsvolheid, zoals een Duitse vertaling luidt, zijn sterkte en kracht zou putten.

Daar is één onmisbare factor, die aanwezig moet zijn, wil deze kracht in ons leven geopenbaard worden; namelijk het geloof. Het geloof, en niet ons gevoelen of onze ervaring is de sleutel, die toegang verleent naar Gods krachtstation. “Want al wat uit God geboren is, overwint de wereld: en dit is de overwinning, die de wereld overwint, namelijk ons geloof” (1 Joh. 05:04).

Het is nimmer Gods bedoeling, dat een kind van God krachteloos terneer zal liggen, niet in staat om het over­winnend leven te leiden. Wanneer we deze kracht nog niet bezitten, is het omdat we nog niet gebruik maakten van de voorrechten, die ons door Christus dood en opstanding gegeven zijn.

Denk niet, kind van God, dat uw Hemelse Vader niet gewillig is, u deze kracht te géven. Ja, Hij is meer dan gewillig, en deze kracht wacht slechts op u om hem te ontvangen.

Het is niet genoeg, dat wij weten, dat in Christus alle kracht en sterkte is, ze moet ons deel worden. Wat baat het of er al ergens een sterke krachtcentrale is, als wij niet aangesloten zijn.

Paulus bidt de gemeente van Efeze toe: “dat Hij u geve naar de rijkdom Zijner heerlijkheid met kracht versterkt te worden door Zijn Geest in de inwendige mens. Opdat Christus door het geloof in uw harten wone” (Ef. 03:16-17). (en bid dat hij het u zal geven dat ge, overeenkomstig de rijkdom van zijn glorie,

in de inwendige mens met kracht wordt versterkt door zijn heilige Geest, en dat door het geloof de Christus zijn huis zal vinden in uw harten, bij u die in liefde bent geworteld en gegrond, (Naardense vertaling)

De inwendige mens, dat is de nieuwe mens, heeft de uitrusting van Geesteskracht nodig om in nieuwheid des levens te kunnen wandelen. Het geheim van zulk een leven ligt hierin, dat Christus door het geloof in onze harten woont. Velen rekenen niet met de grote heilswaarheid, dat Christus door het geloof in onze harten woont.

Christus in ons: dat is kracht, leven, overwinning. En wanneer dat niet zo is, dan is ons leven één leven van teleurstelling en krachteloosheid.

Van Gods zijde is alles gereed. Hij wil zelfs doen boven al wat wij bidden of denken kunnen.

Wat een krachten liggen passief in China, die niet gebruikt worden, omdat men ze niet weet te ontginnen. Men ver­telde mij, dat in sommige provincies kolen en ertsen genoeg zijn om de wereld voor honderden jaren te kunnen voor­zien van kracht. God zegt: “ Ik heb overvloed van sterkte en kracht, maar Mijn volk heeft nog niet geleerd, dat als Ik door het geloof in hun harten woon, deze kracht in hen zal werken ‘. En dit zal meer overvloedig zijn dan onze stoutste verwachting, zegt Paulus.

Gods woord toont ons de weg naar een krachtig over­winnend leven. Kracht komt uit zwakheid. Dit is on­begrijpelijk voor de natuurlijke mens, die de dingen des geestes niet verstaat. Het past ook niet in een wereld, die berust op natuurlijke inspanning en energie. Maar willen we inderdaad geesteskinderen worden, dan is er geen andere weg. Paulus had deze weg gevonden en zegt tot ons: “Hij heeft tot mij gezegd: Mijn genade is u genoeg, want Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht… want als ik zwak ben, dan ben ik machtig” (2 Kor. 12:09-10).

Paulus was aan het eind gekomen van zijn eigen ik-leven. Hij kende niets meer dan Jezus en Die gekruisigd, ja wist zichzelf een mede gekruisigde te zijn. Al wat de natuurlijke mens tegen was, zoals zwakheden, smaad, vervolging en benauwdheid werden door Paulus aangevoeld als middelen om krachtig te worden in de Here. De Duitse vertaling van Pastor Paul zegt: “Mijn kracht is machtig in de on­machtige”. Dit is het geheim om te komen tot overwinning en kracht. Zelf geen kracht meer te bezitten om iets te kun­nen, wat een moeilijke les is dit om te leren. Gods middelen zijn vele om Zijn kinderen daar te brengen. Voor Paulus was het zelfs nodig een doorn in het vlees te hebben, een engel des Satans, die hem met vuisten sloeg. Paulus was zich bewust van zijn zwakheid, maar juist in zo’n geestesgesteldheid van afhankelijkheid kon God hem ge­bruiken, zodat we lezen: “En God deed ongewone krachten, door de handen van Paulus, alzo dat ook van zijn lijf de zweetdoeken en gordeldoeken op de kranken gedragen werden en dat ziekten van hen weken en de boze geesten van hen uitvoeren” (Hand. 19:11-12).

De uitkomst van zulk een leven is, dat we met Paulus kunnen zeggen: “Ik vermag alle dingen, door Christus, die mij kracht geeft”.

De Here heeft meer onze zwakheid nodig, dan onze kracht.

Onze kracht is vaak Zijn tegenstander, maar ’s mensen nood en zwakheid zijn Gods gelegenheden om Zijn kracht te openbaren. Gods weg is niet om zijn kinderen uit moeilijk­heden te halen, maar hen de kracht te geven om ze te kunnen dragen. Tot roem van Jezus’ naam.      

1. K.

 

Modern huwelijk.

Zij namen, toen ze trouwden, het besluit

om vrij en zonder kinderen te zijn;

zij dansten ’s winters, gingen ’s avonds uit:         ‘

Ze was steeds wel verzorgd en wenste zorg noch pijn.

 

Ze zonden ’s zomers, koesterden zich loom;

hij las de krant en speelde met de hond: ‘

zo vlood het leven als een ijd’le droom,

totdat de dood kwam en hen moe en vruchtloos vond.

Br. ‘

 

De dagen onzer jaren. De Atoombom

Het verhaal van de toebereiding tot de oorlog begint bij Lamech, die het pas gesmede zwaard zwaait en uitroept: Kaïn zal zevenvoudig gewroken worden, maar Lamech zeventig maal zeven maal.

En het vertelt van de strijdwagens der Egyptenaren en het geheime vuur der Grieken en het buskruit der Middel­eeuwen en de duikboten en torpedo’s en tanks en vliegtuigen van de oorlog, die achter ons ligt en het eindigt met de atoombom van 1945.

Het is één doorlopend verhaal van haat, haat, haat.

En het is tevens één groot verhaal van zelfbe­drog. Want reeds Lamech wil zich alleen maar wreken over buil en wonde en spreekt niet van aanval­len: het zwaard zal het middel voor hem zijn om in vrede te leven.

En de Romeinen zeiden Wilt gij in vrede leven, bereid u ten oorlog.

En Truman noemt de atoombom een krachtig en machtig middel om de wereldvrede te bewaren, alleen… zal Japan zeven­voudig ondervinden, wat het anderen heeft aangedaan.

En zo is het één vreselijke bevestiging van wat de goede, oude Bijbel zegt: “hun mond is vol van vervloeking en bitterheid, hun voeten zijn snel om bloed te vergieten, ver­nieling en ellendigheid is in hun wegen en de weg des vredes hebben zij niet gekend. . . “

Zo is de mens, door alle eeuwen heen, tot op heden, ondanks alle “beschaving”.

Het is één doorlopend verhaal van leed, smart en tranen en bloed, bloed, bloed.

Ja, het is of na Kaïn een lange bloedstroom over de aarde vloeit, een stroom die steeds dieper en breder wordt: mensenbloed, dat door de mens vergoten werd.

Het begon met één slachtoffer en het eindigt met een bom, waardoor een gehele stad van 318.000 inwoners in één seconde de eeuwigheid werd ingestuurd.

De mens heeft veel goede en nuttige uitvindingen gedaan, maar de grote drijfveer daartoe is toch altijd de oorlog geweest. Dan kijkt men niet op geld: tweemiljoen dollar werden uitgegeven voor deze éne uitvinding.

Nooit zijn de vliegtuigen en motoren in zo’n snel tempo geperfectioneerd als in deze oorlogsjaren.

Haat is in de mens een stérkere stimulans dan liefde.

Wat jaren en jaren gezocht is: de ontbinding van het atoom is thans gelukt en reeds praktisch gebruikt, maar helaas weer in dienst van de slachting van mensen.

Zoals de uitvinding van het buskruit door de monnik Berthold Schwartz een nieuw tijdperk inluidde en een eind maakte aan de superioriteit van het harnas en het zwaard, zo zal ook deze bom een omwenteling in de geschiedenis brengen.

De atoomenergie is één van die wondere krachten, die door God in de schepping zijn verborgen en duizenden jaren hebben gewacht eer ze door de mens werden ontdekt.

Zo is het geweest met de stoomkracht, met de elektrische energie, met de radiogolven, met de infrarode stralen, met het radium.

En thans is ook de oerkracht van het heelal, de ont­zaglijke energie van het atoom dienstbaar gemaakt.

Met het atoom bedoelt men het kleinste deeltje van een stof, dat bij chemische ontbinding niet is te ontleden, maar in zijn geheel blijft bestaan. Lang dacht men dat deze aller­kleinste deeltjes niet te splitsen waren. De naam betekent dan ook ondeelbaar.

Doch later ging men het atoom beschouwen als een zonnestelsel in het klein. Zoals de planeten rond de zon wentelen, zo draaien in een atoom elektronen rondom een kern. Zoals Gods natuur zeer wonderlijk is in het grote, zo is ze even geheimenisvol in het allerkleinste. De eigenlijke massa van een atoom is zo weinig en de ruimte tussen de deeltjes zo groot dat 99. 9% leegte is, evenals in het heelal tussen de zon en de planeten.

Reeds lang is men bezig door bepaalde stralen te trachten zo’n atoom uit elkaar te schieten. Bij het uit elkaar spatten van de kern komt een ont­zaglijke hoeveelheid kracht ter beschikking. Men heeft berekend, dat in één gram massa een energie van 25 miljoen kilowattuur elektrische stroom schuilt.

We hebben nu in de kranten kunnen lezen, hoe het gelukt is deze ontzaglijke energie te gebruiken. Ge­weldige fabrieken zijn daar­toe opgericht, waar een 125.000 man werken. Nooit heeft een menselijk oog gezien wat hier geschiedt, alleen door middel van een ingewikkelde reeks wijzer­platen kan men iets waarnemen.

Zo heeft men een bom weten te vervaardigen van verbijsterende uitwerking.

Toen zij voor het eerst werd gebruikt in de woestijn van Mexico, bleek de stalen toren, waaraan de bom was opgehangen, tot stof te zijn vergaan.

In de stad Hiroshima, zijn alle levende wezens, mensen zowel als dieren, letterlijk dood geschroeid. De stad is niets dan één puinhoop. De hitte was als die van een hemellichaam.

In de laatste maanden van de strijd tegen Duitsland gebruikte Engeland bommen van 10 meter lengte en 10 ton gewicht. De atoombom, ter grootte van een korfbal, is 2000 maal sterker van uitwerking en staat gelijk met 20.000 ton dynamiet.

De oerkracht van het heelal, de titanische krachten van vulkanisch geweld, die uit het binnenste van de atomen vrij komen, staan nu ter beschikking van de mens.

En de mens zelf huivert, als hij denkt aan de mateloze vernieling, die dit op aarde kan te weeg brengen.

Want zeker men hoopt, dat dit een krachtig middel zal zijn om de vrede te bewaren en dat deze kracht straks slechts zal gebruikt worden voor de industrie, doch wie de geschiedenis kent weet hoe de mens ieder beschikbaar middel steeds heeft misbruikt.

Alle inspanning van de laatste jaren is helaas gericht geweest op het plotselinge, explosieve vrijmaken van deze energie. Misschien zal men haar nog eens leren beheersen en gebruiken om machines aan te drijven, doch eer ’t zover is, zullen nog jaren voorbijgaan.

Dieper dan ooit beseffen wij dat deze aarde vervloekt is en dat de overste van deze wereld, de vorst der duisternis is, de mensenmoorder van de beginne.

Van deze wereld is niet veel meer te verwachten.

Want dit is de vloek van alle uitvindingen, dat ze schijn­baar de mens vooruitbrengen, doch zelfs in tijden van vrede steeds dieper in de ellende brachten. Wat een werke­loosheid zal ontstaan als deze energie gebruikt wordt. Eén gram van deze stof is in staal een grote oceaanstomer heen en weer van Europa naar Amerika te doen varen.

Hij, die straks het geheim van deze fabricatie bezit heeft een macht in handen, die onweerstaanbaar is. Het schijnt of ook door deze uitvinding de weg wordt gebaand voor de duistere, demonische figuur van de Antichrist, die eens alles op aarde aan zich zal onderwerpen.

Het verhaal begint met Lamech, het eindigt met de zoon der zonde en met de slag bij Armageddon.

Maar dat is ook het einde. Want als eeuwig overwinnaar zal dan Christus nederdalen en Zijn vijanden verdelgen met de adem van Zijn lippen.

Dan zullen al deze wonderlijke krachten werkelijk dienen tot heil van de mens. Dan zal er vrede en gerechtigheid op aarde zijn.

Het wordt steeds duisterder op deze aarde. Doch wij zijn niet zonder hoop. Wij zien uit naar de tijd van ongestoorde vrede, die zeker aanbreekt en bidden met dieper verlangen:

“Kom toch, Here Jezus, ja kom spoedig.”      

Br.

 

Ziet, Hij komt. Bespreking van de openbaring van Johannes (26)

Hij, Die op de troon Zit. (Openb. 04:01-06)

Het is een ontzaglijk ogenblik voor de, in gespannen aandacht toeziende profeet, als hij in de hemelse tempel een deur ziet opengaan en een machtige stem hem uitnodigt op te klimmen, ja zelfs binnen te treden.

Johannes zal hier, als in een aangrijpende film, het wereld­gebeuren der laatste tijden zich zien ontwikkelen. Doch niet van menselijk, doch van goddelijk standpunt uit opgenomen.

We geloven, dat alles wat we na (Openb. 01:01) beschreven vinden, betrekking heeft op de eindfase der wereld­geschiedenis. Dan alleen kan men de Openbaring letterlijk aanvaarden. De historische verklaring, die in vroegere eeuwen opgang deed, en die de wereldgeschiedenis in zijn geheel (al of niet na Christus) in deze visioenen dacht te zien, leidt tot een verwringen en vergeestelijken van Gods Woord. Gebeurtenissen zoals het verduisteren der zon, het bloedrood worden der maan, het vallen van een berg van vuur, het veranderen van water in bloed hebben nimmer plaats gegrepen in de volkerenwereld.

Johannes komt bij het horen van deze goddelijke stem in een wonderlijk extatische toestand, waarbij hij de beschik­king houdt over zijn zintuigen.

Hij kan spreken en wenen, het is of hij met zijn gehele lichaam is overgezet m de hemel.

Het eerste wat Johannes ziet is een majestueus toneel, dat niet bedoeld is als literaire inleiding doch ook eenmaal werkelijkheid zal worden: het overhandigen van de verzegelde boekrol aan het Lam.

Dadelijk bij het binnentreden wordt onweerstaanbaar de blik van Johannes getrokken naar een troon van verblindende luister. Deze troon is het centrale middelpunt van het gehele boek der Openbaring. Terwijl het op de aarde alles in beweging is, heerst hier majesteitelijke rust.

“Iemand was op die troon gezeten”. Evenals Jesaja en Ezechiël waagt ook Johannes het niet de onbeschrijflijke en onuitsprekelijke godheid te beschrijven. Toch is er geen vergissing mogelijk, wie Johannes in diepe eerbied bedoelt. Niet dat hij God heeft gezien, de woorden die hij gebruikt bewijzen dit. God kan niemand zien en leven. “Zijn aanzien was de diamant en Sardius gelijk. “De diamant wijst heen naar de smetteloze, rein-stralende lichtschittering van Hem. Die het ongeschapen licht bewoont en bij Wie geen spoor van duisternis is te bespeuren.

De Sardius is een doorschijnend vuurrood edelgesteente. Wat Johannes ziet is dus een verblindend wit licht van Gods heerlijkheid, waardoorheen straalt de rode vurige gloed van zijn toorn.

Hier is dus werkelijkheid wat Vondel zegt:

Hoe zien de hoffelijke gevels zo rood?

Hoe, straalt het heilig licht zo rood op ons gezicht. Deze beschrijving van Johannes wijst op de strenge heilig­heid Gods in betrekking tot de goddeloze wereld, die op het punt staat geoordeeld te worden.

Wat we in vers 5 lezen: dat van de troon uitgingen felle bliksemstralen, stemmen en donderslagen herinnert aan de Sinaï. Het spreekt van Gods toorn over de zonden en ongerechtigheden van het mensdom. Alles in deze beschrijving wijst er op, dat een nieuw tijdperk is aangebroken: de tijd der genade is voorbij, een nieuwe bedeling, die van de afrekening is gekomen.

Ook de rest van vers 5 herinnert hieraan: zeven vurige fakkels branden voor de troon; dit zijn de zeven geesten Gods. De Heilige Geest komt in de Bijbel onder verscheidene gedaanten voor. Op Christus daalde Hij neer als een duif, ten teken van blijvende vrede, op de discipelen kwam Hij als vurige tongen ten teken van de heilige inspiratie, waardoor zij zouden spreken. Hier echter is sprake van de Geest van oordeel en uitbranding. Niet het vredige zachte licht der kandelaren, beeld van de zegen van het evangelie, doch een vurige gloed van vlammende verontwaardiging brandt voor de troon.

Doch er is ook iets in deze beschrijving wat wijst op Gods voortdurende trouw en ontferming ook in het midden van Zijn toorn: dat is de regenboog, die betrekking heeft op de schepping en dat zijn de ouderlingen, die de gemeente vertegenwoordigen.

De regenboog is het teken van Gods verbond met al het geschapene. Al straft God streng, al zullen vele plagen over deze aarde gaan, Hij zal zijn schepping toch niet gans verdelgen. Hij zal haar door ontzaglijke gerichten heen louteren en Heilige. Toch is het niet de gewone regenboog, die alleen betrekking had op het niet-verdelgen van de aarde door water, neen hier is de overheersende kleur het smaragdgroen. Boven de felle rode gloed van de Sardius buigt zich deze zacht stralende boog als beeld van belofte en hoop.

Het is treffend, dat we bij deze beschrijving van de hemelse tempel telkens herinnert worden aan de voorwerpen die in de aardse tempel gevonden werden. Deze waren ook immers door Mozes gemaakt naar de hemelse voorbeelden, die hij op de berg had aanschouwd.

Zo herinneren de zeven vurige lampen aan de zevenarmige kandelaar. Zij wijzen op de volheid van het getuigenis van de Geest in deze wereld, zowel in de zachte ontdekkende prediking als, zoals hier, in het getuigenis van oordeel en schuld.

De glazen zee waarvan vers 6 spreekt herinnert aan het koperen wasvat. Deze glazen zee strekt zich als een glanzende, kristallen vloer voor de ziener uit en weerkaatst verblindend de heerlijkheid Gods.

Toen Mozes, Aaron, Nadab en Abihu de berg Sinaï be­stegen mochten zij de God van Israël aanschouwen en onder zijn voeten was iets als een vloer van saffier, stralend als de hemel zelf (Ex. 24:10-11 N.B.G. ). En in het visioen van Ezechiël was de vloer waarop de troon van God rustte gelijk de kleur van vreselijk kristal (Ez. 01:22).

Dit wijst erop dat de troon en al wat haar omringt rust op een vlakte, die gelijkt op een wijde zee, doorzichtig en van ten onuitsprekelijke schoonheid en majesteit.          

Br.

We waren bij de bespreking van de Openbaring begonnen aan het derde hoofddeel, de visioenen, die betrekking hebben op de eindtijd. Ten behoeve van de vele nieuwe abonnees namen we de korte inhoud van het laatste artikel als begin.

 

Een gevangene en toch… door Corrie ten Boom (deel 3)

De veiligheidsmaatregelen zijn heel gewichtig. Soms oefenen wij de “vlucht”. Als allen in bed liggen, druk ik onverwachts op een van de alarmbelletjes, die door het gehele huis zijn aangebracht.

Met een secondeteller in de hand sta ik erbij, wanneer allen in de kast op mijn kamer verdwijnen. Onder de onderste plank is een op schuifbaar luik aangebracht, daardoor komt men in de ruimte achter een loze muur waar zes personen kunnen staan. Er is Victoriawater en wat Sanovite. Op de grond ligt een matras.

Iedere avond brengen alle gasten in optocht hun kleren in de “Engelenbak” zoals de schuilplaats heet. ’t Is een pot­sierlijk gezicht. Eusie’s bretels slepen altijd achter hem aan als hij zijn kleren komt brengen. In de kast is een kapstok. Eén van de jongens gaat er in en pakt alles aan.

Maar nu, bij het alarm verdwijnen zij zelf. Zij duiken in de kast en worden onzichtbaar. Het laatst zie ik hun benen. Dan zetten zij zelf wat wasgoed en dozen op de grond van de kast en schuiven het luik neer. Zeventig seconden heeft alles geduurd. Ik ga de kamertjes rond. Alles ziet er onbewoond uit. De matrassen omgekeerd, de dekens eronder. De lakens nemen zij mee. Bij Eusie ligt nog wat sigarenas, Henk liet een boordenknoopje liggen. Uit de Engelenbak hoor ik Eusies Joodse stem roepen: “Mhary je blaast in me nhek”. Spoedig roep ik ze terug en we gaan we allen op de grond voor m’n bed zitten en houden een vrolijke bespreking van de oefening. De as van Eusie, het boordenknoopje en de luide opmerkingen worden behandeld.

Wat is het eigenlijk droevig, dat deze oefeningen nodig zijn. We voelen allen de tragische noodzaak en ik red de situatie door op roombroodjes te trakteren. Ze weten, dat dit meestal het slot is van iedere oefening en Eusie zegt dan ook wel eens: “Is ’t vanavond geen alarm? Ik heb trek in roombroodjes”.

Op 28 Februari 1944 komt bet werkelijke alarm. Ik lig met griep te bed en een stoomketel geeft lucht aan mijn benauwde bronchiën.

Nauwelijks heeft het alarm geklonken of de vier Joodse duikelaars (onderduikers) rennen langs mijn bed naar de schuilplaats, ge­volgd door twee medewerkers, die in groot gevaar verkeren, omdat ze bezwarende papieren bij zich hebben. Ik gooi hun mijn tasje met aantekeningen na, zet zelf de dozen voor het luik en sluit de kastdeur. Als ik weer in bed lig, hoor ik al zware stappen op de trap. Een nors uitziende man komt mijn kamer binnen.

“Wie ben je? Geef op je persoonsbewijs!”

Ik haal uit het zakje, dat ik bij me draag mijn persoonsbewijs. Er valt een pakje bankbiljetten uit. Hij raapt het gretig op en steekt het bij zich. Dan bekijkt hij het persoonsbewijs en zegt: “Sta direct op, je bent mijn arrestant!”

Terwijl ik me aankleed, hoor ik andere mannen door het huis lopen. Het geluid van hamerslagen op een deur dringt tot me door.

“Waar is je geheime kamer?” vraagt de man.

“Die heb ik niet”.

“Wel waar! Daar zitten natuurlijk je Joden in. Maar dat geeft niets, ik laat het huis bewaken, tot ze mummies zijn”. Er is een valse lach om z’n wrede mond.

De huiskamer is geheel gevuld met mensen als ik beneden kom. Ieder, die de drempel van het huis overschrijdt, wordt gearresteerd. Juist heeft mijn broer een Bijbelkring gehouden, die door verscheidene mensen werd bijgewoond. Allen zitten nu in de huiskamer. De Béjé is een val van de Gestapo geworden. Kaptein, een man met een bleek, wreed gezicht, die de leiding heeft van de overval, gebiedt mij mee naar mijn winkel te gaan.

“Zet je bril af” snauwt hij.

En dan begint het verhoor. Na iedere vraag, die hij stelt, geeft hij me een klap op mijn gezicht. Het duizelt me al na de eerste slag. ‘k Heb hevige pijn, die echter gauw zakt, Maar als hij blijft slaan, word ik bang, dat ik het niet zal uithouden.

“Heer Jezus, bedek mij!” roep ik luid.

Een afschuwelijke uitdrukking komt op het wrede gelaat. De man sist: “Als je die naam nog eens noemt, sla ik je dood”.

Ik weet het: zelfs de duivel is bang voor die naam. Ik zwijg, maar de kaptein houdt op met slaan.

Daarna wordt Bep gehaald. Ik word teruggestuurd naar de huiskamer, maar krijg geen gelegenheid, mijn bril terug te nemen. Weken zal ik die moeten ontberen.

Als Bep terugkomt vraagt mijn andere zuster, die in de val gelopen is, alleen doordat ze vader kwam bezoeken: “Ben je geslagen?”   

“Ja”, zegt Bep. “En ik heb zo te doen met de man, die het deed. “

Toen Kaptein ook haar bleef slaan, had zij geroepen: “O Heiland, Heiland. ” Ook toen had hij geschreeuwd: “Zwijg, gebruik die naam niet. ” Maar ook toen hield hij meteen met slaan op.

(Wordt vervolgd.)

 

 

1945.07.01

Gods harmonie op aarde als in de hemel.

Door Rev. Grant Meiklejohn P.P.C.L. I.

Met de melodie van schone muziek komt het verlangen in onze harten naar de harmonie van Gods hemel.

Moge deze op aarde zijn als in de hemel.

Voor de oorlog waren er ernstige pogingen om een goede verstandhouding en goede wil tussen de volkeren der wereld op te bouwen. Maar er was ook veel disharmonie: sommige horens blie­zen te luid en sommige kunstenaars krasten te hard. De disharmonie werd tot een geraas en toen tot de vernietigende chaos van de oorlog.

Nu worden de instrumenten opnieuw gestemd en de musici zijn aan ’t oefenen voor een lief­lijker harmonie. Sommige melodieën zijn somber geworden door de herinnering aan de gebrachte offers: de levens gegeven hier in Holland tijdens de vastberaden tegenstand, die gij hebt geboden; de levens geofferd op de slagvelden om de over­heersing van de mens omver te werpen. Er zijn ook maten, die krachtig klinken van de over­winning door het geloof, vastbesloten in de morgenstond om Gods wil te doen. En er zijn maten van zachte muziek, die ons smeken: “wees stil”; en wij denken stil en nederig: waarom zou God mijn leven gespaard hebben? Waarom adem ik nog steeds, terwijl mijn vrienden doodgescho­ten zijn, of mijn buurman, van honger stierf of mijn kameraad gedood werd in de strijd? Durf ik mijzelf meer waardig achten? Neen, dat niet. Dan moet God nog werk voor mij hebben, mis­schien zelfs werk waar het op aan komt. Kan ik aarzelen? Geef mij het instrument (of moet ik het nog vinden?) en maak mij bekwaam om zo te spelen, dat ik geen valse noot mag aanslaan.

Maar laten we voor we met ons werk begin­nen, het terrein van ons pogen onderzoeken. Het is geen christelijke wereld, die wij zien. Het is geen christelijke beschaving, geen christelijk land. Maar er zijn christenen hier en daar in ieder land. op een of andere wijze tezamen vere­nigd door de grote kracht van de Heilige Geest. Op de voorgrond is de stervende aanmatiging van de Japanse keizeraanbidding, Duitse over­heersing, Italiaanse ontnuchtering. De geschie­denis heeft opnieuw de uiteindelijke val van de menselijke hoogmoed doen aanschouwen.

Iets van onze eigen hoogmoed is ook gevallen, wij zijn niet zonder gebreken. Terwijl het onze christenplicht is tirannie, wreedheid en half- heidendom te veroordelen, kunnen en durven we toch niet in de geest van onzen Heer, Die het meeste leed van de onrechtvaardigste en wreedste Zijner vijanden, de mensenkinderen, die God schiep, veroordelen.

Wie zal ons de weg wijzen? Wie zal het or­kest dirigeren?

Met deze vraag voor ogen schreef de profeet Jesaja in (Jes. 11:01): “Er zal een rijsje voortkomen uit de afgehouwen tronk van Isaï… en op Hem zal de Geest des Heren rusten, de Geest van wijs­heid… verstand… raad… sterkte… kennis… vreze des Heren. En de wolf zal met het lam verkeren… en een klein jongske zal ze drijven… Een banier der volkeren, naar Hem zullen alle heidenen vragen en Zijn rust zal heerlijk zijn.”

En evenzo aanschouwde Johannes het, jaren later: “Een nieuwe hemel en een nieuwe aarde… Zie de tabernakel Gods is bij de mensen, en Hij zal bij hen wonen, en zij zullen zijn volk zijn. en God zal zelf bij hen en hun God zijn.

En God zal alle tranen van hun ogen afwissen en de dood zal niet meer zijn noch rouw, noch gekrijt, noch moeite zal meer zijn, want de eerste dingen zijn weggegaan.

En die op de troon zat zeide: Ziet, Ik maak alle dingen nieuw”.

Dit is de harmonie des hemels.

Maar aan de voet van de berg horen wij nog immer de disharmonie van de aarde. Een groot probleem ligt voor ons. De christelijke broeder­schap heeft de allergrootste taak, want door de genade van Christus blijft nog altijd de enige ware hoop in onze harten; en de instrumenten, zijn in onze handen. Wat moeten we doen?

Een Canadees voorstel tot u, die onder de nazi­regressie al deze jaren zijt geweest, zou noch aan­genaam, noch aanvaardbaar zijn. Maar de woor­den van Jezus zijn een gebod, zowel voor de christenen in Canada als voor die in Holland. Hij zei: “Maar indien uw broeder tegen u ge­zondigd heeft, ga heen en bestraf hem, indien hij u hoort, zo hebt gij uw broeder gewonnen.”

Dit is wel een van de moeilijkste gedeelten uit het Nieuwe Testament voor sommige mensen nu. Niettemin, om het teken van het kruis te volgen moeten wij met Hem gaan op zijn kruisweg.

De vertegenwoordigers van de christelijke broederschap zullen niet naar de vreemde parlementen gaan, maar tot hun eigen christelijke broeders en zusters in ieder land, terwijl ze over de scheidsmuren en gapende wonden van de oor­log reiken om de handen van de gelovigen te grijpen en met hen plaats te nemen, met hen te spreken en door hen begrepen te worden en met hen te wandelen op één pelgrimsreis, zingende de lofzangen van onze God en Vader.

En in het gehele lichaam van Christus, ten nauwste verenigd, is het heilige ritme, de enige hoop: eensgezindheid en vrede.

Zoals Augustinus het uitsprak zal onze ziel geen rust vinden, totdat zij rust vindt in God.

Daarom nemen wij de instrumenten op, die ons gegeven zijn en bespelen ze, terwijl we zoeken te bereiken de harmonie des hemels.

 

Overdenking op de pelgrimsreis.

Verlangt als pasgeboren kinderen naar de onvervalste melk van het woord.

(1 Petr. 02:02).

Wij hebben in het jaar, dat achter ons ligt ondervonden wat melkvervalsing betekent. Ge­standaardiseerde melk, taptemelkpoeder… het zag er alles als melk uit doch de voedingswaarde was voor een groot deel verdwenen. We onder­vonden en onze kinderen ondervonden wat dit op de duur betekende.

En nu zegt Petrus, dat we moeten verlangen naar onvervalste melk des woords.

Is er dan vervalste melk des woords?

Ja zeker. Dat is het Woord, dat pasklaar ge­maakt is aan, de menselijke verlangens, dat ver­bogen is naar de tijdsomstandigheden, het Woord waarmee geknoeid is. In sterke mate hebben we dit gezien in de Germaans-Christelijke bewerking van de Bijbel, waar alles uit verwijderd was wat botste met de Nationaalsocialistische wereld­beschouwing. Vele verzen waren in deze “Bijbel” gewijzigd of weggelaten. Als voorbeeld geven we (Joh. 12:13-15), waar staat: “Zij namen de tak­ken van palmbomen en gingen uit Hem tegemoet, en riepen: Hosanna! Gezegend is Hij, Die daar komt in de Naam des Heren. Hij Die is de Ko­ning Israëls. En Jezus vond een jonge ezel en zat daarop; gelijk geschreven is: “Vreest niet gij dochter Sions! zie uw Koning komt, zittende op het veulen ener ezelin.”

In de “Germaanse vertaling^–‘ luidden deze verzen: “Toen namen zij groene twijgen, gingen hem tegemoet en riepen: Heil hem, gij zult koning zijn. Jezus vond een armzalige ezel; deze besteeg hij en vervulde daarmee de oude profetie van de profeten omtrent Zijn intocht als koning”. Dat Jezus Koning der Joden heette, moest weggewerkt worden.

Doch niet altijd zal de “melkvervalsing” zo grof en aantoonbaar zijn. Vele gebruiken Gods Woord en vervalsen het voor eigen doel door slechts die teksten naar voren te brengen, die in hun kraam te pas komen. “Ieder ketter heeft zijn letter” zegt het spreekwoord, dat wil zeggen: hij laat zorgvuldig weg wat tegen zijn leer getuigt.

In onze dagen, waarin er een algemeen streven naar eenheid zich openbaart – wat op zichzelf is toe te juichen – is het gevaar niet denkbeeldig, dat vele gelovigen ter wille van de eenheid met andersdenkenden het evangelie pasklaar gaan maken, het van zijn scherpe kantjes ontdoen en in hun prediking en getuigenis alles weg laten, wat deze vermeende eenheid zou schaden.

Er is een stroming, die evangelie en humanisme als twee gelijkwaardige, in ieder geval als twee gelijksoortige machten naast elkaar wil plaatsen, waaruit de geestelijke vernieuwing van onze volkskracht moet voortkomen. De gehoorzaam­heid aan Gods Woord eist echter, dat we onver­zwakt belijden, dat al wat uit het geloof niet is, zonde is. Waar dit gepredikt wordt wekt het Woord steeds de ergernis van de natuurlijke mens. Het is juist het kenmerk van de valse eenheidskerk van de toekomst, dat de mensen de ge­zonde leer niet zullen verdragen, maar, omdat hun gehoor verwend is, naar hun eigen begeerten zich leraren zullen bijeenhalen, dat zij hun oor van de waarheid zullen afkeren en zich naar de verdichtsels keren. (2 Tim. 03:08.)

Doch niet alleen in het publieke, ook in ons persoonlijk leven zijn wij geneigd Gods Woord te vervalsen. We doen dit als we de woorden van troost en bemoediging ons toe-eigenen, als wandtekst aan de wand van ons hart hangen, doch de gedeelten, die ons vermanen en bestraffen non­chalant voorbijgaan. Juist als een mens de ver­maning nodig heeft vreest hij instinctief, dat als hij gaat luisteren naar Gods Woord, zijn geweten mede getuigenis gaat geven en hem veroordeelt. De onreine in gedachten en handelingen slaat liefst Romeinen 1 over en de man, die zo gaarne rijk wil worden, luistert liever niet naar (1 Tim. 06:09-10).

Willen we werkelijk geestelijk groeien en niet ondervoed raken, dan moeten we het ganse Woord Gods, zoals het tot ons komt, indrinken.

Hoe staat het met ons? Leven wij bij vervalste melk van een eigenwillige godsdienst of staan we open voor de volle waarheid Gods? Ook de Joden lazen de Schrift en toch verstonden zij het getuigenis niet, dat tot hen sprak en hen ver­oordeelde. (Joh. 05:39.)

Een verbroken geest, die gewillig is zich te laten vermanen, is kostelijk in Gods ogen. Dan zijn we als pasgeboren kinderen begerig naar de onvervalste melk des Woords om daardoor op te wassen tot zaligheid.

J. v.d. B.

 

Balans. (gedicht)

Nu treden wij beschroomd uit deze duist’re dagen

de lichte toekomst in, nog schrijnt in ons het leed

en hangt te wijd om ons het vaak verstelde kleed,

nog gaan we tussen ’t puin van oorlogs wrede plagen.

 

Nog zien wij om naar hen, die spoorloos van ons gingen

en eenzaam daalden ’t pad, dat immer verder voert;

wij denken aan hun trouw, tot in de ziel ontroerd

en wegen ’t leven, dat wij dankend weer ontvingen.

 

Wat was de winst, wat het verlies van deze dagen?

Staan wij nu één van zin rondom het godd’lijk woord

in dienst van éne Heer, Wien ziel en lijf behoort,

bereid elkanders last op ’s levens reis te dragen?

 

Verteerde ’t vrome kleed, dat slechts de zelfzucht hulde?

Beminnen wij, bevrijd van ’t klein-bekrompen woord

en ’t oordeel over hen, die niet tot ons behoort

den broeder, voor wie Christus zondensmarten dulde?

 

Kwam ons de hemel en des Heilands liefde nader?

Zijn w’ in doorwaakte nachten meer Hem toegewijd?

Is er een sterker heimwee naar Zijn heerlijkheid?

En brengen we onze nood vertrouwder tot de Vader?

1. v.d. B.

 

180 Schoten.

Binnenkort hopen wij een vervolgverhaal te plaat­sen van de hand van Mej. Corrie ten Boom (bij velen in ons land bekend als “tante Kees”) over haar ondervindingen in gevangenis en concentratiekamp.

Tezamen met haar zuster Betsie is zij wegens het, helpen van Joden gevangen genomen en vanuit de gevangenis te Scheveningen overgebracht naar het concentratiekamp te Vught.

Toen de invasie plaats vond en de Engelsen en Amerikanen snel door Frankrijk en België naar het Noorden oprukten, hoopten zij spoedig bevrijd te worden. Helaas deze hoop werd niet vervuld. Honderdtachtig gevangenen werden doodgeschoten en de overi­gen naar een kamp in Duitsland vervoerd.

Over deze dag van teleurstelling vertelt zij in de volgende schets.

Er worden bruggen opgeblazen, ergens dichtbij. De explosies zijn zo ontzettend, dat wij de mon­den wijd open houden, om onze trommelvliezen te sparen. Er is angst in ons hart gekomen, in plaats van de blijde hoop. Bij het prikkeldraad, dat ons van het mannenkamp scheidt, staan vele vrouwen gedromd op banken en raamkozijnen. Er gebeurt iets aan de andere kant. Alle mannen staan op het grote plein aangetreden. Een bleek vrouwtje zegt tegen mij: “Kan ik mijn man van hier af zien staan? Zou dit de laatste keer zijn, ik ben zo bang, dat ze hem wat ergs doen.”

Niemand spreekt, tot een zegt:

“Nu worden er mannen naar voren geroepen uit alle groepen.”

Wij horen namen afroepen, maar kunnen het niet verstaan. Wij wachten. Een ontzetting heeft zich van ons meester gemaakt.

“Nu marcheren er velen de poort uit. O, zij gaan vast op transport naar Duitsland.”

Het geruis van vele voetstappen in de pas wordt minutenlang gehoord en dan sterft het geluid weg. Het is nu doodstil. Wij wachten.

Waarop?

Een springt van de bank en verdwijnt in de barak, langzaam volgen anderen, het is akelig stil. Niemand spreekt.

En dan horen wij honderdtachtig schoten.

leder schot betekent het einde van het leven van een goede Nederlander. En dat weten we. Ik leg mijn hoofd op Betsies schouder. Kan ellende zo zwaar worden, dat je bezwijkt?

“Betsie, ik kan het niet dragen.”

“Waarom, o Heer, waarom laat U dit toe?”

Weet Betsie niet wat er gebeurt? Haar gezicht staat zo vredig, haast gelukkig. Heeft God een omtuining rondom haar gemaakt, zoals bij Job? Dringt het erge niet tot haar door? Ik neem haar hand en trek haar zachtjes naar de andere kant van de barak, weg van de nameloze smart van al deze vrouwen, die niet weten of een van de honderdtachtig schoten haar man, haar verloofde, haar zoon heeft geraakt. We gaan zitten op een van de ruw-berkenhouten banken.

“Hij heeft onze krankheden op zich genomen, onze smarten heeft Hij gedragen.”

“Heer, ook deze smart?”

“Ja, mijn kind en je hoeft en kunt en mag de smarten van de wereld om je heen niet zelf dragen.”

“Maar Heer, ik heb dit gezien en gehoord en het was zo erg. O Heer, waarom, waarom?”

“Ik aanschouw de moeite en het verdriet; op­dat men het in Mijn hand legge. Werp al Uw bekommernissen op Mij.”

“O Heer, geef mij dan Uw Heilige Geest, opdat ik dit grote leed bij U brengen en bij U laten kan.”

Nu wordt het rustig vanbinnen. Ik herinner mij ineens een stille Zondagavond in Lunteren, jaren geleden. De Sadhoe Soendar Sing zat voor ons en wij mochten hem alles vragen, wat wij wilden. Een jonge student vroeg:

“Waarom heeft God toegelaten, dat zo vele onschuldigen stierven in de oorlog.”

De Sadoe antwoordde: “Omdat God dat voor hen nodig vond.”

Ik ga met Betsie naar de barak en lig even later naast haar op het bed.

Ik slaap niet, maar lig stil en er is vrede in mijn hart. God vergist zich niet. Alles lijkt ver­ward borduurwerk, zinloos en verschrikkelijk. Maar het is de onderkant. Eens zullen wij de bovenkant zien en dan zullen wij ons verwonde­ren en danken.

 

Reiniging en heiligmaking.

De mens wordt van zijn zonden gereinigd door het bloed van Jezus Christus, de Zoon van God. (Heb. 09:14). “Hoeveel te meer zal het Bloed van Christus, die door de eeuwige Geest Zich zelven Gode onstraffelijk opgeofferd heeft, uw geweten reinigen van dode werken om de levende “God te dienen”. De reiniging en heili­ging van ons karakter geschiedt door de Heilige Geest, die het leven van Christus in ons brengt, waardoor wij levensverwantschap krijgen als kind van God.

Wij moeten hieraan meewerken door ons in het geloof open te stellen en niet toe te laten, dat lelijke slechte gedachten bij ons opkomen. Wij moeten zien op Christus en in en door Zijn liefde blijven wij in een geestelijke reine sfeer, waardoor wij buiten het slechte van de wereld blijven. Ondervinding van iets slechts moet ons voeren tot de Goddelijke Liefde, Die alles vergeeft en ons door Haar Reinheid het slechte doet ver­foeien en schuwen, ook in onze woorden.

Waakt over uw gedachten en gevoelens en bidt om de innerlijke Reiniging en Heiliging! Wast op in de Genade en Kennis van God; Gods Woord zij de grondslag van ons Godsver­trouwen en de ervaring zal naar God wijzen. (2 Kor. 01:09). “Ja, wij hadden zelf al in onszelf het vonnis van de dood, opdat wij niet op onszelf vertrouwen zouden, maar op God, Die de doden verwekt.”

(Ps. 125:012). “Die op de Here vertrouwen zijn als de berg Sion, die niet wankelt, maar blijft in eeuwigheid!”

(Overgenomen uit “Dit is het”.)

Gods kind gaat door de straten vol gedruis.

hij kiest zijn weg en spreekt en weent en lacht,

tot op een hoek de dood staat, die hem wacht

en zacht zijn naam noemt en hem leidt naar huis.

Br.

 

De antithese onvermijdelijk (2).

Ik zeg U: Hebt Uw vijanden lief en bidt voor wie u vervolgen, opdat u zonen moogt zijn van Uw Vader die in de hemelen is.

Want indien u liefhebt die u liefhebben, wat loon hebt u? Doen ook de tollenaars niet het­zelfde? En indien u alleen uw broeders groet waarom doet u meer dan het gewone? Doen ook de heidenen niet hetzelfde?

U dan zult volmaakt zijn, zoals Uw hemelse Vader volmaakt is. (Matt. 05:44-48).

Niet alleen is er tussen christendom en humanisme onder­scheid in de waardering van de mens, ook het ideaal, dat hun voor ogen slaat is geheel verschillend.

Bij het humanisme ligt het doel in de mens zelf en de menselijke verhoudingen; de volle ontplooiing van ’t eigen leven, de harmonische verhouding tot de medemens en de gezonde democratische maatschappij.

Deze doelstelling brengt mee opvoeding tot een zelf­standig, wilskrachtig, evenwichtig mens. Eerbied voor de menselijke persoonlijkheid, rechtvaardigheid, eerlijkheid, trouw en liefde zijn hierbij onmisbaar. Met andere woorden: de opvoeding tot de christelijke en maatschappelijke deugden. Schijnbaar kunnen we het hiermee eens zijn.

Bij het christendom ligt het doel echter oneindig hoger: de mens levend ter ere van God: de maatschappij geregeerd volgens wetten die in overeenstemming zijn met Gods ordinantiën.

Zijn ideaal is de christen die van dag tot dag meer het beeld van Jezus Christus gelijkvormig wordt.

Daar deze twee doelstellingen elkaar niet dekken, kan het niet anders of er treedt bij nadere beschouwing een diepgaand onderscheid aan het licht tussen wat het huma­nisme “christelijke en maatschappelijke deugden” noemt en dat wat de Bijbel eist.

Ten eerste ontbreekt in het humanisme het fundament: de absolute gehoorzaamheid aan Gods geopenbaarde wil. De wereldse opvoeding tot reinheid, eerlijkheid, trouw en eerbied voor het leven berust niet op gehoorzaamheid aan Gods doch op een logisch aanwijsbaar nut in het persoonlijk of maatschappelijk leven. Een rustige, geordende maatschappij zou immers onmogelijk zijn indien diefstal, leugen en moord getolereerd werden.

Daarom treedt dadelijk het onderscheid naar voren bij die deugden die niet rusten op utiliteit doch op Gods gebod. B.v. vloeken, de ontheiliging der Zondag en het begeren, zijn bij het humanisme geen ondeugden, hoogstens zijn ze met het “fatsoen” niet in overeenstemming. Vandaar ook de toe­geeflijke houding ten opzichte van echtscheiding. Niet het gebod Gods: “wat God samengevoegd heeft, zal de mens niet scheiden” doch het belang van beide partijen is de reden die de beslissing vormen wat het scheiden betreft.

Vandaar dat deze maatstaf van “deugden” wisselt met de maatschappelijke toestanden. Het neomalthusianisme zal aangeprezen worden in tijden van werkeloosheid en over­bevolking: het zal bestreden worden als het land zich in militair opzicht gaat ontplooien.

Waar de norm niet meer gevonden wordt in de wet Gods is geen vaste lijn.

Doch ook die deugden, die christendom en humanisme schijnbaar gemeenschappelijk hebben zijn in wezen geheel verschillend. De deugden van het christendom zijn nimmer los te maken van Christus. Zij hebben een eigen inhoud, ze zijn absoluut en liggen ver boven het menselijk kunnen.

Hier breekt door hel doel der wet Gods: de opvoeding tot Christus.

Immers omdat Gods gebod absolute waarheid, absolute reinheid en absolute gehoorzaamheid eist, wordt de mens onder deze eis altijd weer overtreder.

Bij het humanisme vindt men de burgerlijk brave mens op wie niets valt aan te merken, omdat hij niet slechter is dan andere mensen.

Bij het christendom luidt de eis: gij dan zult volmaakt zijn, gelijk uw hemelse Vader volmaakt is.

Daar luidt het: hebt uw vijanden lief.

En: wie een vrouw aanziet om haar te begeren heeft op dat moment al overspel in zijn hart met haar gedaan.

Het humanisme antwoordt hierop: Wie kan zo leven. Zo’n eis is onmogelijk en leidt tot een minderwaardigheids­complex.

En dan antwoordt de Bijbel: Juist, want allen hebben gezondigd en derven de heerlijkheid Gods, maar: worden om niet gerechtvaardigd uit zijn genade door de verlossing in Christus Jezus. (Rom. 03:23-24).

Waar blijft het roemen dan? Het is uitgesloten.

Dan noemt Paulus zich: de grootste der zondaren, maar verlost door het bloed van Christus.

De antithese ligt altijd weer in het bloed van Christus.

Bij het humanisme is dit offer overbodig: het doel is immers te bereiken als de mens zelf de maatstaf is voor de mens.

Bij het christendom is het bloed van Christus het cen­trale punt: het is de enige weg tot verzoening. Het is ook de enige weg om te komen tot het doel.

Want wie in Christus is, is een nieuw schepsel. In hem ontstaan mogelijkheden die van nature nooit aanwezig zijn.

Volle ontplooiing van de mens, die geneigd is tot haten, is het vreselijkste wat denkbaar is. Volle ontplooiing der persoonlijkheid heeft alleen waarde daar waar het diepste “ik” is omgezet door de het vernieuwende werk van de Heilige Geest. Anders leidt het tot machtswellust en leven naar eigen zondig inzicht en verdorven wil. Onze tijd heeft dit gezien in al zijn barbaarse wreedheid.

Slechts de opnieuw geboren mens kan, in Christus gemeen­schap, het heilig doel bereiken. In beginsel is voor hem het woord waarheid geworden:

“Want wij weten, dat een ieder, die uit God geboren is, niet zondigt; want Hij, Die uit God geboren is, bewaart hem”. (2 Joh. 05:18).

Niet de mens zelf, doch Christus, Die in hem leeft, is heilig en verandert hem van dag tot dag. naar Zijn beeld toe.

Br.

 

Schone droom

Dat immer onze schone droom

breekt in het harde leven stuk,

en wij al spelend, zonder schroom

vertreden ’s naasten broos geluk,

dat ieder werkt voor eigen eer

en ’t vrome woord gebruikt als vlag,

dat ik Uw heilge weg, o Heer

zo struik’lend slechts bewandelen mag…

dat is mijn smart voor ied’re dag.

 

Dat toch Uw liefde mij omringt

en Gij mijn schuld zo mild vergeeft,

Uw leven in mijn dood ontspringt

en rusteloos naar U henen streeft, –

dat eenmaal scheurt de dunne muur

en ik het Licht aanschouwen mag.

de glans der heemlen, ‘t eeuwig vuur,

de weerschijn van Gods blijde lach…

dit is mijn vreugd van ied’re dag.

Br.

 

Wij wilden Zijn heerlijkheid zien’

Indien gij dan met Christus opgewekt zijt, zo zoekt de dingen die boven zijn, waar Christus is.

Indien gij dan Jezus toe­behoort, indien…, indien de liefde van uw hart naar Hem uitgaat, indien niets te vergelijken is met de schoonheid van uw Meester; als eenmaal alle sterfelijke pracht moét wij­ken voor de stralende luister van de Zonne der gerechtigheid…, waarom leeft dan nog in u dat worstelend begeren, uzelf los te rukken van de Heer ?

Waarom leeft gij in het tijdperk van geestelijke traagheid en lusteloosheid en hebt u de strijd al opgegeven?

De felheid, waarmee de Geest des Heren eenmaal uw ziel beroerde was als de steen, die de wateren hoog deed opspatten. Maar nu is alles weer teruggevloeid tot een onbewogenheid, die u soms zelf verschrikt en doet huiveren.

Gij zijt als kind des Heren in een wereld, waar verwarring heerst op bijna elk terrein van het leven. En nu moogt gij deze we­reld niet ontlopen en u isoleren, want dan zoudt u de weg kiezen van de min­ste weerstand. Neen, u moet uw kruis dragen in het midden der mensenkinderen. U moet de banier van Jezus hoog dragen. Maar u moet u ook niet mee laten voeren door de misleidende leuzen, die u verblinden en die u heenvoeren naar het pad van het verderf. Heeft de Heiland niet eenmaal gebeden: “Ik bid niet, dat U, Vader hen uit de wereld wegneemt, maar dat U hen bewaart van den boze”?

Bent u, mijn medezoeker naar de volheid des Geestes, de dienstknecht der wereld of de slaaf van Jezus Christus? Of bent u misschien die collaborateur, die Hem verloochent ter wille van eer en aanzien, die bevreesd zijt dat men u niet meetelt of op zij zal zetten?

Achter ons liggen de jaren der verschrikking. U hebt misschien de beker van het lijden tot de bodem moeten ledigen. Misschien ook heeft God u wonderlijk bewaard en wel gedaan en met u gehandeld boven bidden en geloven. Hebt u nu de les ter harte genomen of hebt u al deze jaren niets geleerd? Bij hoe velen van ons is de greep naar Gods Woord losser en de gemeenschap met de Geest juist zwakker geworden. De zorgvuldigheden van het leven, de zorgen en de moeiten hebben het goede zaad verstikt. De oneerlijke praktijken hebben hun spoor diep achtergelaten.

Moet dan over ons het gericht voltrokken worden van het oude bondsvolk, dat door tuchtiging niets wilde leren?

Ons geslacht heeft de schim der apocalyptische ruiters voorbij zien trekken en het heeft gesidderd. Wij hoorden de stem van de vier hemelwezens als die van een donder­slag: “Kom”. En de ruiter op het rode paard heeft de aarde doordrenkt met het bloed der verslagenen. En die van het zwarte paard heeft rondgewaard en wij hebben zijn wurgende greep gezien in die droeve stoet die onze dijken langs ging en in hen, die de wegen van onze polders bevolkten. En het vale paard is de kampen doorgetrokken met het zwaard, met de honger en met de zwarte dood.

En wanneer zullen zij weer opgeroepen worden? Wanneer zal de leugengeest opnieuw de volkeren aanzetten tot haat en broedermoord?

Welke afstand scheidt ons nog van Jezus’ komst?

Indien u met Christus opgewekt zijt, zo bereidt u dan voor op Zijn terug­keer. Grijpt nu het Licht, voordat het leed in ver­sterkte mate weer de aarde overstroomt in de voor­avond van Jezus’ verschijnen.

Wij hebben in deze tijd nog een kans. Misschien onze laatste. Het is weer de genadetijd. Zullen we ons werpen in de geestes­ stroom dit jaar en het daarvan verwach­ten?

Zullen we weer onze kracht versplinteren in on­derlinge strijd, evenals die dienstknecht die meende, dat zijn Heer vertoefde te komen ?

God verhoede het.

O, stel uw hart open voor de inwerking van de Heilige Geest. Onderzoekt uw Bijbel meer dan ooit te voren. Leef bij dit Woord en bij de genade van de Heer. Bid om de vervulling van de Geest. Om die wonder­bare kracht die Jezus beloofde. Houd aan tot Hij ons verhoort. Zo wij elke dag tien minuten hameren op ditzelfde aambeeld, zal Hij ons gewis verhoren en onze dorstende harten verzadigen.

Nu alles vastgelopen is en de wijzen en verstandigen onder ons tastend en speurend hun weg zoeken, nu kan misschien de Geest des Heren doorbreken langs een nieu­we weg, die wij niet gekend en geweten hebben.

Wij beseffen zo, dat we in deze niets zelf kunnen ver­richten. Zijn we niet met al onze goede bedoelingen, met ons zoeken naar eenheid, met onze machtige organisaties en verenigingen, geestelijk verarmd? Hoeveel is ons de laatste jaren niet ontnomen en hoe weinig wensen we de oude dingen weer terug. We zijn er innerlijk aan ontgroeid. Er is een geslacht opgestaan, dat onbeschut heeft moeten leven in de moeilijkste omstandigheden. Dat geen genoegen meer kan smaken in een veroverd christendom van tra­ditie en vorm. Die stroom van repatriërende mensen, die de ruwe realiteit ervaren hebben, is niet meer tevreden met de geijkte term van ons dogmatisch denken. De gekwelde, de verdrukte, de lijder, zij allen zoeken geestelijke ervaringen.

Och, dat de Here nu ons Zijn Geest gave. Dat Hij naast het geloof in Hem nu ook nog een tweede zegen schonk. We beseffen het wel, dat we tot nog toe slechts de periferie aanraakten. Zullen we nu ons peillood mogen werpen in die onmetelijke oceaan van Zijn liefde? Zullen we nu door Geest en Woord contact krijgen met de verhoogde Heiland. Wij bidden om iets te mogen aanschouwen van Zijn heerlijkheid. Zijn schatkamers zijn nog niet allemaal opengebroken. De heer heeft meer om ons te geven. Laten we onze levenshouding bepalen. Als het zout der aarde moeten wij zijn in die volheid van het maatschappelijk leven. Maar, als eenzame staan we op onze wacht, om te zien, wat hij in ons spreken gaat. Zo moeten wij bidden, werken, wachten en waken totdat het de Heer behaagd ons zijn volheid te schenken.

 

Overdenkingen op de pelgrimsreis

Jezus zei: “Waar Ik heen ga, kunt gij Mij nu niet volgen, maar gij zult Mij later volgen”.

Petrus zeidé tot Hem “Here waarom kan Ik U nu niet volgen’ Ik zal mijn leven voor U inzetten. (Joh. 13:36-37)

Het was voor de vurige doortastende Petrus een zwaar woord: “Gij kunt mij nu niet volgen, maar gij zult mij later volgen .

De vraag: “waarom” zich onweerstaanbaar in hem naar voren. Waarom kon hij Jezus nu niet volgen? Twijfelde Jezus           aan zijn moed, aan zijn trouw?

Petrus was er van overtuigd dat er geen enkele reden was, waarom hij nu niet zou kunnen en later wel. Wat ontbrak hem. Diep was hij er zich van bewust, dat, hoe gevaarlijk  de reis ook zou zijn, die Jezus van plan was te ondernemen, hij gaarne alle gevaren met hem zo trotseren, ja zelfs zijn leven voor hem zou inzetten. Petrus was volkomen oprecht. Hij had zijn meester van harte lief en toch? Toch kon hij Jezus nu niet volgen. Jezus geeft hem geen antwoord op zijn vraag. Hij vertelt hem niet welke weg hij moest gaan. Hij vertelt hem ook niet wat Petrus nog ontbrak, dat er zoveel in hem was dat weggenomen moest worden, dat hij de verbroken eenheid van de schuld, de smart om de eigen verdorvenheid doch ook de vreugde om ontvangen vergiffenis en de doop met vuur en kracht nog moest leren kennen alvorens hij zijn meester kon volgen.

Wat zou het gebaat hebben of Jezus hem dit alles had uitgelegd; zou Petrus toegestemd of begrepen hebben ?

Immers neen’ Ja zelfs dat ene wat Jezus hem hier ont­hult: dat hij zijn Meester zou verloochenen, kon hij niet aannemen. “Al moest ik met U sterven, ik zal U voorzeker niet verloochenen.

De Schrift is ons gegeven tot lering. Jezus, de grote pedagoog oefent Petrus in het gehoorzamen zonder het “waarom” te weten. Nog nauwelijks een uur geleden, bij de voetwassing, moest Jezus hem dezelfde les leren: “Wat

Ik doe weet gij nu niet, maar gij zult het later verstaan”. En nog steeds handelt God zo met zijn kinderen.

Hoe menigmaal rijst niet in het hart van de gelovige de vraag naar het “waarom” op. Een der moeilijkste lessen. Daar is een jonge man, die graag al zijn krachten zou willen geven in de dienst van Gods koninkrijk, die een strijder zou willen worden op het zendingsveld. Doch het is of God hem niet nodig heeft. Er komt geen roeping tot hem, zijn jaren gaan voorbij en in zijn hart is de onrust. Waarom moet hij ledig staan? “Waarom kan ik U niet volgen?”

Waarom? God geeft geen antwoord. Misschien is er onbewust het hunkeren naar eer, naar invloed… En wat baat het, dit tot hem te zeggen? Eerst dan als hij merkt dat hij geestelijk failliet is en zichzelf heeft leren kennen, misschien door -val en zonde heen: als hij het eigen “ik” leerde haten, eerst dan zal God hem gebruiken.

We staan bij het ontzielde lichaam van een vurig werker in Gods koninkrijk, een man in de bloei van zijn jaren weggenomen en wij vragen “waarom”. Doch God geeft geen antwoord. “Wat Ik doe weet gij nu niet, maar gij zult het later verstaan.”

Later . . .

En omgekeerd is daar de vrouw, die reeds zoveel jaren op het ziekbed ligt. Er is bij haar slechts één hunkerend verlangen: verlost te worden uit deze lijdenstent en op te wieken tot haar Heiland. En menigmaal is er de bede in haar hart: “Heer waarom kan ik U nu niet volgen?”

Doch God geeft geen antwoord. De hemel zwijgt. Wel is zij gereinigd door het bloed van Christus, doch misschien wil God haar opvoeden tot grotere heiligheid. Misschien moet zij nog gehoorzaamheid leren, door hetgeen zij moet lijden. Dit is een weg, die zelfs Christus moest bewandelen. Die Zichzelf door de Heilige Geest moest leren opofferen.

En wat verstaan wij van deze dingen?

Het zijn de begenadigden, die deze weg Hem nawandelen. En deze weg gaat dwars in tegen het vlees en het verstand.

“Gij zult mij later volgen.” Dit is aan de ene zijde de afwijzing van ons ongeduldig verlangen; het is aan de andere kant Gods heerlijke belofte. “Gij zult …” dit houdt in een vaste belofte. Hoe diep de weg van Petrus ook zijn moge, hoe zwaar zijn val, Christus belofte zal niet verbroken worden; “gij zult Mij volgen . . Dit is de heerlijke troost der verkiezing Gods.

Er zal een ogenblik komen dat Petrus, hangend aan een kruis ten spot van de omstanders, de weg bewandelt die zijn Meester ging … en dan gaan de poorten van de heerlijkheid open en mag hij voor eeuwig bij zijn Meester zijn.

Zo zal het ook met u zijn, mijn broeder en zuster, die nu nog de weg der gehoorzaamheid moet leren bewandelen door veel lijden; Jezus zegt tot u: gij zult Mij later volgen.

En indien wij weten door het bloed van Christus gereinigd te zijn, dan is dit een vaste belofte voor u. De dag komt zeker – Hij belooft het u – dat gij uw Meester zult volgen en eeuwig bij Hem zijn. Wat een vreugde zal dat wezen.

Laat ons dan tot zolang met lijdzaamheid de loopbaan lopen, die voor ons ligt, ziende op Jezus, de Leidsman en Voleinder des geloofs.         

Br.

 

Een gevangene, en toch… door Corrie ten Boom (2)

Al vroeg begint de volgende morgen de stroom van mede­werkers te komen. Aan ieder vraag ik: “Weet je een adres voor een Joods echtpaar?” Fred weet een adres waar over­morgen plaats komt. Ik ga ‘t gauw vertellen aan tante Mien. Dat is de nieuwe naam van onze gast. Ze zit in de keuken aardappelen te schillen met Eusie en de andere jongens. “Oom Jan”, de nieuwe gast, zit bij vader een pijpje te roken. En als ik vertel dat er een adres is voor hem en zijn vrouw, smeken beiden of ze mogen blijven. Maar dat gaat niet. Ik laat het aan Betsie, mijn zuster over, hen te overtuigen. Zelf ga ik gauw naar boven, waar velen mijn raad nodig hebben.

“Is er plaats voor een Joods kindje?”

“Hoe kom ik aan groene Ausweisen?”

Een jongen is heel uit Limburg gekomen. Met andere jongens en meisjes werkt hij in een organisatie, die voor honderden Joodse kinderen zorgt.

Wat is het druk vandaag’. De problemen stapelen zich op. Een Joodse vrouw moet bevallen. Ik moet tijd vinden om met de directrice van een ziekenhuis te overleggen. Ergens heeft een kind difteritis gekregen. Een man is gestorven, dus moet ik een clandestiene begrafenis voor elkaar brengen.

Ik stuur die dag koeriers naar Limburg, Friesland en Enschedé. Mijn kamer lijkt wel een bijenkorf.

In een schuurtje op een tennisbaan ligt een zwaar zieke man, daar verstopt, omdat zijn gastheer gearresteerd is.

Hij zelf kon ternauwernood ontsnappen, ’s Avonds wordt op de baan getennist. Vóór zes uur moet de man weggehaald worden. Het is achter Santpoort.

“Jongens aan het werk! Wie zorgt voor vervoer? Wie voor het adres?”

Mijn flinke aardige boys springen op en overleggen. Even later is het stiller in mijn kamer, want velen zijn op pad.

Wat zijn het aantrekkelijk jonge mensen met frisse, flinke gezichten. Ze zijn ernstig voor hun leeftijd. Ze doen zelf­standig, verantwoordelijk werk. Van hun trouw, maar niet minder van hun zwijgzaamheid hangen mensenlevens af.

Ze voelen zich thuis bij mij. Als het werk hun geen tijd laat om nog naar huis te gaan, eten en slapen zij in de Béjé. Dat is de schuilnaam voor ons huis.

Om tien uur ’s avonds heb ik pas gelegenheid om orde in mijn aantekeningen te brengen. De Italiaanse les heb ik niet kunnen bijwonen. Die wordt gegeven door Mary onze oudste onderduikster, die een reisbureau in Italië heeft ge­had. Eusie geeft Hebreeuws, Hans sterrenkunde. Jaap voelt dat hij niet wedijveren kan met al die geleerdheid en geeft soms een goochelavond. De trucjes zijn wel wat doorzich­tig, maar ’t brengt een vrolijke stemming.

De Italiaanse les wordt door allen bijgewoond. Zelfs va­der is er bij, hij neemt al gauw een opschrijfboekje ter hand. Zijn vierentachtigjarige leeftijd verhindert hem niet zijn talenkennis uit te breiden. Talenstudie is een van zijn liefhebberijen.

Wat is het gezellig zoveel mensen in huis te hebben. Aan de ovale tafel zitten wij met de stoelen een weinig schuin, zo passen we beter om de tafel. Het is zo nauw dat de poes (hij heeft de mooie naam: “Mahér-Shalal-Chasbaz” d.w.z. Haastig tot de roof, spoedig tot de buit”) het spelletje bedenkt om van de ene schouder op de andere te stappen en zo de tafel rond te gaan tot hij ten slotte op de schouder van Grootvader rust vindt.

De stemming is erg rumoerig vandaag. Wat lijkt het huis weinig op wat het in de ogen van de buitenwereld zijn moet: de rustige woonplaats van drie bejaarde mensen.

Daar wordt een ladder voor het raam gezet. De gezichten verstrakken. Vooral de nieuwe gasten zijn bleek van schrik. Gelukkig ’t blijkt de glazenwasser te zijn, die de ramen komt lappen. Opluchting. Maar toch … stel je voor, dat hij een verrader is. Hoe verklaren we ons grote gezelschap ? Eusie weet het: “We doen of tante Bep jarig is en zin­gen het traditionele lied: “O, wat zijn wij heden blij, tante is jarig, tante is jarig”.

Zware basstemmen, alten, sopranen, allen proberen mee te doen, maar ’t lachen verhindert ons, het schone lied uit te zingen.

“Eusie, ga met je rug naar het raam zitten” “Zelfs zijn nek is nog semitisch” fluistert Hans, “het helpt toch niet”.

Kan dit zo door gaan? Ik draag altijd mijn bijbeltje tussen mijn kleren verstopt en een potloodje in het haar. Ik reken er op dat het plotseling mis kan gaan.

Het aantal medewerkers stijgt met de dag. Meer dan tachtig onderduikers zijn voor korte of lange tijd in de Béjé geweest. Een vaste kern blijft altijd: Hiervan zijn Mary, en Martha Joden. De anderen zijn Hans, een student en Leendert, een onderwijzer. Allen helpen mee in de huis­houding. Toch wordt het rommelig in huis, want echt deskundige hulp is er niet. Maar ’t is zo goed bedoeld. Het belangrijkste is toch, dat de mensen gered worden en dat zij een gelukkig tehuis hier hebben en daar behoren geen herhaalde standjes bij. Dingen, die vroeger zo belangrijk waren geraken op de achtergrond.

 

Aan de lezers.

We hopen in het volgend nummer door te gaan met de bespreking van het boek der Openbaring.

Ook zullen van de hand van Dr. W. ten Boom enkele artikelen verschijnen over de offers bij Oud-Israël.

 

Geheel onverwachts nam God in Zijne heerlijkheid tot Zich, onze geliefde Man, Zoon, Behuwdzoon, Broeder. Zwager en Oom

Nicolaas Vetter

in de leeftijd van 46 jaar.

In leven voorganger van de Pinkster­gemeente te Haarlem.

Zijn laatste getuigenis was: Immers is mijn ziel stil tot God. van Hem is mijn heil. Dit zij ook onze troost in dit verlies.

Uit aller naam, Wed. M. Vetter-v. d. Goor, Haarlem, 31 Juli 1945. Nieuwe Kruisstraat .

Bij het heengaan van br. Vetter.

De begrafenis.

Het was Vrijdagmorgen overvol in het gebouw Immanuel. Zwijgend en met diepe ontroering waren velen geschaard rondom het stoffelijk overschot van broeder Vetter. Voor het platform, waarvan hij bijna Zondag aan Zondag negen jaar lang had gesproken, stond de kist waarop een zilveren plaat was aangebracht met de woorden: Nicolaas Vetter 1899-1945.

Broeder De Jong, die met grote moeite uit Enschedé, waar hij zijn vakantie zou doorbrengen, was teruggekeerd, leidde de rouwdienst. Na het zingen van lied 482 uit de bundel van Joh. de Heer las hij voor (2 Kor. 05:01-10; 1 Kor. 15:47-58; Openb. 21:01-08 en Openb. 22:01-05).

De kinderen van de Zondagsschool zongen daarop: “Grijp toch de kansen van God u gegeven”.

Na het zingen van lied 456 sprak broeder De Jong. Hij herinnerde aan de ernstige boodschap die op de conferentie in Aug. 1943 is gebracht, waarin gezegd werd, dat God enkele voorgangers zou wegnemen. Enkele maanden geleden is broeder Zoutman gestorven, zonder ziekbed, zonder ge­legenheid om afscheid te nemen (hij werd door een granaat­scherf getroffen) God nam hem eenvoudig weg.

Thans bij de lijkbaar van broeder Vetter moeten we weer zeggen: God nam hem weg. – Ook hier was geen gelegenheid voor afscheid. Ook hij ging in één ogenblik heen.

Enkele dagen geleden, toen de autobus vertrok had broe­der Vetter tegen spreker gezegd: “Broeder De Jong, nu komt U niet terug voor u uitgerust bent.” Daarna nog een handdruk… Wie wist, dat deze de laatste op aarde zou zijn?

De Psalmist zegt: “Here, maak mij bekend mijn einde, en welke de mate mijner dagen zij; dat ik weet hoe ver­gankelijk ik zij (Ps. 039:005). Was broeder Vetter er mee bekend? Een half jaar geleden zei hij eens: “Broeder De Jong, ik leef niet lang meer”.

De Psalmist vervolgt met de woorden: “Zie Gij hebt mijn dagen een handbreed gesteld, en mijn leeftijd is als niets voor U; immers is een ieder mens, hoe vast hij staat, enkel ijdelheid”.

Dat is de mens.

In vers 10 van deze zelfde psalm zegt de dichter: “Ik ben verstomd, ik zal mijn mond niet opendoen”.

Ook wij kunnen dit zeggen.

Waarom is het geschied? Wij weten het niet.

Eén ding is zeker: God vergist zich niet.

God heeft deze dienstknecht in zijn arbeid gesteld. Hij heeft het trouw gedaan, met grote liefde tot zijn Zender. In grote onbaatzuchtigheid is hij door het leven gegaan, trachtend de voetstappen te drukken van zijn Meester.

Velen mocht hij tot Jezus leiden. Ver weg in het don­kere heidenland heeft hij het zaad uitgestrooid. God heeft het gezegend. Daar heeft hij ook zijn lichamelijke kracht ingeboet. Teruggekomen geleek hij een sterk man, hij was een zwakke.

Ook hier is hij velen tot zegen geworden. De verwaar­loosde arbeid in de gemeente heeft hij opgenomen en ge­daan wat hij kon doen.

Niets was hem te veel. Hij heeft getuigd met het woord en getuigd met de daad.

Waarom werd hij weggenomen?

Geliefden, ga geen antwoord zoeken. “Ik ben verstomd” zegt de Psalmist, “ik zal mijn mond niet opendoen”.

Wij moeten zwijgen. Waarom? De psalmist geeft het antwoord: “Want Gij hebt het gedaan”.

Wij zouden zeggen: Hij kan niet gemist worden. Dit zeggen wij, dat zegt onze geliefde zuster Vetter. Eén ding weten we echter, zuster: God had hem lief en heeft u lief. Dat is meer dan wat een mens voor u kan zijn. God heeft u lief.

Wij weten niet, maar God weet en Hij vergist zich niet. Toch willen we ook spreken over wat we weten. We kun­nen niet indringen in Gods raad, maar wel heeft Hij een gedeelte van Zijn raad voor ons bloot gelegd.

Daarom staat in het Nieuwe testament zo dikwijls: “wij weten . . .”

Zo lezen we in 2 Korinthe: “Want wij weten, dat, indien de aardse tent, waarin wij wonen, wordt afgebroken, wij een gebouw van God hebben, in de hemelen, niet met handen gemaakt, een eeuwig huis”.

Dit weten droeg onze broeder in zijn hart.

Hij wist gekocht te zijn door het bloed van Jezus Christus.

Hij wist, dat de Heilige Geest in hem getuigde, dat hij een kind van God was.

Daarom zijn we nu niet als degenen, die geen hoop hebben.

Daarom kunnen we zingen door onze tranen heen.

Jezus zegt: “In het huis mijns Vaders zijn vele woningen, Ik ga heen om u plaats te bereiden.”

Bij die vele woningen had ook onze geliefde broeder een woning, door God hem toebereid.

Daarvan heeft hij getuigd.

Zijn laatste tekst waarover hij tot ons sprak was: “Immers is mijn ziel stil tot God, van Hem is mijn heil.”

Hij vertelde de laatste Zondag, hoe hij ’s morgens met dit woord wakker was geworden.

Waarom was zijn ziel stil tot God?

Hij wist dat zijn zonden verzoend waren door het bloed van Jezus Christus.

Wij weten, dat als deze tent, waarin wij wonen opgerold is, ons een huis wacht niet met handen gemaakt.

Wat kan het leven in deze tent zwaar zijn.

Hoe heeft ook onze broeder gestreden, geleden, vaak niet begrepen en verkeerd beoordeeld.

Hoe moeilijk is het vaak in deze tent.

Maar, halleluja, wij weten, dat ons een huis wacht niet met handen gemaakt.

Halleluja: wij weten.

Dit troost ons allen: wij weten, dat er een ogenblik zal komen, dat we samen gesteld worden voor de troon.

Ah er één wens van onze broeder zou zijn, waaraan ik kan voldoen, dan is het wel door deze vraag te stellen: “Weet gij ook .. . Weet gij ook als de grote maaier komt, dat gij een huis hebt in de hemelen?”

Als gij dit niet weet, zou ik thans in de naam van mijn Zender, maar ook in de naam van hem, die uit ons midden weg is, u willen vragen: Laat u met God verzoenen. Neem het heil, dat u geboden wordt in Jezus Christus.

Wij weten, dat wie in Jezus Christus gelooft, het eeuwige leven heeft.

Hij komt niet in de verdoemenis.

Glorie, glorie voor Jezus.

Het was een aangrijpend ogenblik toen, na het zingen van lied 342, de kist tussen de rijen der gemeenteleden, de zaal werd uitgedragen.

In de aula van de begraafplaats aan de Kleverlaan zong het zangkoor lied 837 en de aanwezigen Psalm 62 vers 1.

Mijn ziel is immers stil tot God;
Van Hem wacht ik een heilrijk lot;
Hij immers zal mijn rotssteen wezen,
Mijn heil, mijn hulp in mijn gebrek,
Mijn toevlucht en mijn hoog vertrek:
Ik zal geen grote wank’ling vrezen.

Achtereenvolgens werd hier het woord gevoerd door broeder Klaver, voorganger te Amsterdam, broeder Haverkamp, ouderling der Haarlemse gemeente, broeder Van der Woude, voorganger der Gemeente Gods te Rotterdam, broeder Hall, voorganger te Hilversum en persoonlijke vriend, broeder Verkammon, die 9 maanden ah zoon bij broeder Vetter in huis heeft verkeerd en ten slotte door broeder Boot, voor­ganger te Delft.

Broeder De Jong eindigde met het lezen van enkele verzen uit Gods Woord.

Terwijl langzaam de kist omlaag daalde zongen de om­standers bij het graf: “Veilig in Jezus armen . . .” waarna broeder Klaver een dankgebed uitsprak.

Hiermede was deze plechtige uitvaart geëindigd. Al is broeder Vetter heengegaan, zijn naam zal in dankbare herinnering blijven bij velen.

En we weten: hij leeft.

Br.

 

1945.07.01

Gods harmonie op aarde als in de hemel.

Door Rev. Grant Meiklejohn P.P.C.L. I.

Met de melodie van schone muziek komt het verlangen in onze harten naar de harmonie van Gods hemel.

Moge deze op aarde zijn als in de hemel.

Voor de oorlog waren er ernstige pogingen om een goede verstandhouding en goede wil tussen de volkeren der wereld op te bouwen. Maar er was ook veel disharmonie: sommige horens blie­zen te luid en sommige kunstenaars krasten te hard. De disharmonie werd tot een geraas en toen tot de vernietigende chaos van de oorlog.

Nu worden de instrumenten opnieuw gestemd en de musici zijn aan ’t oefenen voor een lief­lijker harmonie. Sommige melodieën zijn somber geworden door de herinnering aan de gebrachte offers: de levens gegeven hier in Holland tijdens de vastberaden tegenstand, die gij hebt geboden; de levens geofferd op de slagvelden om de over­heersing van de mens omver te werpen. Er zijn ook maten, die krachtig klinken van de over­winning door het geloof, vastbesloten in de morgenstond om Gods wil te doen. En er zijn maten van zachte muziek, die ons smeken: “wees stil”; en wij denken stil en nederig: waarom zou God mijn leven gespaard hebben? Waarom adem ik nog steeds, terwijl mijn vrienden doodgescho­ten zijn, of mijn buurman, van honger stierf of mijn kameraad gedood werd in de strijd? Durf ik mijzelf meer waardig achten? Neen, dat niet. Dan moet God nog werk voor mij hebben, mis­schien zelfs werk waar het op aan komt. Kan ik aarzelen? Geef mij het instrument (of moet ik het nog vinden?) en maak mij bekwaam om zo te spelen, dat ik geen valse noot mag aanslaan.

Maar laten we voor we met ons werk begin­nen, het terrein van ons pogen onderzoeken. Het is geen christelijke wereld, die wij zien. Het is geen christelijke beschaving, geen christelijk land. Maar er zijn christenen hier en daar in ieder land. op een of andere wijze tezamen vere­nigd door de grote kracht van de Heilige Geest. Op de voorgrond is de stervende aanmatiging van de Japanse keizeraanbidding, Duitse over­heersing, Italiaanse ontnuchtering. De geschie­denis heeft opnieuw de uiteindelijke val van de menselijke hoogmoed doen aanschouwen.

Iets van onze eigen hoogmoed is ook gevallen, wij zijn niet zonder gebreken. Terwijl het onze christenplicht is tirannie, wreedheid en half- heidendom te veroordelen, kunnen en durven we toch niet in de geest van onzen Heer, Die het meeste leed van de onrechtvaardigste en wreedste Zijner vijanden, de mensenkinderen, die God schiep, veroordelen.

Wie zal ons de weg wijzen? Wie zal het or­kest dirigeren?

Met deze vraag voor ogen schreef de profeet Jesaja in (Jes. 11:01): “Er zal een rijsje voortkomen uit de afgehouwen tronk van Isaï… en op Hem zal de Geest des Heren rusten, de Geest van wijs­heid… verstand… raad… sterkte… kennis… vreze des Heren. En de wolf zal met het lam verkeren… en een klein jongske zal ze drijven… Een banier der volkeren, naar Hem zullen alle heidenen vragen en Zijn rust zal heerlijk zijn.”

En evenzo aanschouwde Johannes het, jaren later: “Een nieuwe hemel en een nieuwe aarde… Zie de tabernakel Gods is bij de mensen, en Hij zal bij hen wonen, en zij zullen zijn volk zijn. en God zal zelf bij hen en hun God zijn.

En God zal alle tranen van hun ogen afwissen en de dood zal niet meer zijn noch rouw, noch gekrijt, noch moeite zal meer zijn, want de eerste dingen zijn weggegaan.

En die op de troon zat zeide: Ziet, Ik maak alle dingen nieuw”.

Dit is de harmonie des hemels.

Maar aan de voet van de berg horen wij nog immer de disharmonie van de aarde. Een groot probleem ligt voor ons. De christelijke broeder­schap heeft de allergrootste taak, want door de genade van Christus blijft nog altijd de enige ware hoop in onze harten; en de instrumenten, zijn in onze handen. Wat moeten we doen?

Een Canadees voorstel tot u, die onder de nazi­regressie al deze jaren zijt geweest, zou noch aan­genaam, noch aanvaardbaar zijn. Maar de woor­den van Jezus zijn een gebod, zowel voor de christenen in Canada als voor die in Holland. Hij zei: “Maar indien uw broeder tegen u ge­zondigd heeft, ga heen en bestraf hem, indien hij u hoort, zo hebt gij uw broeder gewonnen.”

Dit is wel een van de moeilijkste gedeelten uit het Nieuwe Testament voor sommige mensen nu. Niettemin, om het teken van het kruis te volgen moeten wij met Hem gaan op zijn kruisweg.

De vertegenwoordigers van de christelijke broederschap zullen niet naar de vreemde parlementen gaan, maar tot hun eigen christelijke broeders en zusters in ieder land, terwijl ze over de scheidsmuren en gapende wonden van de oor­log reiken om de handen van de gelovigen te grijpen en met hen plaats te nemen, met hen te spreken en door hen begrepen te worden en met hen te wandelen op één pelgrimsreis, zingende de lofzangen van onze God en Vader.

En in het gehele lichaam van Christus, ten nauwste verenigd, is het heilige ritme, de enige hoop: eensgezindheid en vrede.

Zoals Augustinus het uitsprak zal onze ziel geen rust vinden, totdat zij rust vindt in God.

Daarom nemen wij de instrumenten op, die ons gegeven zijn en bespelen ze, terwijl we zoeken te bereiken de harmonie des hemels.

 

Overdenking op de pelgrimsreis.

Verlangt als pasgeboren kinderen naar de onvervalste melk van het woord.

(1 Petr. 02:02).

Wij hebben in het jaar, dat achter ons ligt ondervonden wat melkvervalsing betekent. Ge­standaardiseerde melk, taptemelkpoeder… het zag er alles als melk uit doch de voedingswaarde was voor een groot deel verdwenen. We onder­vonden en onze kinderen ondervonden wat dit op de duur betekende.

En nu zegt Petrus, dat we moeten verlangen naar onvervalste melk des woords.

Is er dan vervalste melk des woords?

Ja zeker. Dat is het Woord, dat pasklaar ge­maakt is aan, de menselijke verlangens, dat ver­bogen is naar de tijdsomstandigheden, het Woord waarmee geknoeid is. In sterke mate hebben we dit gezien in de Germaans-Christelijke bewerking van de Bijbel, waar alles uit verwijderd was wat botste met de Nationaalsocialistische wereld­beschouwing. Vele verzen waren in deze “Bijbel” gewijzigd of weggelaten. Als voorbeeld geven we (Joh. 12:13-15), waar staat: “Zij namen de tak­ken van palmbomen en gingen uit Hem tegemoet, en riepen: Hosanna! Gezegend is Hij, Die daar komt in de Naam des Heren. Hij Die is de Ko­ning Israëls. En Jezus vond een jonge ezel en zat daarop; gelijk geschreven is: “Vreest niet gij dochter Sions! zie uw Koning komt, zittende op het veulen ener ezelin.”

In de “Germaanse vertaling^–‘ luidden deze verzen: “Toen namen zij groene twijgen, gingen hem tegemoet en riepen: Heil hem, gij zult koning zijn. Jezus vond een armzalige ezel; deze besteeg hij en vervulde daarmee de oude profetie van de profeten omtrent Zijn intocht als koning”. Dat Jezus Koning der Joden heette, moest weggewerkt worden.

Doch niet altijd zal de “melkvervalsing” zo grof en aantoonbaar zijn. Vele gebruiken Gods Woord en vervalsen het voor eigen doel door slechts die teksten naar voren te brengen, die in hun kraam te pas komen. “Ieder ketter heeft zijn letter” zegt het spreekwoord, dat wil zeggen: hij laat zorgvuldig weg wat tegen zijn leer getuigt.

In onze dagen, waarin er een algemeen streven naar eenheid zich openbaart – wat op zichzelf is toe te juichen – is het gevaar niet denkbeeldig, dat vele gelovigen ter wille van de eenheid met andersdenkenden het evangelie pasklaar gaan maken, het van zijn scherpe kantjes ontdoen en in hun prediking en getuigenis alles weg laten, wat deze vermeende eenheid zou schaden.

Er is een stroming, die evangelie en humanisme als twee gelijkwaardige, in ieder geval als twee gelijksoortige machten naast elkaar wil plaatsen, waaruit de geestelijke vernieuwing van onze volkskracht moet voortkomen. De gehoorzaam­heid aan Gods Woord eist echter, dat we onver­zwakt belijden, dat al wat uit het geloof niet is, zonde is. Waar dit gepredikt wordt wekt het Woord steeds de ergernis van de natuurlijke mens. Het is juist het kenmerk van de valse eenheidskerk van de toekomst, dat de mensen de ge­zonde leer niet zullen verdragen, maar, omdat hun gehoor verwend is, naar hun eigen begeerten zich leraren zullen bijeenhalen, dat zij hun oor van de waarheid zullen afkeren en zich naar de verdichtsels keren. (2 Tim. 03:08.)

Doch niet alleen in het publieke, ook in ons persoonlijk leven zijn wij geneigd Gods Woord te vervalsen. We doen dit als we de woorden van troost en bemoediging ons toe-eigenen, als wandtekst aan de wand van ons hart hangen, doch de gedeelten, die ons vermanen en bestraffen non­chalant voorbijgaan. Juist als een mens de ver­maning nodig heeft vreest hij instinctief, dat als hij gaat luisteren naar Gods Woord, zijn geweten mede getuigenis gaat geven en hem veroordeelt. De onreine in gedachten en handelingen slaat liefst Romeinen 1 over en de man, die zo gaarne rijk wil worden, luistert liever niet naar (1 Tim. 06:09-10).

Willen we werkelijk geestelijk groeien en niet ondervoed raken, dan moeten we het ganse Woord Gods, zoals het tot ons komt, indrinken.

Hoe staat het met ons? Leven wij bij vervalste melk van een eigenwillige godsdienst of staan we open voor de volle waarheid Gods? Ook de Joden lazen de Schrift en toch verstonden zij het getuigenis niet, dat tot hen sprak en hen ver­oordeelde. (Joh. 05:39.)

Een verbroken geest, die gewillig is zich te laten vermanen, is kostelijk in Gods ogen. Dan zijn we als pasgeboren kinderen begerig naar de onvervalste melk des Woords om daardoor op te wassen tot zaligheid.

J. v.d. B.

 

Balans. (gedicht)

Nu treden wij beschroomd uit deze duist’re dagen

de lichte toekomst in, nog schrijnt in ons het leed

en hangt te wijd om ons het vaak verstelde kleed,

nog gaan we tussen ’t puin van oorlogs wrede plagen.

 

Nog zien wij om naar hen, die spoorloos van ons gingen

en eenzaam daalden ’t pad, dat immer verder voert;

wij denken aan hun trouw, tot in de ziel ontroerd

en wegen ’t leven, dat wij dankend weer ontvingen.

 

Wat was de winst, wat het verlies van deze dagen?

Staan wij nu één van zin rondom het godd’lijk woord

in dienst van éne Heer, Wien ziel en lijf behoort,

bereid elkanders last op ’s levens reis te dragen?

 

Verteerde ’t vrome kleed, dat slechts de zelfzucht hulde?

Beminnen wij, bevrijd van ’t klein-bekrompen woord

en ’t oordeel over hen, die niet tot ons behoort

den broeder, voor wie Christus zondensmarten dulde?

 

Kwam ons de hemel en des Heilands liefde nader?

Zijn w’ in doorwaakte nachten meer Hem toegewijd?

Is er een sterker heimwee naar Zijn heerlijkheid?

En brengen we onze nood vertrouwder tot de Vader?

1. v.d. B.

 

180 Schoten.

Binnenkort hopen wij een vervolgverhaal te plaat­sen van de hand van Mej. Corrie ten Boom (bij velen in ons land bekend als “tante Kees”) over haar ondervindingen in gevangenis en concentratiekamp.

Tezamen met haar zuster Betsie is zij wegens het, helpen van Joden gevangen genomen en vanuit de gevangenis te Scheveningen overgebracht naar het concentratiekamp te Vught.

Toen de invasie plaats vond en de Engelsen en Amerikanen snel door Frankrijk en België naar het Noorden oprukten, hoopten zij spoedig bevrijd te worden. Helaas deze hoop werd niet vervuld. Honderdtachtig gevangenen werden doodgeschoten en de overi­gen naar een kamp in Duitsland vervoerd.

Over deze dag van teleurstelling vertelt zij in de volgende schets.

Er worden bruggen opgeblazen, ergens dichtbij. De explosies zijn zo ontzettend, dat wij de mon­den wijd open houden, om onze trommelvliezen te sparen. Er is angst in ons hart gekomen, in plaats van de blijde hoop. Bij het prikkeldraad, dat ons van het mannenkamp scheidt, staan vele vrouwen gedromd op banken en raamkozijnen. Er gebeurt iets aan de andere kant. Alle mannen staan op het grote plein aangetreden. Een bleek vrouwtje zegt tegen mij: “Kan ik mijn man van hier af zien staan? Zou dit de laatste keer zijn, ik ben zo bang, dat ze hem wat ergs doen.”

Niemand spreekt, tot een zegt:

“Nu worden er mannen naar voren geroepen uit alle groepen.”

Wij horen namen afroepen, maar kunnen het niet verstaan. Wij wachten. Een ontzetting heeft zich van ons meester gemaakt.

“Nu marcheren er velen de poort uit. O, zij gaan vast op transport naar Duitsland.”

Het geruis van vele voetstappen in de pas wordt minutenlang gehoord en dan sterft het geluid weg. Het is nu doodstil. Wij wachten.

Waarop?

Een springt van de bank en verdwijnt in de barak, langzaam volgen anderen, het is akelig stil. Niemand spreekt.

En dan horen wij honderdtachtig schoten.

leder schot betekent het einde van het leven van een goede Nederlander. En dat weten we. Ik leg mijn hoofd op Betsies schouder. Kan ellende zo zwaar worden, dat je bezwijkt?

“Betsie, ik kan het niet dragen.”

“Waarom, o Heer, waarom laat U dit toe?”

Weet Betsie niet wat er gebeurt? Haar gezicht staat zo vredig, haast gelukkig. Heeft God een omtuining rondom haar gemaakt, zoals bij Job? Dringt het erge niet tot haar door? Ik neem haar hand en trek haar zachtjes naar de andere kant van de barak, weg van de nameloze smart van al deze vrouwen, die niet weten of een van de honderdtachtig schoten haar man, haar verloofde, haar zoon heeft geraakt. We gaan zitten op een van de ruw-berkenhouten banken.

“Hij heeft onze krankheden op zich genomen, onze smarten heeft Hij gedragen.”

“Heer, ook deze smart?”

“Ja, mijn kind en je hoeft en kunt en mag de smarten van de wereld om je heen niet zelf dragen.”

“Maar Heer, ik heb dit gezien en gehoord en het was zo erg. O Heer, waarom, waarom?”

“Ik aanschouw de moeite en het verdriet; op­dat men het in Mijn hand legge. Werp al Uw bekommernissen op Mij.”

“O Heer, geef mij dan Uw Heilige Geest, opdat ik dit grote leed bij U brengen en bij U laten kan.”

Nu wordt het rustig vanbinnen. Ik herinner mij ineens een stille Zondagavond in Lunteren, jaren geleden. De Sadhoe Soendar Sing zat voor ons en wij mochten hem alles vragen, wat wij wilden. Een jonge student vroeg:

“Waarom heeft God toegelaten, dat zo vele onschuldigen stierven in de oorlog.”

De Sadoe antwoordde: “Omdat God dat voor hen nodig vond.”

Ik ga met Betsie naar de barak en lig even later naast haar op het bed.

Ik slaap niet, maar lig stil en er is vrede in mijn hart. God vergist zich niet. Alles lijkt ver­ward borduurwerk, zinloos en verschrikkelijk. Maar het is de onderkant. Eens zullen wij de bovenkant zien en dan zullen wij ons verwonde­ren en danken.

 

Reiniging en heiligmaking.

De mens wordt van zijn zonden gereinigd door het bloed van Jezus Christus, de Zoon van God. (Heb. 09:14). “Hoeveel te meer zal het Bloed van Christus, die door de eeuwige Geest Zich zelven Gode onstraffelijk opgeofferd heeft, uw geweten reinigen van dode werken om de levende “God te dienen”. De reiniging en heili­ging van ons karakter geschiedt door de Heilige Geest, die het leven van Christus in ons brengt, waardoor wij levensverwantschap krijgen als kind van God.

Wij moeten hieraan meewerken door ons in het geloof open te stellen en niet toe te laten, dat lelijke slechte gedachten bij ons opkomen. Wij moeten zien op Christus en in en door Zijn liefde blijven wij in een geestelijke reine sfeer, waardoor wij buiten het slechte van de wereld blijven. Ondervinding van iets slechts moet ons voeren tot de Goddelijke Liefde, Die alles vergeeft en ons door Haar Reinheid het slechte doet ver­foeien en schuwen, ook in onze woorden.

Waakt over uw gedachten en gevoelens en bidt om de innerlijke Reiniging en Heiliging! Wast op in de Genade en Kennis van God; Gods Woord zij de grondslag van ons Godsver­trouwen en de ervaring zal naar God wijzen. (2 Kor. 01:09). “Ja, wij hadden zelf al in onszelf het vonnis van de dood, opdat wij niet op onszelf vertrouwen zouden, maar op God, Die de doden verwekt.”

(Ps. 125:012). “Die op de Here vertrouwen zijn als de berg Sion, die niet wankelt, maar blijft in eeuwigheid!”

(Overgenomen uit “Dit is het”.)

De antithese onvermijdelijk (tegengestelde)

Meent gij, dat Ik gekomen ben, om vrede te geven op aarde? Neen, zeg ik U, veeleer verdeeldheid. (Luc. 12:51).

Na de verschrikking van de vijf oorlogsjaren, die achter ons liggen, voelt men allerwege de noodzaak van geestelijke wederopbouw. De mens moet komen tot innerlijke harmo­nie, vrede, blijdschap, rust.

De oorlog bracht disharmonie, onrust, vrees, teleurstel­ling. We zien om ons een verwilderde jeugd, opgegroeid in een sfeer van leugen en diefstal. We zien om ons een ont­redderde maatschappij, waar velen gewend zijn geraakt royaal te leven met een minimum van energiegebruik, door zwarte handel en bedrog, ja, zelfs menigmaal geprezen om hun lijdelijke sabotage.

De wederopbouw der verwoeste steden is moeilijk, de wederopbouw der maatschappij oneindig moeilijker.

Een allesbeheersende vraag in onze dagen is: hoe zullen we aan deze taak beginnen. Moeten we het op de oude manier proberen, of zullen we nieuwe wegen inslaan?

Nu is men het er algemeen over eens: niet op de oude manier.

Op de onderwijs conferenties hoort men het: het oude rationalisme heeft afgedaan. Kennis alleen maakt niet ge­lukkig en brengt de mens niet tot harmonische ontwikke­ling. Karaktervorming, ontplooiing van de persoonlijkheid, beoefening van de gemeenschapszin is oneindig belangrijker.

En we lezen het dagelijks in de kranten: de oude maatschappij met haar funeste strijd tussen werkgever en werknemer, met haar schrille sociale tegenstellingen wensen we niet terug. We moeten komen tot samenwerking, rechtvaardigheid, naastenliefde.

In dit alles is zo veel wat herinnert aan dat, wat het christendom van alle tijden heeft gezegd. De vraag rijst dan ook: kunnen we, met behoud van eigen inzichten, niet samenwerken met hen die niet geloven, om dit doel te bereiken? Kunnen christendom en humanisme niet de twee bronnen zijn, die de geestelijke vernieuwing van ons volk voeden?

Laten we om deze urgente vraag te beantwoorden ons bezinnen op het uitgangspunt van ons werken, het doel dat we ons stellen en de middelen die we gebruiken.

En dan moeten wij reeds dadelijk een principieel ver­schil constateren. Het humanisme gaat uit van de ge­dachte, dat de mens wel verworden, doch niet geheel bedorven is. Hij is misvormd door de omstandigheden, verzwakt van wil, geremd in zijn ontwikkeling, misschien erfelijk belast, doch hij heeft toch van nature de mogelijk­heden het goede te bereiken en een harmonisch mens te worden.

Als we de jeugd gelegenheid geven zich ongeremd te ontwikkelen, in het juiste milieu brengen, de juiste leiding geven, dan zal deze opgroeien tot een beter geslacht dan het voorgaande, dat door verkeerde opvoeding zijn doel niet heeft bereikt.

Broeders, bereidt u de Heer te ontmoeten, bestrijdt niet het kwaad met het kwaad; gij kunt de Heiland der wereld niet groeten met vuisten, gebald door haat.

Diametraal hiertegenover staat het woord van de Schrift dat de mens in zonde ontvangen en geboren is en niet bekwaam tot enig goed. Dat alleen langs de weg der aller diepste omzetting: de wedergeboorte, de harmonische mens kan ontstaan.

De poging van het humanisme is gelijk aan die van baron Von Munchhausen, die zichzelf aan zijn haren uit het moeras wilde trekken.

De weg van het christendom is die van ’t verloren schaap, dat hulpeloos in zichzelf, gered moet worden door de Goeden Herder.

Het humanisme miskent de ontzaglijke schuld, die de mens heeft tegenover God. Zij spreekt slechts van onvol­maaktheid of van een geremd zijn in het bereiken van het doel. Zij wijst niet op de noodzakelijkheid van schuldbelij­denis, en bekering, maar zegt tegen het kind, tegen de mens van onze verworden tijd: begin weer opnieuw, eindelijk zal het je gelukken.

Het humanisme, en hier geraken we aan het grote ver­schil, heeft krachtens deze beschouwing het bloed van Christus niet nodig. Zij ziet niet dat er schuld is, schuld bij de jeugd en bij de volwassenen die niet goedgemaakt kan worden, ook door geen honderd ernstige voornemens, doch die slechts bedekt kan worden door het bloed van Jezus Christus.

Waar zij zo, zonder wedergeboorte, slechts door een volle ontplooiing der persoonlijkheid tot een betere maat­schappij wil komen is haar pogen van te voren gedoemd tot mislukken.

Evenmin als de broederschap der Franse revolutie, zal de gemeenschapszin waar onze tijd over spreekt werkelijk­heid worden.

Want altijd zal deze weg tot een harmonisch samen­leven doorkruist worden door de liefde tot het eigen ik. Het egoïsme van de mens heeft ten alle tijde ieder ideaal omlaag getrokken en bezoedeld.

De wil tot de macht, die diep in ons hart leeft, de wil om het goed te hebben, desnoods ten koste van anderen, is de kenmerkende trek van de natuurlijke mens.

Tevergeefs zoekt de mens genezing hiervan in zichzelf. Het “ik” heeft zich tot het middelpunt van het gehele leven van de mens gemaakt en laat zich hiervan door geen menselijke redenering of opvoeding verdrijven.

Het eigen “ik” is de grootste vijand van de mens.

Dit uitgangspunt is zo vernederend voor de mens dat het geen gehoor krijgt. Reeds hier zullen we ontdekken, dat de antithese niet gezocht wordt, doch dat ze ons op­gedrongen wordt, als we dit beginsel ten volle handhaven.

Deze leer is hard en wekt wrevel en weerstand, ze kwetst onze menselijke hoogmoed en maakt ons hulpeloos afhan­kelijk van Christus.

Het spreekt van zelf, dat dit verschil van uitgangspunt leidt tot een diep verschil in de weg, die we inslaan om tot het doel te komen.

We hopen hier een volgende maal over te spreken.

 

Als mensen verloren gaan

Het is tragisch als mensen verloren gaan. In de ontzaglijke uitgestrektheid boven de Atlantische Oceaan seinde Luitenant Vliegenier Ulm radiografisch op Dinsdagmorgen 4

December: “Alles O. K. ” – vier uur later: “Raken door onze benzine heen. Zijn de weg kwijt” – twintig minuten later: “Hebben nog slechts zeer weinig benzine. Hebben dringend het radiobaken nodig”. Een half uur later: “Weten geen positie. Zijn totaal de weg kwijt” – na tien minuten: “Zullen op zee landen. Laat leger en vloot ons helpen” – enkele minuten later: “S. O. S. “.

Gedurende het vol­gende half uur kwamen verschillende bood­schappen: “Nog steeds in de lucht. S. O. S. ” – dan: “Gaan nu omlaag in zee. Machine zal wel enkele dagen drijven”. De laatste boodschap, “Zijn op het water S. O. S. “

Was er enig antwoord op deze wanhopige kreten? Ja, Waarschijnlijk zullen nooit te voren drie mannen op een wijze als deze gezocht zijn. Op het eerste teken van gevaar voor de machine kwamen de krachten van leger en vloot in volle actie. Het stoomschip “President Coolidge” draaide, gehoorzaam aan de zeewetten, ineens van haar koers om hulp te bieden. Voorts verenigde zich in de grote jacht op de verloren mannen 23 oorlogsschepen, 18 duikboten, kustbewakingsschepen, dozijnen sampans, die aan het vissen waren en 43 vliegtuigen. Schout bij nacht Yarnall zei, dat de schepen zo geplaatst waren, dat zij onmogelijk het vliegtuig konden missen als het nog drij­vend was.

De gehele nacht wierp het noodbaken op de basis van de luchtvloot haar machtige lichtpijlen in de lucht; voor het eerst in twee jaar brandde het. De vliegeniers, die uit­gingen om te redden waren vast besloten de 2500 vier­kante mijl van de oceaan af te zoeken, doch “er is heel wat water daar”, was hun opmerking.

Zo’n onderzoek is kostbaar. Meer dan 12.720.000 liter benzine werden door de militaire vliegtuigen gebruikt – doch wat is geld als mensenlevens op het spel staan.

Het Australische Gouvernement bood 6000 dollar als beloning voor ieder, die de vliegers zou vinden. Dag na dag en nacht na nacht gingen voorbij, terwijl de jacht voortduurde. Ten slotte, vijf dagen nadat de machine des doods gedwongen was in zee te dalen, gaven de vliegeniers, die ter redding waren opgestegen, hun onderzoek op, hoe­wel schepen de jacht nog voortzetten.

Enige tragische feiten raakten daarna bekend. Het radio- richtingsbaken had natuurlijk de gehele tijd, zowel voor als nadat de verloren mannen er om gevraagd hadden, zijn golven uitgezonden. De mannen hadden geweigerd een red­dingsboot mee te nemen, toen zij Californië verlieten en geen van hen droeg een zwem­vest. “Als we omlaag gaan, zullen we lachend sterven”, had Ulm ge­zegd. In zijn wanhopige oproepen om hulp, toen hij tegenover de dood kwam, had geen lach geklonken.

Het is een tragische geschiedenis. Wat een aansporing is het voor christenen om zielenredders te zijn. Welk een groot gebruik was er gemaakt van kracht, tijd en geld in dit vruchteloze zoeken naar drie mannen, opdat hun levens mochten gered worden. Doch als deze ontzaglijke poging ge­daan werd, en terecht, opdat drie mannen lichamelijk niet zouden ondergaan, hoe veel groter is dan de nood­zaak om geen krachten te sparen, opdat mensen niet geestelijk en eeuwig verloren gaan. Wat zou er geschieden als de kerk van Jezus Chris­tus de toestand der verloren zielen in de gehele wereld zo ernstig opnam, als deze redders het lichamelijk gevaar van deze drie mannen namen.

 

Alles is het uwe, doch gij zijt van Christus.

(1 Kor. 03:23).

Ik ken ’t verlangen van de ster-doorlichte nachten,

als door de zwarte toppen zacht de zeewind waait,

als boom en heester roerloos Gods nabijheid wachten

en ’t heimwee van deez’ aard’ tot in de sterren laait.

 

Ik ken de schoonheid van de ruig-begroeide duinen,

als in het eikenbout een jonge lijster zingt

en ’t zonlicht koesterend kleurt de strakke tulpentuinen

en ’t stadig orgel van de verre branding klinkt.

 

Ik ken de vreugd van ’t hart in liefdes felle lusten

als snel de polsslag van ’t onstuimig leven slaat, –

maar rijker is de vreugd, waarin het hart kan rusten,

dat liefde en schoonheid vond, die door geen dood vergaat.

Br.

 

” Vernieuwing”.

“Ach, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!” (Job 29:02).

We leven wel in bijzondere dagen, dagen, die vol zijn van allerlei gebeurtenissen. Alles roept om vernieuwing. We kunnen deze roep beluisteren in de wereld om ons heen: de mensen spreken er over, de kranten, die nu weer in vrijheid mogen verschijnen, schrijven er over. We willen het oude niet meer terug. Nieuwe banen en vormen moeten gevonden worden, waardóór een betere maatschap; kan gesticht worden. Er kan geen stilstand zijn in de levensuiting van de mens in deze wereld. Alles verandert, het oude komt nimmermeer terug.

Toch is er gevaar, om in zo’n periode van wereldrevolutie, ook het oude, dat bewezen heeft goed te zijn en waar­door geslachten gesterkt en gestaald zijn geworden, over boord te gooien. Dit kan niet anders dan fataal zijn voor de vernieuwing.

Ook op geestelijk gebied wordt om vernieuwing gevraagd. Dat is toe te juichen, maar ook hier schuilt het gevaar, dat in deze vernieuwing het oude beproefde fundament des geloofs terzijde gezet wordt. De kreet om vernieuwing is dan niet een kreet des harten, die voortkomt uit een verlangen naar een diepere Godsopenbaring in het persoonlijk geestesleven, maar is slechts de uiting van een onrustige geest, die niet zijn rust gevonden heeft in het centrale rustpunt: Jezus Christus.

Die in Christus blijft, ervaart altijd een vernieuwing, al gaat het meest door de nacht van lijden en strijd. De nieuwe dag en geestelijk dageraad in ons leven komt alleen door het verliezen van ons eigen leven. Het evangelie van Christus is zo rijk, dat het past in elke periode van het mensenleven. En dit evangelie des kruises wil vernieuwing geven aan Zijn gemeente, die door de smeltkroes der ellende gaat in deze tijd. Zal het een ware vernieuwing des gees­tes zijn, of slechts een uiterlijke verandering? Een nieuwe vorm, maar in wezen even krachteloos als voorheen?

Christus alleen kan een ware, vernieuwing geven door de altijd vernieuwende vervulling van de Heilige Geest: “opdat u vernieuwd zou worden in de geest van uw gemoed”.  (Ef. 04:23).

We vinden in de Schrift vaak twee gedachten uitgedrukt. Aan de ene kant is er een zich uitstrekken naar de ver­nieuwende volheid des Geestes: “Opdat gij vervuld wordt tot al de volheid Gods” (Ef. 03:19). Aan de andere kant is er het treuren om de verloren zegen. Het komt mij voor dat beiden grote waarde hebben in ons geestelijk leven.

Hoevelen van Gods kinderen heffen dezelfde klacht aan, die Job uitsprak: “Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde”.

Wanneer we deze klacht bezien, blijkt, dat deze gegrond of ongegrond kan zijn. Het gaat erom uit welke bron komt deze klacht voort. We denken vaak dat onze eerste ervaringen in het geestelijk leven de beste waren. We betreuren de dagen van ouds en heffen onze klaagzang aan. Maar toch moet er beslist verschil gemaakt worden tussen het veranderen der eerste vurige liefde in een gerijpte liefde en het ver­liezen der liefde. Het is in het huwelijksleven toch ook zo. De onstuimige liefde der jonkheid, die zo heerlijk spontaan is, maakt plaats voor een rijpere, weloverwogen liefde, die daar gevonden wordt, waar de één zich verliest in de ander.

Wanneer in het huwelijksleven de liefde gerijpt is, dan heeft zij de stormen des levens doorstaan, en zal zij zich ongetwijfeld heel anders openbaren, als in de eerste dagen der verloving. Zij is gegrond en geankerd geworden. Niemand zou meer terug verlangen naar de opwellingen der eerste liefde.

Ook in de natuur is het zo. Wat is het een heerlijke tijd als de bomen zich tooien met hun bloesempracht, wat een verlustiging voor de ogen. De tuinier is dankbaar voor de bloesem, maar toch ziet hij uit naar de herfst, de tijd dat de bloesems vruchten zijn geworden. Alles heeft zijn tijd en bestemming. Het is een vergissing om altijd te zuchten zoals Job naar de vorige maanden, of het moest zo zijn, dat men inderdaad de eerste liefde en de gemeenschap met God heeft verloren. Zeer zeker is er dan maar één weg en dat is: “Bekeer u en doe de vorige werken”.

Wat bevat menigmaal de eerste periode van ons geestelijk leven? We krijgen een wonderbare ervaring van Gods liefde. Hij omringt ons met Zijn genade en trouw. We worden als het ware opgeheven in hemelse gewesten. Er is extase en geestvervoering, er is bewogenheid en zielsverrukking. God geeft ons dit alles om ons dieper in Hem te gronden. Als dan later deze dingen niet meer voorkomen in ons leven, dan zijn we geneigd te klagen, we betreuren de vorige maanden, terwijl de Heiland bezig is om ons te leren door het geloof alleen te leven en niet door aanschouwen en gevoelen. Moeten dan altijd deze dingen ophouden? Neen mijn broeder en zuster. God zal ze op zijn tijd geven, maar indien Hij ze ons onthoudt voor een zekere tijd, dan is het alleen, opdat zelfs onze ervaringen ons niet van Christus af zullen trekken. Want het gaat niet om onze ervaringen omtrent Christus, maar om Christus zelf. We moeten onze positie, onze standplaats in Gods oog, niet rekenen bij uiterlijke manifestaties of geestvervoeringen, hoe wonderbaar ze ook zijn, maar alleen naar het naakte geloof in Jezus Christus. Geestvervoeringen, extase, gaven des geestes bepalen niet het peil des geloofs en zijn niet de thermometer van ons geestelijk leven, maar ons gegrond zijn in Jezus Christus: of we werkelijk vruchtdragende ranken aan de wijnstok zijn geworden. Er is iets wat meer is dan alle uiterlijke manifestaties, hoezeer ze ook een plaats innemen in ons geestelijk leven, iets wat niet onderhevig is aan de bewogenheid van ons gemoed, namelijk de vrede van Christus in ons hart en een onwankelbaar geloof.

Toch kan de klacht van Job in het leven van Gods kinderen terdege gegrond zijn. Indien het zo is, dat gij de boezem van de Vader hebt verlaten, niet meer vertoeft aan de voeten van Jezus, dat uw liefde verkoeld is, uw geestelijk leven aan het tanen is, dan kan ik begrijpen, dat ge uitroept: “Och of ik ware gelijk in de vorige maanden. ” Dan is er maar een weg en dat is terug; terug naar het Vaderhart en de gemeenschap met Christus. We hebben dan de naam wel van leven, maar we zijn dood. Dan vraagt alles niet alleen om vernieuwing, maar om een grondige terugkeer. Christus verlangt u andermaal te installeren in de plaats zijner liefde. Hij wil de tijd van het onrustig verlangen naar Hem gebruiken om het weer te maken, als in de dagen van ouds. Wat zal er dan gebeuren? Zijn lamp zal weer schijnen over uw hoofd en bij zijn licht zult gij de duisternis doorwandelen. Uw stappen zullen gewassen worden in boter en de rots bij u zal oliebeken uitgieten. Dit is zijn belofte (Job 29:02-06).

De werking des Geestes is steeds een vernieuwing en wederkeer. Het heimwee naar de maanden van ouds kan worden de eerste fluistering des Geestes naar een nieuw leven des Geestes.    

1. K.

 

Een gevangene en toch… door Corrie ten Boom (1)

“Pappie, weet je, dat je me nog niet hebt toegedekt?”

Wat een verwijt kan er in de stem van een kind liggen!

“Ja, ik kom hoor!”

De dokter met wie ik zit te spreken, verontschuldigt zich. Wij begrijpen beiden, dat toedekken veel belangrijker is, dan welke economische problemen ook. Hij gaat naar boven en ik hoor licht gerucht van eventjes stoeien, babbelen van twee kinderstemmetjes en dan de stappen van de dokter, die terugkomt op de trap. Wij zetten ons gesprek voort, maar ik ben er niet meer bij met mijn gedachten.

Dokter en mevrouw zijn Joden.

Zal straks de Gestapo komen om de kinderen uit hun bedjes te halen? En weg te sleuren naar een kamp waar een snelle of langzame dood wacht?

Zal de vader gescheiden worden van zijn gezin? En de moeder ver weg in Polen treuren om haar kinderen?

“Pappie weet je dat je me nog niet hebt toegedekt?”

In mijn hart vormt zich een besluit:

Waar ik kan, zal ik de Joden helpen.

 

Hoofdstuk 1

Het huis in de Bartiljorisstraat

In de zaal van ons huis in de Bartiljorisstraat klinkt een sonate van Tartini. Overal zitten mensen in luisterende houding. De aandacht is bij allen geconcentreerd op de muziek.

De violist is een jong advocaat, een duikelaar (onderduiker), bij ons gekomen, omdat hij in zijn vorige omgeving somber werd.

“Hier is het vrolijkste duikadres van Nederland” zegt men.

Inderdaad, hier heersen vreugde en harmonie, al blijven ze vaak vermengd met zorg en al worden ze soms verstoord door dreigend gevaar.

Eusie zal straks zingen. Als de laatste tere streek van de vioolsonate verklonken is, blijft het nog even doodstil. Dan horen we ineens weer afweergeschut in de verte. In de straten klink het vreugdeloos zingen van Duitse soldaten.

Nu staat Eusie bij de piano. Hij is Joods voorzanger. Zijn stem is prachtig. Hartstochtelijk klinkt zijn Joodse lied. Verlangen, verontwaardiging, leed spreekt er uit. Hij is vertolker van de smart, die zijn volk moet lijden.

Maar hij kan niet zacht genoeg zingen. Ik moet hem het zwijgen opleggen.

“Eusie, ze horen je op straat, ieder moet begrijpen, dat hier een Jood in huis is. Als je niet minder luid kunt zingen, houd dan op. “

Het spijt me op die manier een eind eraan te moeten maken. Eusie is eigenlijk een groot kind. Hij kan zich maar niet voorstellen, dat alles aan en in hem volkomen Joods is en dat juist dit een groot gevaar voor hem en zijn omgeving betekent.

De stemming wordt opeens gedrukt: Wanneer, wanneer zal de dreiging weg zijn en zullen wij vrijuit van het leven kunnen genieten?

Ik ga voor de piano zitten en zet een lied in. Vier­stemmig klinkt het:

“Kom nu met zang van zoete tonen.

En u met snarenspel verblijd”.

Mooi klinkt dat zingen, Het zijn geschoolde en onge­schoolde stemmen, maar het gaat best. Juist als we intens bezig zijn en niemand aan ophouden denkt, word ik weg­geroepen.

Beneden in de gang staan een Joodse man en vrouw, angstig als opgejaagde dieren. Zij vragen smekend om onderdak. Ik breng ze in de huiskamer en geef ze wat hete koffie. De man morst doordat zijn trillende handen het kopje niet vast kunnen houden, hij klappertandt van angst en begint een verward verhaal over alle rijkdom, die zij achter hebben moeten laten: een mooie leren koffer, levensmiddelen, linnengoed en prachtige perzen. Zij waren goed ondergedoken, maar vanavond kwam er een waar­schuwing, dat ze verraden waren: de S. D. was al onderweg.

“Natuurlijk bent u hier welkom voor vannacht, en dan zullen we verder zien. We zullen voor u zorgen. Probeer nu niet meer bang te zijn: het komt alles best voor elkaar”.

Ik laat de mensen bij vader beneden. Die weet zo goed te troosten. Hij heeft de Joden lief. Al van vorige ge­slachten is er liefde voor ’t volk Israël in onze familie.

Boven bij de andere duikelaars ga ik overleggen. Hans, de student, kan in de “engelenbak” slapen. Dat is onze verborgen kast achter een blinde muur. Er is daar een rooster voor luchtverversing en het luik kunnen we open­laten. Mevrouw kan in Hans’ kamertje en mijnheer kan bij de jongens.

Maar negen duikelaars is te veel voor ons kleine huis. Hans moet nog maar op stap om een adres te zoeken. Als hij even voor tienen thuis komt, heeft hij niets gevonden. Bij de een was alles al vol. Bij een tweede adres waren kinderen en die zwijgen niet. Bij een ander wonen N. S. B. -ers vlak aan de overkant.

Als wij ’s avonds bidden zijn er twee nieuwe zorgen om op de Heer te wentelen.

 

 

1945.07.01

Gods harmonie op aarde als in de hemel.

Door Rev. Grant Meiklejohn P.P.C.L. I.

Met de melodie van schone muziek komt het verlangen in onze harten naar de harmonie van Gods hemel.

Moge deze op aarde zijn als in de hemel.

Voor de oorlog waren er ernstige pogingen om een goede verstandhouding en goede wil tussen de volkeren der wereld op te bouwen. Maar er was ook veel disharmonie: sommige horens blie­zen te luid en sommige kunstenaars krasten te hard. De disharmonie werd tot een geraas en toen tot de vernietigende chaos van de oorlog.

Nu worden de instrumenten opnieuw gestemd en de musici zijn aan ’t oefenen voor een lief­lijker harmonie. Sommige melodieën zijn somber geworden door de herinnering aan de gebrachte offers: de levens gegeven hier in Holland tijdens de vastberaden tegenstand, die gij hebt geboden; de levens geofferd op de slagvelden om de over­heersing van de mens omver te werpen. Er zijn ook maten, die krachtig klinken van de over­winning door het geloof, vastbesloten in de morgenstond om Gods wil te doen. En er zijn maten van zachte muziek, die ons smeken: “wees stil”; en wij denken stil en nederig: waarom zou God mijn leven gespaard hebben? Waarom adem ik nog steeds, terwijl mijn vrienden doodgescho­ten zijn, of mijn buurman, van honger stierf of mijn kameraad gedood werd in de strijd? Durf ik mijzelf meer waardig achten? Neen, dat niet. Dan moet God nog werk voor mij hebben, mis­schien zelfs werk waar het op aan komt. Kan ik aarzelen? Geef mij het instrument (of moet ik het nog vinden?) en maak mij bekwaam om zo te spelen, dat ik geen valse noot mag aanslaan.

Maar laten we voor we met ons werk begin­nen, het terrein van ons pogen onderzoeken. Het is geen christelijke wereld, die wij zien. Het is geen christelijke beschaving, geen christelijk land. Maar er zijn christenen hier en daar in ieder land. op een of andere wijze tezamen vere­nigd door de grote kracht van de Heilige Geest. Op de voorgrond is de stervende aanmatiging van de Japanse keizeraanbidding, Duitse over­heersing, Italiaanse ontnuchtering. De geschie­denis heeft opnieuw de uiteindelijke val van de menselijke hoogmoed doen aanschouwen.

Iets van onze eigen hoogmoed is ook gevallen, wij zijn niet zonder gebreken. Terwijl het onze christenplicht is tirannie, wreedheid en half- heidendom te veroordelen, kunnen en durven we toch niet in de geest van onzen Heer, Die het meeste leed van de onrechtvaardigste en wreedste Zijner vijanden, de mensenkinderen, die God schiep, veroordelen.

Wie zal ons de weg wijzen? Wie zal het or­kest dirigeren?

Met deze vraag voor ogen schreef de profeet Jesaja in (Jes. 11:01): “Er zal een rijsje voortkomen uit de afgehouwen tronk van Isaï… en op Hem zal de Geest des Heren rusten, de Geest van wijs­heid… verstand… raad… sterkte… kennis… vreze des Heren. En de wolf zal met het lam verkeren… en een klein jongske zal ze drijven… Een banier der volkeren, naar Hem zullen alle heidenen vragen en Zijn rust zal heerlijk zijn.”

En evenzo aanschouwde Johannes het, jaren later: “Een nieuwe hemel en een nieuwe aarde… Zie de tabernakel Gods is bij de mensen, en Hij zal bij hen wonen, en zij zullen zijn volk zijn. en God zal zelf bij hen en hun God zijn.

En God zal alle tranen van hun ogen afwissen en de dood zal niet meer zijn noch rouw, noch gekrijt, noch moeite zal meer zijn, want de eerste dingen zijn weggegaan.

En die op de troon zat zeide: Ziet, Ik maak alle dingen nieuw”.

Dit is de harmonie des hemels.

Maar aan de voet van de berg horen wij nog immer de disharmonie van de aarde. Een groot probleem ligt voor ons. De christelijke broeder­schap heeft de allergrootste taak, want door de genade van Christus blijft nog altijd de enige ware hoop in onze harten; en de instrumenten, zijn in onze handen. Wat moeten we doen?

Een Canadees voorstel tot u, die onder de nazi­regressie al deze jaren zijt geweest, zou noch aan­genaam, noch aanvaardbaar zijn. Maar de woor­den van Jezus zijn een gebod, zowel voor de christenen in Canada als voor die in Holland. Hij zei: “Maar indien uw broeder tegen u ge­zondigd heeft, ga heen en bestraf hem, indien hij u hoort, zo hebt gij uw broeder gewonnen.”

Dit is wel een van de moeilijkste gedeelten uit het Nieuwe Testament voor sommige mensen nu. Niettemin, om het teken van het kruis te volgen moeten wij met Hem gaan op zijn kruisweg.

De vertegenwoordigers van de christelijke broederschap zullen niet naar de vreemde parlementen gaan, maar tot hun eigen christelijke broeders en zusters in ieder land, terwijl ze over de scheidsmuren en gapende wonden van de oor­log reiken om de handen van de gelovigen te grijpen en met hen plaats te nemen, met hen te spreken en door hen begrepen te worden en met hen te wandelen op één pelgrimsreis, zingende de lofzangen van onze God en Vader.

En in het gehele lichaam van Christus, ten nauwste verenigd, is het heilige ritme, de enige hoop: eensgezindheid en vrede.

Zoals Augustinus het uitsprak zal onze ziel geen rust vinden, totdat zij rust vindt in God.

Daarom nemen wij de instrumenten op, die ons gegeven zijn en bespelen ze, terwijl we zoeken te bereiken de harmonie des hemels.

 

Overdenking op de pelgrimsreis.

Verlangt als pasgeboren kinderen naar de onvervalste melk van het woord.

(1 Petr. 02:02).

Wij hebben in het jaar, dat achter ons ligt ondervonden wat melkvervalsing betekent. Ge­standaardiseerde melk, taptemelkpoeder… het zag er alles als melk uit doch de voedingswaarde was voor een groot deel verdwenen. We onder­vonden en onze kinderen ondervonden wat dit op de duur betekende.

En nu zegt Petrus, dat we moeten verlangen naar onvervalste melk des woords.

Is er dan vervalste melk des woords?

Ja zeker. Dat is het Woord, dat pasklaar ge­maakt is aan, de menselijke verlangens, dat ver­bogen is naar de tijdsomstandigheden, het Woord waarmee geknoeid is. In sterke mate hebben we dit gezien in de Germaans-Christelijke bewerking van de Bijbel, waar alles uit verwijderd was wat botste met de Nationaalsocialistische wereld­beschouwing. Vele verzen waren in deze “Bijbel” gewijzigd of weggelaten. Als voorbeeld geven we (Joh. 12:13-15), waar staat: “Zij namen de tak­ken van palmbomen en gingen uit Hem tegemoet, en riepen: Hosanna! Gezegend is Hij, Die daar komt in de Naam des Heren. Hij Die is de Ko­ning Israëls. En Jezus vond een jonge ezel en zat daarop; gelijk geschreven is: “Vreest niet gij dochter Sions! zie uw Koning komt, zittende op het veulen ener ezelin.”

In de “Germaanse vertaling^–‘ luidden deze verzen: “Toen namen zij groene twijgen, gingen hem tegemoet en riepen: Heil hem, gij zult koning zijn. Jezus vond een armzalige ezel; deze besteeg hij en vervulde daarmee de oude profetie van de profeten omtrent Zijn intocht als koning”. Dat Jezus Koning der Joden heette, moest weggewerkt worden.

Doch niet altijd zal de “melkvervalsing” zo grof en aantoonbaar zijn. Vele gebruiken Gods Woord en vervalsen het voor eigen doel door slechts die teksten naar voren te brengen, die in hun kraam te pas komen. “Ieder ketter heeft zijn letter” zegt het spreekwoord, dat wil zeggen: hij laat zorgvuldig weg wat tegen zijn leer getuigt.

In onze dagen, waarin er een algemeen streven naar eenheid zich openbaart – wat op zichzelf is toe te juichen – is het gevaar niet denkbeeldig, dat vele gelovigen ter wille van de eenheid met andersdenkenden het evangelie pasklaar gaan maken, het van zijn scherpe kantjes ontdoen en in hun prediking en getuigenis alles weg laten, wat deze vermeende eenheid zou schaden.

Er is een stroming, die evangelie en humanisme als twee gelijkwaardige, in ieder geval als twee gelijksoortige machten naast elkaar wil plaatsen, waaruit de geestelijke vernieuwing van onze volkskracht moet voortkomen. De gehoorzaam­heid aan Gods Woord eist echter, dat we onver­zwakt belijden, dat al wat uit het geloof niet is, zonde is. Waar dit gepredikt wordt wekt het Woord steeds de ergernis van de natuurlijke mens. Het is juist het kenmerk van de valse eenheidskerk van de toekomst, dat de mensen de ge­zonde leer niet zullen verdragen, maar, omdat hun gehoor verwend is, naar hun eigen begeerten zich leraren zullen bijeenhalen, dat zij hun oor van de waarheid zullen afkeren en zich naar de verdichtsels keren. (2 Tim. 03:08.)

Doch niet alleen in het publieke, ook in ons persoonlijk leven zijn wij geneigd Gods Woord te vervalsen. We doen dit als we de woorden van troost en bemoediging ons toe-eigenen, als wandtekst aan de wand van ons hart hangen, doch de gedeelten, die ons vermanen en bestraffen non­chalant voorbijgaan. Juist als een mens de ver­maning nodig heeft vreest hij instinctief, dat als hij gaat luisteren naar Gods Woord, zijn geweten mede getuigenis gaat geven en hem veroordeelt. De onreine in gedachten en handelingen slaat liefst Romeinen 1 over en de man, die zo gaarne rijk wil worden, luistert liever niet naar (1 Tim. 06:09-10).

Willen we werkelijk geestelijk groeien en niet ondervoed raken, dan moeten we het ganse Woord Gods, zoals het tot ons komt, indrinken.

Hoe staat het met ons? Leven wij bij vervalste melk van een eigenwillige godsdienst of staan we open voor de volle waarheid Gods? Ook de Joden lazen de Schrift en toch verstonden zij het getuigenis niet, dat tot hen sprak en hen ver­oordeelde. (Joh. 05:39.)

Een verbroken geest, die gewillig is zich te laten vermanen, is kostelijk in Gods ogen. Dan zijn we als pasgeboren kinderen begerig naar de onvervalste melk des Woords om daardoor op te wassen tot zaligheid.

J. v.d. B.

 

Balans. (gedicht)

Nu treden wij beschroomd uit deze duist’re dagen

de lichte toekomst in, nog schrijnt in ons het leed

en hangt te wijd om ons het vaak verstelde kleed,

nog gaan we tussen ’t puin van oorlogs wrede plagen.

 

Nog zien wij om naar hen, die spoorloos van ons gingen

en eenzaam daalden ’t pad, dat immer verder voert;

wij denken aan hun trouw, tot in de ziel ontroerd

en wegen ’t leven, dat wij dankend weer ontvingen.

 

Wat was de winst, wat het verlies van deze dagen?

Staan wij nu één van zin rondom het godd’lijk woord

in dienst van éne Heer, Wien ziel en lijf behoort,

bereid elkanders last op ’s levens reis te dragen?

 

Verteerde ’t vrome kleed, dat slechts de zelfzucht hulde?

Beminnen wij, bevrijd van ’t klein-bekrompen woord

en ’t oordeel over hen, die niet tot ons behoort

den broeder, voor wie Christus zondensmarten dulde?

 

Kwam ons de hemel en des Heilands liefde nader?

Zijn w’ in doorwaakte nachten meer Hem toegewijd?

Is er een sterker heimwee naar Zijn heerlijkheid?

En brengen we onze nood vertrouwder tot de Vader?

1. v.d. B.

 

180 Schoten.

Binnenkort hopen wij een vervolgverhaal te plaat­sen van de hand van Mej. Corrie ten Boom (bij velen in ons land bekend als “tante Kees”) over haar ondervindingen in gevangenis en concentratiekamp.

Tezamen met haar zuster Betsie is zij wegens het, helpen van Joden gevangen genomen en vanuit de gevangenis te Scheveningen overgebracht naar het concentratiekamp te Vught.

Toen de invasie plaats vond en de Engelsen en Amerikanen snel door Frankrijk en België naar het Noorden oprukten, hoopten zij spoedig bevrijd te worden. Helaas deze hoop werd niet vervuld. Honderdtachtig gevangenen werden doodgeschoten en de overi­gen naar een kamp in Duitsland vervoerd.

Over deze dag van teleurstelling vertelt zij in de volgende schets.

Er worden bruggen opgeblazen, ergens dichtbij. De explosies zijn zo ontzettend, dat wij de mon­den wijd open houden, om onze trommelvliezen te sparen. Er is angst in ons hart gekomen, in plaats van de blijde hoop. Bij het prikkeldraad, dat ons van het mannenkamp scheidt, staan vele vrouwen gedromd op banken en raamkozijnen. Er gebeurt iets aan de andere kant. Alle mannen staan op het grote plein aangetreden. Een bleek vrouwtje zegt tegen mij: “Kan ik mijn man van hier af zien staan? Zou dit de laatste keer zijn, ik ben zo bang, dat ze hem wat ergs doen.”

Niemand spreekt, tot een zegt:

“Nu worden er mannen naar voren geroepen uit alle groepen.”

Wij horen namen afroepen, maar kunnen het niet verstaan. Wij wachten. Een ontzetting heeft zich van ons meester gemaakt.

“Nu marcheren er velen de poort uit. O, zij gaan vast op transport naar Duitsland.”

Het geruis van vele voetstappen in de pas wordt minutenlang gehoord en dan sterft het geluid weg. Het is nu doodstil. Wij wachten.

Waarop?

Een springt van de bank en verdwijnt in de barak, langzaam volgen anderen, het is akelig stil. Niemand spreekt.

En dan horen wij honderdtachtig schoten.

leder schot betekent het einde van het leven van een goede Nederlander. En dat weten we. Ik leg mijn hoofd op Betsies schouder. Kan ellende zo zwaar worden, dat je bezwijkt?

“Betsie, ik kan het niet dragen.”

“Waarom, o Heer, waarom laat U dit toe?”

Weet Betsie niet wat er gebeurt? Haar gezicht staat zo vredig, haast gelukkig. Heeft God een omtuining rondom haar gemaakt, zoals bij Job? Dringt het erge niet tot haar door? Ik neem haar hand en trek haar zachtjes naar de andere kant van de barak, weg van de nameloze smart van al deze vrouwen, die niet weten of een van de honderdtachtig schoten haar man, haar verloofde, haar zoon heeft geraakt. We gaan zitten op een van de ruw-berkenhouten banken.

“Hij heeft onze krankheden op zich genomen, onze smarten heeft Hij gedragen.”

“Heer, ook deze smart?”

“Ja, mijn kind en je hoeft en kunt en mag de smarten van de wereld om je heen niet zelf dragen.”

“Maar Heer, ik heb dit gezien en gehoord en het was zo erg. O Heer, waarom, waarom?”

“Ik aanschouw de moeite en het verdriet; op­dat men het in Mijn hand legge. Werp al Uw bekommernissen op Mij.”

“O Heer, geef mij dan Uw Heilige Geest, opdat ik dit grote leed bij U brengen en bij U laten kan.”

Nu wordt het rustig vanbinnen. Ik herinner mij ineens een stille Zondagavond in Lunteren, jaren geleden. De Sadhoe Soendar Sing zat voor ons en wij mochten hem alles vragen, wat wij wilden. Een jonge student vroeg:

“Waarom heeft God toegelaten, dat zo vele onschuldigen stierven in de oorlog.”

De Sadoe antwoordde: “Omdat God dat voor hen nodig vond.”

Ik ga met Betsie naar de barak en lig even later naast haar op het bed.

Ik slaap niet, maar lig stil en er is vrede in mijn hart. God vergist zich niet. Alles lijkt ver­ward borduurwerk, zinloos en verschrikkelijk. Maar het is de onderkant. Eens zullen wij de bovenkant zien en dan zullen wij ons verwonde­ren en danken.

 

Reiniging en heiligmaking.

De mens wordt van zijn zonden gereinigd door het bloed van Jezus Christus, de Zoon van God. (Heb. 09:14). “Hoeveel te meer zal het Bloed van Christus, die door de eeuwige Geest Zich zelven Gode onstraffelijk opgeofferd heeft, uw geweten reinigen van dode werken om de levende “God te dienen”. De reiniging en heili­ging van ons karakter geschiedt door de Heilige Geest, die het leven van Christus in ons brengt, waardoor wij levensverwantschap krijgen als kind van God.

Wij moeten hieraan meewerken door ons in het geloof open te stellen en niet toe te laten, dat lelijke slechte gedachten bij ons opkomen. Wij moeten zien op Christus en in en door Zijn liefde blijven wij in een geestelijke reine sfeer, waardoor wij buiten het slechte van de wereld blijven. Ondervinding van iets slechts moet ons voeren tot de Goddelijke Liefde, Die alles vergeeft en ons door Haar Reinheid het slechte doet ver­foeien en schuwen, ook in onze woorden.

Waakt over uw gedachten en gevoelens en bidt om de innerlijke Reiniging en Heiliging! Wast op in de Genade en Kennis van God; Gods Woord zij de grondslag van ons Godsver­trouwen en de ervaring zal naar God wijzen. (2 Kor. 01:09). “Ja, wij hadden zelf al in onszelf het vonnis van de dood, opdat wij niet op onszelf vertrouwen zouden, maar op God, Die de doden verwekt.”

(Ps. 125:012). “Die op de Here vertrouwen zijn als de berg Sion, die niet wankelt, maar blijft in eeuwigheid!”

(Overgenomen uit “Dit is het”.)